MA 02/ 02

Sunlightzeep inslaan en suiker hamsteren: ’t is oorlog! Tussen Walter Zinzen en Peter Vandermeersch, meneer de marketeer van De Standaard. Sinds kort ook officieel keurslager, meer specifiek keurontslager.

Sinds hij meende een denigrerend stukje te mogen schrijven over Knack en in zijn krant zelfs een anti- Knack-petitie van een imbeciel van de VUB publiceerde, wordt meneer de marketeer overal als voorbeeld gesteld. Van wat een hoofdredacteur zeker niet mag zijn. Nadat hij eerst door onze chef-Wetstraat vakkundig was gefileerd als een lafaard die bij de minste politieke druk door het stof kruipt en zijn eigen redacteurs verloochent, is hij nu ook aangeschoten wild in De Journalist, het nochtans gematigde orgaan van de Vlaamse persbond, dat in de laatste nummers telkens het zwaar geschut bovenhaalde tegen de zetbaas van de Coreliobestuurders.

Walter Zinzen verraste de vijand in zijn eigen hol, een oude gewoonte getrouw, en stormde met de kop vooruit de kolommen van De Standaard zelf binnen. ‘Professioneel geklungel!’ Het stond in de dikst mogelijke letters boven zijn stuk op de bladzijde ‘Opinie & Analyse’ van dezelfde krant die hij onder vuur nam.

Achttien(!) bladzijden hadden ze daar de dag na de feiten vol gepropt met het drama in de crèche van Dendermonde. En in Het Nieuwsblad op zondag, een andere publicatie onder bevel van de marketeer, hadden ze de hele voorpagina gevuld met de inmiddels overbekende wazige foto van Kim De Gelder, vergezeld van de metershoge kop: ‘Gruwel heeft een gezicht.’ Bij andere tabloids als The Sun en The Mirror waren ze geschokt: ‘Waarom hebben wij dat niet gedurfd?’

‘Beseffen onze Belgische redacties dan niet dat de schandpaal niet meer thuishoort in ons justitiële systeem en dat alleen de rechter straffen mag uitspreken?’ predikte een verontwaardigde Walter in de woestijn van de journalistieke overkill. ‘Denkt niemand aan de gevolgen voor de omgeving van de verdachte? Waarom moeten ook de ouders en de familieleden van deze jonge man gestraft worden?’ Met dit laatste begaf hij zich wel op het voor eenieder gladde ijs van zijn eigen verleden. Passen wij deze principes immers toe op maarschalk Joseph-Désiré Mobutu, dan had Walter dertig jaar geleden al zijn perskaart moeten inleveren.

Geen superlatief schuwend draafde Zinzen verder, in het wilde weg pijlen afschietend op ‘het al even onwaarschijnlijke en onbegrijpelijke gebrek aan schroom, discretie en elementair fatsoen als het gaat om de behandeling van de nabestaanden van de slachtoffers. Waar zijn onze journalistieke mores gebleven als het gerecht een oproep moet doen om die mensen met rust te laten? Wat voor de drommel heeft dit brutale voyeurisme te maken met datgene waarvoor de journalistiek is uitgevonden: het recht op informatie?’

Dat was er niet naast. De dag daarna een reactie van de marketeer natuurlijk, want als kinderen onder elkaar vervelend beginnen te doen, houdt het niet snel op. Walter was een zageman, en ‘deze krant’ had in zeer hectische omstandigheden hooguit links of rechts een onbetekenend foutje begaan. Wat de 18 pagina’s betreft: er stonden er 144 in die weekendkrant, dat waren er dus 126 over iets anders. ‘We hebben gewerkt als redacteuren van een geweldige krant’, besloot de marketeer alvorens nog een tiental van die redacteuren hun ontslag te betekenen, ‘en we hebben er ook ons hart in gelegd. Van de ouders en kinderen die we zijn. Dat doen we de volgende keer opnieuw.’

Wij van Knack houden die marketeer argwanend in de gaten. Dat komt omdat De Standaard indertijd is gesticht door Frans Van Cauwelaert, oudoom van onze eigen chef-Wetstraat, en dat schept een vorm van verantwoordelijkheid en van sinds kort grote bezorgdheid.

Frans Van Cauwelaert was een minimalist. In tegenstelling tot zijn achterneef. Indien men Rik Van Cauwelaert al een minimalist zou kúnnen noemen, dan toch niet in de ideologische betekenis van het woord. Waar het Frans om te doen was, was de ontvoogding van het Vlaamse volk. Niet voor niets had hij in 1911 al het weekblad Ons Volk Ontwaakt opgericht, in zekere zin de voorloper van Knack. Een paar jaar later stichtte hij dan samen met enkele gelijkgezinden De Standaard. Met als leuze op de voorpagina: ‘Vlamingen spreekt uw taal.’ Het AVV-VVK is er pas later op gekomen en werd ontleend aan het weekblad De Student, dat daar al in 1881 mee had uitgepakt. In de vorige zin mag u ‘ontleend aan’ vervangen door ‘gepikt van’, want op dat gebied zijn ze nog geen haar veranderd op de Gossetlaan.

Aangezien het ook in deze rubriek wel eens leerrijk mag zijn, voegen wij er graag aan toe dat ‘ Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus’ als slagzin bedacht is door Frans Drijvers, een sociaal bewogen en bevlogen Vlaamse priester aan wie in de geschiedenislessen van vandaag te weinig aandacht wordt besteed. Frans was niet alleen een katholieke activist, maar tevens een gereputeerd essayist en een geëngageerd avant-gardedichter, wiens verzen niet onder hoefden te doen voor die van bijvoorbeeld Pablo Neruda of Don Pattez.

Keren we nu terug naar het eerste nummer van De Standaard, 4 december 1918, en naar het voorwoord van Frans Van Cauwelaert dat aldus begon: ‘Een enkel woord slechts ter inleiding, want men verwacht ons aan het werk.’ Weer wordt men getroffen door de gelijkenis met Van de redactie van zijn achterneef.

‘Wij zullen zelf niets ongedaan laten om De Standaard in weinigen tijd te verheffen tot een der meest aanzienlijke organen van de Belgische pers’, schreef de Frans nog, en hij waakte er de eerste jaren persoonlijk over dat zijn dagblad zowel naar inhoud als naar vorm juiste maar vooral ook stijlvolle informatie bracht.

Nu dezelfde krant een paar jaren later, onder leiding van Peter Vandermeersch: ‘ De hete brok van de bospoeper is de vrouw van Tom Van Dyck.‘ Over de volle breedte van de cultuurpagina’s! Wat zou Frans Van Cauwelaert hiervan gevonden hebben? Hoe moet Frans Drijvers in zijn graf opgelucht ademhalen dat zijn mooie leuze door de marketeer van de voorpagina is gezwierd.

Een week later, in de mediarubriek: ‘ De Joepie van de bospoeper is een teefje.‘ Gevolgd door een uitgebreid interview met de eigenaar van een hond die in de televisiereeks Van vlees en bloed gedurende hooguit een paar minuten is opgevoerd . De Joepie heet in werkelijkheid niet Joepie, maar Nougat! Wat juiste informatie aangaat, is de geest van Frans Van Cauwelaert nog altijd levend, het is dat stijlvolle waar het wat aan mangelt.

‘Meer seks, meer zwijnerij, geen taboes’, was onlangs een andere kop boven een alweer paginavullende cultuurbijdrage. Waarin met veel enthousiasme en zonder ook maar enige remming werd geciteerd uit Vochtige streken van Charlotte Roche, een pornografische lor waarbij vergeleken Het seksuele leven van Catherine M niet meer is dan een Davidsfondsboekje.

Meer seks, meer zwijnerij, geen taboes! Wij bevinden ons nu te Zeebrugge, en in zijn werkkamer heeft Manu Ruys net de post ontvangen.

WO 04/ 02

Niets te doen vanavond, waarom nog eens geen steekproefje? Dat hadden we beter gelaten. Het Journaal van zeven uur, Catherine Van Eylen komt in beeld. Ondanks haar soms wat bizarre kostumering meestal een aangenaam moment. De veldrit in Maldegem passeert, daarna weer Catherine. Klank niet open. Dat is elke dag zo, geen reden tot bezorgdheid, maar nu gaat hij ook na tien seconden niet open. En ook niet na twintig. Ha! Daar is het bordje met ‘Even geduld’, een relikwie uit de tijd toen Julien Peeters het nieuws presenteerde. Plots horen wij flarden geroezemoes uit de VRT-kantine of uit een of andere roepzaal, dan weer Catherine in beeld, nóg geen klank! Groen van ellende neemt Freek Braeckman dan maar over, vergeet de al vier keer aangekondigde uitsmijter over Facebook, en sluit af met wat er in TerZake zit: knoeiboel bij justitie.

De volgende middag, het Journaal van 1 uur. Een reportage over hoe in Kenia vluchtelingen geselecteerd worden voor emigratie naar Nederland. (‘Ik ben Peter Verlinden, voor de VRT vanuit het transitcentrum in de Keniaanse hoofdstad Nairobi.’) Precies dezelfde beelden van een paar Afrikaanse sukkelaars hadden we twee minuten voordien ook al gezien: als illustratie bij een verslag over een Japanse fraudeur die 37.000 beleggers had bedrogen!

Het Journaal van 6 uur. Eerste item: jongerenbende valt atheneum van Alleur binnen, een verslag van Sofie Demeyer. Geen klank. Geen Sofie te horen, het hele verslag lang.

Volgens een enquête van Randstad is de werksfeer op de VRT de beste in heel Vlaanderen. Dat verklaart al iets.

DO 05/ 02

In een koude winter als deze komt iemand als ex-premier Guy Verhofstadt goed van pas, omdat weinigen zo kunnen stoken als hij. Opsinjoorke uit Mechelen wordt er tureluurs van: elke dag die zeveraar aan de lijn om hem op het hart te drukken dat Open VLD niet constructief mag meewerken aan deze regering. Loopt nog altijd de deur plat bij Elio Di Rupo en den Baard om toch maar federale verkiezingen te houden in juni en een nieuwe paarse coalitie te vormen. Met hemzelf als eerste minister.

Dat hij in het koninklijk paleis bij de receptie voor ‘de gestelde lichamen’ pas op de vierde rij mocht gaan zitten, stak. Nodig de koning dan al eens uit om twee dagen in Toscane te komen logeren. Dankbare mens. Wat nog meer stak, was dat op de eerste rij rechts naast de koning Mireille en Karel De Gucht hadden plaatsgenomen, én links naast de koningin P. Potager. Die overigens Greet Op de Potager had thuisgelaten, aangezien ook hoofdredacteurs op deze plechtige bijeenkomst zijn uitgenodigd. Het zou tamelijk gênant zijn geweest indien wee wee wee punt de vijf idioten punt bee ee hadden moeten vaststellen dat zij op de vierentwintigste rij waren weggemoffeld, terwijl hun ondergeschikte op de eerste pronkte. Waar is de tijd dat Marijke Schaepelinck niet met den Baard mocht meekomen van het paleis. Nu mag ze niet meer meekomen van den Baard.

Dit alles om maar te zeggen dat de ex-premier zich stierlijk verveelt. Dat boekje van hem, Een nieuwe age of empires, wat een miserabel gedrocht is me dat. Hooguit vijfenvijftig bladzijden tekst, grote druk, met veel wit ertussen, twintig korte regeltjes per pagina, meer heeft hij niet bij elkaar gekregen. Het kaft is dikker dan wat er tussenin zit. En daar heeft hij dus een jaar aan gewroet. Betaald door u en mij, want de uitstapregeling die hij zichzelf heeft toegekend, is gigantisch. En hij hééft al eens acht jaar in de Senaat boekjes zitten lezen op onze kosten, dat zijn er dus negen in totaal.

‘Europa kan nog een rol spelen in de wereld, maar dan moet Europa dat ook willen’, zo bracht Knack de inhoud terug tot één enkele zin. Geef toe: om tot dat inzicht te komen is inderdaad een grondige studie vereist. Daar mogen we met z’n allen best een jaar lang een eersteministerssalaris voor ophoesten.

Slechts één paragraaf is het vermelden waard: het einde van het hoofdstukje over een nieuwe financiële wereldorde. ‘ In dat perspectief kan de top van de G20 in Washington een verschuiving inluiden van G7 naar G20, een forum dat in zijn economisch en financieel gewicht en in zijn representativiteit beter geschikt is om een globaal economisch en financieel beleidskader te ontwerpen dan de bestaande wereldorde. En dank voor de gratis Renault.‘

Dat laatste heeft hij vergeten te schrappen! Dat is dus zijn speechke dat hij gehouden heeft bij de opening van Garage Valckenier in Aalst. Als meester Modrikamen klaar is met die oplichters van Fortis, moet hij De Bezige Bij maar eens dagvaarden voor het verkopen van gebakken lucht onder de productnaam Een nieuwe age of empires. Is Ivo Mechels ziek, of slapen ze bij Test-Aankoop?

VR 06/ 02

Bij De slimste mens ter wereld zijn ze aan een ramp ontsnapt. Het scheelde weinig of den Baard had gewonnen.

Hoever staan we intussen met die hangoor? In de basketbalcompetitie heeft Oostende nu al twaalf van de zeventien matchen verloren. Hebben vorige week ook hun kapitein Sébastien Bellin ontslagen, nadat eerder al zeven spelers en twee coaches waren buitengegooid. Het prestigieuze restaurant Ostend Queen is failliet, de vismijn zo goed als. Oostende is uitgeroepen tot onveiligste kustgemeente. Inzake windenergie zakt België naar de staart van de Europese ranglijst. De SP.A duikt in de laatste peiling onder de tien procent, nog steeds dankzij de vorige voorzitter die alles mis deed wat een voorzitter maar mis kán doen. En na het onthutsende en door den Baard gestuurde gestuntel met Bert Anciaux en Mia De Vits, durft Caroline Gennez nu ook uit politieke schaamte niet meer in de spiegel te kijken.

Garakiri, zouden ze dat kennen aan de kust?

door Koen Meulenaere