Ma 23 02

Eén grote ster slechts op het protestfeestje van De Morgen onlangs: onze chef-Wetstraat. Een christen-journalist volgens het in die materie beslagen weekblad Tertio, een rechtse populist volgens de in zichzelf beslagen Marc Reynebeau. Die om die reden Knack verliet, zo mocht hij ongehinderd beweren in De Journalist, het ledenblad van de persbond. Die blijkbaar weinig belang hecht aan de waarheid, kwestie van een voorbeeldfunctie te vervullen voor zijn leden. De waarheid is dat Marc Reynebeau op Knack werd ontslagen. En dat zal dan wel om zwaarwichtige redenen geweest zijn, want bij ons vlieg je niet gemakkelijk buiten. Ten bewijze ondergetekende.

Men zou nu toch denken dat Yves Desmet de grote ster zou zijn op een feestje van De Morgen. Waarom anders wordt hij elke dag van ’s morgens tot ’s avonds opgevoerd door zijn kaviaarsocialistische collega’s van de openbare nieuwsdienst? Fout. Yves Desmet was in geen velden of wegen te bekennen. Durfde niet te komen, of mocht niet binnen. Dat is hoofdredacteur geweest, is politiek commentator, verantwoordelijke uitgever, uithangbord, grootste ego… Maar op de party van zijn eigen redactie durft hij zich niet te vertonen. Moet daar een tekeningetje bij? Dat toetert elke dag ferme linkse gedachten rond, maar als een kwart van zijn collega’s door een brutale kapitalist op straat wordt gezwierd, geeft mijnheer forfait bij het protest daartegen.

Vóór de traditionele benefietmuzikanten voor herrie kwamen zorgen, zij noemen dat muziek, was er een gesmaakt debat met naast enkele minder begaafde sprekers ook Rik Van Cauwelaert, die de zaal moeiteloos in vuur en vlam zette met zijn spitante en briljante betoog. Eén oudere en wat verwaaide man stond in een hoekje wel ‘boe’ te roepen, maar hij werd door de zuster snel en discreet afgevoerd: Paul Goossens.

Tiens, vreemd dat ook hij niet gevraagd was om aan dat panelgesprek deel te nemen. Paul is toch de stichter van De Morgen en was jarenlang hoofdredacteur. De verbrasser ook van het onmetelijke kapitaal dat de socialistische Gemeenschappelijke Actie in de krant heeft gepompt. Toen de SP de volkshuizen moest beginnen te verkopen en de kraan naar deze bodemloze put noodgedwongen dichtdraaide, werd ze als dank door Goossens in een extra editie voor moordenaars uitgemaakt. Onder Pauls kundige leiding zakte De Morgen van 60.000 naar 17.000 exemplaren en stond met één en vier vijfde been in het faillissement, tot uiteindelijk de nu verguisde mijnheer Van Thillo, tegen beter zakenweten in, het blad een nieuw leven schonk.

Wij zijn niet zeker of we dat hier al vermeld hebben, maar Paul Goossens is hét voorbeeld voor elke onafhankelijke journalist. Liet zich eerst jarenlang betalen door de socialisten, dan door de CVP om hun tjevenpropaganda op televisie te verzorgen, tussendoor door Patsy Sörensen, en uiteindelijk door liberaal premier Guy Verhofstadt, die bij Belga met belastinggeld een Europadesk installeerde op uitdrukkelijke voorwaarde dat Paul de dik betaalde directeur ervan zou worden. Daarna werd Verhofstadt door Goossens elke week minstens vijf keer de hemel ingeprezen. De ex-premier liep op de duur op zijn blote voetzolen, zo hard had Goossens aan die van zijn schoenen gelikt. Toen Paul met pensioen ging, werd zijn afscheidsfeest, een diner voor zestig man in Hertoginnedal, door de liberaal Karel De Gucht betaald, dus weer door u en mij. Geweldige journalist. Slaagde er als geen ander in om de oudste twee beroepen ter wereld te combineren.

Van onze chef-Wetstraat mogen wij dat eigenlijk niet meer vertellen. ‘Ge hebt het nu al zeventien keer geschreven,’ bromde hij ontstemd, ‘het is wel geweest, zeker? Die mens ocharme. Er zijn er al genoeg die vermoeden dat ik u dat opstook. Stop daarmee.’ Wij denken er niet aan. Geen censuur op Knack. Dat is goed voor bij De Standaard, maar niet bij ons.

Geen Desmet en geen Goossens dus in het debat van De Morgen, wel Rik Van Cauwelaert die in linkse kringen klaarblijkelijk meer op prijs wordt gesteld. Zijn discours kwam summier samengevat neer op het volgende: dat de journalisten vandaag de dag met massale afdankingen bedreigd worden, hebben ze aan zichzelf te wijten. Hadden zich maar wat feller moeten verzetten tegen platte marketeers als Peter Vandermeersch en Aimé Van Hecke, die op het Brussels Media Center niet eens voorbij Max raken, de lichtjes moorddadige hond van Seris Security die ons hek bewaakt en een aangeboren afkeer heeft van marketeers. Niet zijn enige punt van overeenkomst met onze chef-Wetstraat trouwens.

‘Toen mijn familie nog de zaken dirigeerde op Het Volk,’ voerde Van Cauwelaert zijn zo al strijdlustige gehoor naar een kookpunt, ‘verkocht de krant 200.000 exemplaren per dag. Plus elke week evenveel van Piet Fluwijn en Bolleke, en van De Lustige Kapoentjes. Met daarin de spannende avonturen van De Grote Zwartrok, pater De Smet. Dat was nogal wat anders dan de bevrijdingstheologen of Staf Nimmegeers. En toen kwam er in de Forelstraat plotseling een Oostenrijker in een korte leren broek met bretellen binnengemarcheerd, klakte zijn hielen tegen elkaar en ging iedereen eens leren hoe ze een krant moesten maken. Alles moest anders. Twee jaar later bestond Het Volk niet meer. Daarom zeg ik, viva voce: weg met de marketeers, geef de pers terug aan de journalisten.’

Dat vonden ze in de zaal ook. Het dak vloog er bijna af van het gejuich dat opsteeg, en de meest enthousiasten hingen in de kroonluchters te zwieren. Onder luid applaus werd Rik Van Cauwelaert op de schouders rondgedragen, en ontroerde redacteurs en redactrices van De Morgen vroegen zich snikkend af waarom zij niet zo’n baas hadden als wij. Dat zullen wij nu verklappen: een baas als onze chef-Wetstraat moet je verdienen, elke dag weer.

Wo 25 02

Het is altijd aangenaam om toe te kijken wanneer bij een plechtige boekvoorstelling de inleider het boek, en liefst in één moeite door ook de auteur, de grond inboort. Karel De Gucht deed het vorig jaar met Het koekoeksjong, het compleet achterhaalde en in al zijn pretentie nogal onnozele pocketje van Ivan De Vadder over het kartel tussen CD&V en N-VA. Dat jammer genoeg al uiteen was gevallen toen het eerste exemplaar van de persen rolde, maar alla.

Vorige week werd De Gucht overtroffen door Steve Stevaert, die fricassee maakte van Rood zonder Roest, volgens hem een onding waarmee Carl Devos snel wat schnabbelgeld wou opstrijken. Niet alleen draaide hij alle auteurs van dat prutswerk door de gehaktmolen, maar tevens liet hij geen spaander heel van zijn voormalige partij. Het moet zijn dat Stevaert daar niet sprak als gouverneur, aangezien die geacht wordt zich ver van politieke uitspraken te houden, maar wel als caféhouder of -ganger.

Dat het allemaal saaie zagemannen waren die dat bundeltje in elkaar hadden geflanst. Indien men hen folterde in Guantanamo, zouden ze nog weigeren om één creatief idee te formuleren. In Rood zonder Roest, zevenentwintig en een halve euro, wordt de pen gehanteerd door mensen als Rik Coolsaet, Frank Beke, Herman Balthazar, Brice De Ruyver, John Crombez, Hendrik Vos… Allemaal leuteraars zonder creatieve gedachten, volgens de gouverneur van West-Limburg. Die eraan toevoegde dat socia-listen niet als een airco mochten rondwandelen, dat men in een warme socialistische partij niet tegen Luc, Jaak of Ibrahim de loodgieter zegt dat ze laaggeschoold zijn, en dat de ondertitel van het gepresenteerde manifest, een sociaal-democratie voor de 21ste eeuw, niet verder kwam dan de toekomst van gisteren.

Wie kan uitleggen wat de gouverneur met die wartaal bedoelde, mag opstaan. ’s Avonds moest Caroline Gennez het weer gaan recht praten in TerZake, ze heeft het voorbije anderhalf jaar niets anders gedaan. ‘Ne sjot onder ons gat’, zo vatte ze de zoveelste frontale aanval van een voormalig partijboegbeeld keurig samen. En sprak zo toch één keer de taal van haar vroegere kiezers.

Do 26 02

Axl Peleman. Een lookalike van Piet Van Eeckhaut over dialecten die godzijdank gaan verdwijnen (West-Vlaams, Limburgs). Een postzegelverzamelaar. Wij herhalen: een postzegelverzamelaar. Een professor sales management, wie wist dat het bestond? Een Lannoo!! De sm-rechter. Van pure miserie ook nog twee coureurs uit het adressenboekje van Lieven Van Gils…

Dat ze bij Phara toch niet gewoon vakantie nemen tijdens de krokusweek, dat begrijpt toch geen mens? De hele regering en al onze parlementsleden zijn gaan skiën, en de schaarse thuisblijver die iets te vertellen heeft, zit in TerZake of De laatste show. In plaats van dan zelf ook van een paar dagen verdiende rust te genieten, ze waren tenslotte toch al meer dan een maand aan de slag. Nee: doorgaan, drie keer per week nog wel. Wee wee wee punt uitsloverij punt bee ee.

Vr 27 02

Het leven van Willy Kuijpers is geslaagd. Dat was het eigenlijk al na de intrede van Sinn Féin in de Noord-Ierse regering, maar Willy heeft nu de kers op de taart gezet: hij heeft het aartsbisdom Mechelen-Brussel op de knieën gedwongen. En dat kunnen er niet velen zeggen. Leon Degrelle heeft het ook gekund, maar elke verdere vergelijking loopt uiteraard mank.

Willy Kuijpers is zoals bekend burgemeester van Herent, en hoort kerkrechtelijk gesproken tot het bisdom Mechelen-Brussel. Vandaar dat hij onlangs een brief naar kardinaal Danneels stuurde: ‘ Beste Kardinaal. Zelf geloof ik in God noch gebod, Lieve ook niet, en in Herent zo goed als niemand. Tenzij wellicht Paul D’Hoore, als hij er genoeg geld voor ontvangt. In Herent geloven wij maar in één ding: de zelfbeschikking der volkeren. En dus zie ik het als mijn plicht u in kennis te stellen van enkele artikelen uit de grondwet van de mislukte pannenkoek die België heet. Ons land is namelijk ingedeeld in vier verschillende taalgebieden. Te weten en in volgorde van belangrijkheid: het Nederlandstalige taalgebied, het Duits-talige taalgebied, het tweetalige taalgebied Brussel Hoofdstad, en tot slot ook nog het Franstalige taalgebied. Deze vastgelegde taalgebieden moeten geëerbiedigd worden door alle openbare instanties, ook door de kerken en hun besturen. Oorlogen, staatsimperialisme, adellijke verstands- en andere huwelijken enzovoort hebben in vele gevallen eeuwenoude homogeen gegroeide taal- en leefgebieden verstoord. Het huidige kunstmatig gevormde aartsbisdom Mechelen-Brussel is zo een vergelijk, en historisch bekeken een zeer jong aangezien in 1559 onder de bezetting van Filips de Tweede en onder het pontificaat van Paulus de Vierde het aartsbisdom Mechelen werd opgericht. Daar was van Brussel geen sprake, hé peeke. Uw voorgangers kregen zelfs de rang van “Primaat der Nederlanden”. Ik wens U dan ook het ongenoegen van de katholieke inwoners van mijn gemeente over te maken inzake de tweetalige propaganda en informatie met betrekking tot de viering Aartsbisdom Mechelen-Brussel 1559-2009. Dat is een verkrachting, horesco referens in Uw onbevlekte aanwezigheid, van zowel de grondwet als de historische waarheid. Uw nederige diocesaan Willy, profaan burgemeester van Herent.’

En wat lezen wij nu, weggemoffeld op krantenpagina’s waar een beschaafd lezer gewoonlijk niet komt? Het aartsbisdom heeft zich niet alleen bij de burgemeester van Herent, maar ineens ook bij de bestendige deputatie van de provincie Vlaams-Brabant verontschuldigd voor de tweetalige banieren en gebedskaarten die het heeft verspreid. Meer: het stelt dat het in de toekomst meer rekening zal houden met de taalgevoeligheden.

Die dag hoorden toevallige voorbijgangers een naar waanzin neigend geschater weerklinken uit het huis van Willy Kuijpers. Die daarna een triomfantelijk pamflet verspreidde over de met Herent gelieerde regio Nimlahakok in Guatemala. Heeft als Maya-indiaanse regio zopas autonomie verkregen! Dit in overeenstemming met de Verklaring over de Rechten van Inheemse Volkeren van de Verenigde Naties, en dankzij de onverdroten steun van haar Vlaamse partnerregio.

Kuijpers preciseert dat zijn strijdmakkers uit Nimlahakok zich op basis van vier kardinale punten in de indiaanse kosmologie definiëren. Hou u vast: ‘ In het noorden de berg Oxlaju Kan, in het zuiden de rivier K’imal Ha’ en het meer Ch’ina Pumpukil Ha’, in het oosten de berg Peña Blanca, en in het westen de Zwarter Rivier. Daarnaast de volgende wateren: K’opal Ha’, Roq Ha’Kok, Roq Uchte, Kux Pemech, Mox Ha’, Kux B’aaxil Ha’, en Roq Ha’Pasakuk. ‘

De vier kardinale punten van Herent zijn de Mollekensberg, de Toverberg, de IJzerenberg en de Galgenberg. Op die laatste hangen de pastoors. Wateren is in Herent verboden, althans tegen openbare gebouwen.

Op de staatsomroep, de onze, geen woord over de onafhankelijkheid van Nimlahakok. Geen Rudi Vranckx of Peter Verlinden ter plaatse. Willy Kuijpers is alvast aan zijn volgende brief begonnen: ‘Geachte vijf idioten punt bee ee.’

door Koen Meulenaere