MA 26/ 01

Als De slimste mens ter wereld al niet in aanmerking komt voor ‘het beste programma ter wereld’, dan in elk geval wel voor het programma waarin het vaakst het woord ‘absoluut’ wordt uitgesproken. Wij hebben het eens geturfd: vierendertig keer. En dan bedoelen wij niet: ‘Veel.’ Neen, wij bedoelen: ‘Vierendertig keer.’ Erik Van Looy spreekt geen twee zinnen of het regent ‘absoluten’, en de kandidaten hebben dat onbewust overgenomen.

Ondertussen blijft De slimste mens vedetten maken. Mevrouw Potager. Bart De Wever! Daar begint nu toch geen enkele marketeer aan? Dankzij De slimste populair geworden, bijna geliefd. De laatste weken zelfs Lieven Verstraete. Lieven is misschien niet de slimste ter wereld, dat moet deze week blijken, maar zeker wel de onbeschoftste. Neem Telenet, Belgacom TV, de schotel van TV Vlaanderen, hier en daar een satelliet: geen enkele anchor is zo onbeleefd als Lieven Verstraete van TerZake. Onderbreekt zijn gasten niet in hun eerste zin, zoals zijn collega’s in hun opleiding hebben geleerd, maar al in hun eerste woord. Van tijd in hun eerste letter.

Kijkers die oprecht nieuwsgierig zijn naar wat de uitgenodigde deskundige te vertellen heeft, hangen na een halve minuut witheet van ergernis en woede tegen de zoldering door die onophoudelijke onderbrekingen door presentatoren die menen dat hun vragen interessanter zijn dan de antwoorden. Dat duurt al sinds de tijd van Dirk Tieleman zaliger, le Persan, en blijkbaar is er in de hele VRT niemand met genoeg fatsoen of gezag om dat zelfverwaande gebroed een halt toe te roepen.

Nu hij in De slimste mens excelleert, wordt Lieven Verstraete vaak geïnterviewd. Onlangs in De Morgen. Lees aandachtig mee, want ook wie denkt alles al te hebben gehad, uw dienaar om hem niet bij naam te noemen, valt soms toch nog van verbazing van zijn stoel.

De vraag was: ‘Wat is uw slechtste herinnering in de media?’ Lieven: ‘Dat was op de radio. Voor Voor de dag maakten we een reeks over kranten. Ik interviewde Christian Van Thillo die zei dat hij nog één keer in een publiciteitscampagne voor De Morgen wilde investeren, en als die niet zou lukken, zou hij ermee stoppen. Op het laatste nippertje kregen we telefoon van Paul Goossens. Hij wilde niet dat het interview werd uitgezonden. Mijn hoofdredacteur Roger Adams heeft toen beslist om dat inderdaad niet te doen. Om de goede relaties niet te schaden, niet om journalistieke redenen. Dat beschouwde ik als een nederlaag waarvan ik wekenlang niet goed was.’

Wat dacht u daarvan? De grote Paul Goossens. Verdediger van de persvrijheid. En van de onafhankelijke journalistiek, in het kader waarvan hij zich eerst liet betalen door de SP, daarna door de CVP, tussendoor door Patsy Sörensen, en uiteindelijk door Guy Verhofstadt van de VLD, die hij vervolgens constant de hemel in prees. Zijn afscheidsfeest, een diner voor meer dan zestig man in Hertoginnedal, werd ook nog eens volledig door u en mij bekostigd via Karel De Gucht van alweer de VLD.

Wist u dat ze Paul een rol hebben aangeboden in Matroesjka’s? Omdat hij perfect beantwoordde aan het gezochte profiel.

DI 27/ 01

Blad spiegel mag dan te verwaarlozen zijn, blad schikking blijft van het hoogste belang. Toch voor een blad. Lees het volgende: ‘Een meisje zit in de kamer met haar mooie pop op bed. Wat doet het meisje in haar mooie kamer met de pop op bed? Ze schrijft een brief. Wie schrijft het meisje in de kamer met de pop op haar mooie bed een brief? Het mooie meisje in de kamer met de pop op bed schrijft een brief aan haar man.’

Wat was dit? Daarover zal niemand redetwisten: dit was onzin. Flauwekul. Dit passeert niet eens de eindredactie van Knack. Waar ze nochtans geleerd hebben enigszins coulant te zijn.

Maar nemen we nu dezelfde passage, weergegeven in een licht gewijzigde bladschikking:

Een meisje zit in de kamer

met haar mooie pop op bed

Wat doet het meisje in haar

mooie kamer met de pop op bed?

Ze schrijft een brief

Wie schrijft het meisje in de kamer

met de pop op haar mooie bed een brief?

Het mooie meisje

in de kamer met de pop op bed

schrijft een brief aan haar man

En wat hebben we nu? Aha, poëzie! Van Don Pattez. Bloemgelezen uit Het is een mooi leven (zolang je niet bestaat), de licht bruïtistische dichtbundel waarmee Don twee jaar geleden het land én de wereld verblijdde. Het belang van bladschikking mag hiermee bewezen worden geacht.

In Knack hebben wij er nog des te meer aandacht voor, sinds we begin dit jaar 1,3 centimeter korter en 1 millimeter smaller zijn geworden. En nu mag het zo zijn dat in bepaalde domeinen een centimeter meer of minder er niet toe doet, althans dat beweren ze in de Flair, maar dit geldt niet voor Knack. Het was dan ook onze hoofdredacteur Karl van den Broeck zelf, die het u in het eerste nummer van het nieuwe jaar voorzichtig in een officiële mededeling mededeelde. 1,3 centimeter minder in de hoogte en 1 millimeter in de breedte, volgens Karl was dat om u nog beter te dienen. Het zou u een ‘breder gevoel’ geven en derhalve het leesgemak ten goede komen.

Het leesgemak. Van Knack. Toe maar. De waarheid is natuurlijk anders. Op de redactievergadering gaf onze chef-Wetstraat, nadat hij eerst achterdochtig had rondgespeurd of er geen onbevoegden meeluisterden, de echte reden: ‘Vierhonderdduizend euro minder verzendingskosten per jaar!’

Daar zaten wij met zijn allen wel even van te kijken: één centimetertje Knack eraf staat dus gelijk met een besparing van 400.000 euro. Al snel kwam dan ook het voorstel om er nóg een centimeter af te snijden, en met de 400.000 euro die dát zou opleveren eens goed te gaan eten. Zoals Aimé Van Hecke en Bettina Geysen. Maar dat idee werd door onze chef-Wetstraat kordaat verworpen: ‘Eten? Werken zult ge doen. Keine Butter aber Kanone.‘

Denk dus niet, waarde lezer, dat omdat u iets minder papier krijgt, wij iets minder hard moeten zwoegen. En weet dat u goud in handen hebt: 400.000 euro per centimeter. Bij De Standaard schijnt dat 8,40 euro te zijn.

WO 28/ 01

Er is weer een geduchte kaper op de kust voor onze trofee van Vader van het Jaar. Wie hadden we al?

In de eerste plaats koning Albert, man van christelijke principes. Spreekt niet meer tegen zijn jongste zoon, zou volgens Lakenkenner Mario Danneels geprobeerd hebben zijn oudste zoon al van de troon te wippen nog voor hij erop zat, en weigert zijn jongste dochter te ontvangen. Welke vader weigert zijn eigen kind te zien? Met haar moeder wenst hij overigens ook niet meer te spreken. Wel plezier van gehad vroeger, nu hinderlijk en dus gedumpt. Fijne mens, onze koning.

De tweede die al een zekere nominatie op zak heeft, is mijnheerke Louis. Toen Bruno Tobback in Oostenrijk zwaargewond werd na een val bij het bergbeklimmen, gaf zijn vader een interview aan de krant: ‘Ik reis niet af naar Oostenrijk, we houden eventueel wel contact via gsm. Hij heeft drie barstjes in de schedel, een verstuikte pols, een gebroken voet en een pijnlijke wervel. Gelukkig was hij nooit buiten bewustzijn en is hij altijd pijn blijven voelen. Het zal hem leren. Hij kan nu vanuit zijn ziekenhuisbed naar de bergen kijken. Ik verwacht dat het nog twee maanden zal duren voor hij op krukken naar buiten kan. En hij zal nog wel rondsjoenkelen tot Nieuwjaar.’

Derde genomineerde: Wilfried Martens. Trouwde op een intrieste zaterdag met zijn voormalige maîtresse Miet Smet, die hij bij zijn tweede huwelijk nog zonder compassie aan de kant had geveegd voor een jongere woordvoerster, maar die nu alsnog van dienst kan zijn als kinderoppas. Martens had niet eens zijn eigen kinderen van 12 en 8 jaar verteld dat hij ging trouwen! Die hebben dat via de radio moeten vernemen! En mochten er niet bij zijn. Welke vader doet zoiets? Een christelijke blijkbaar, het spijt ons het alweer te moeten vaststellen, Rik. En toen ze dan eindelijk eens een uitstapje van drie dagen naar Disneyland kregen, werden ze al de eerste middag uit ‘It’s a small world’ gesleurd om halsoverkop terug naar Brussel te scheuren. Met die ouwe mee aan het stuur.

Met deze drie zwaargewichten dachten velen dat de top drie vaststond, maar dat was buiten Tony Mary gerekend. Werd vorige week in Humo geïnterviewd samen met zijn zoon Sven, de beroemde strafpleiter. Van wie onze chef-Wetstraat ooit schreef dat hij door de VRT-nieuwsdienst in de Jef Vermassensociëteit was opgenomen op bevel van zijn vader, toen nog gedelegeerd bestuurder.

‘Ik ben grootgebracht met het idee dat het maatschappelijk belang boven alles gaat’, zegt Tony Mary in het interview. De kerel die 300.000 euro per jaar verdiende, en omdat dat niet genoeg was ook nog voor 10.000 euro per maand mocht gaan opeten. En toen hij op de Reyerslaan wegens een gat in de kas van hier tot in Tokyo eindelijk werd buitengesmeten, stak hij nog 750.000 euro opstapvergoeding in zijn uitpuilende zakken. Maar wel grootgebracht met het idee dat het maatschappelijk belang boven alles staat.

Was de heer Mary een goede vader? In zijn eerste huwelijk niet, zo geeft hij zelf toe. Een afwezige vader was hij, tweehonderd dagen per jaar in het buitenland op hotel aan het feesten, en na zijn scheiding dat lastpak van een kind, Sven dus, snel gedropt bij zijn grootouders. Over zijn tweede huwelijk kan hij ook niet tevreden zijn, evenmin als over zijn derde. In zijn vierde begon het al wat beter te lopen met de kinderen, in zijn vijfde weer wat minder.

Sven Mary was een uitstekende voetballer. Speelde in de jeugd van Anderlecht in de ploeg van Pär Zetterberg en Johan Walem. Maar op zijn zeventiende werd dat door zijn vader verboden, er viel niet over te discussiëren: gedaan met voetballen. Was nooit naar zijn zoon gaan kijken, niet één keer. Laten we er niet omheen draaien: een vader die niet één keer gaat kijken naar zijn zoon die bij Anderlecht speelt, is een onwaardige vader wie het had moeten verboden worden om zich voort te planten. Dat zijn van die lui die dan nadien verbaasd zijn als hun kind in de criminaliteit verzeilt. Of erger: in de advocatuur.

Voetballen mocht de arme Sven dus niet meer, studeren moest hij. Goed, een opleiding public relations in een hogeschool in Elsene zag de teleurgestelde jongeling wel zitten. Weer njet van de oude: de VUB zou het worden. Bij de mannen van de loge, Tony Mary draagt niet voor niets zelf een schortje en tekent met passertje en winkelhaakje.

De stilaan moegetergde Sven bond weer in: communicatiewetenschappen interesseerde hem. Niets van! Weer van uit een of ander hotel op kosten van iemand anders een fax: rechten of economie. Gevolg: eerste jaar getrist! Dan de oude weer: of erdoor, of gaan werken in een staalfabriek.

Sven Mary verklaart zwart op wit in Humo dat hij zodanig heeft geleden onder de terreur van zijn vader, dat hij pas op zijn vijfentwintigste durfde toe te geven dat hij een sigaretje had gerookt. We spreken over de gevreesde advocaat van de grootste gangsters van het land. Had willen huwen met een lief meisje uit zijn dorp dat hij graag zag. Veto van de oude: het zou er een uit de stad worden, van een rijke en vooral invloedrijke familie, zodat hijzelf er zijn voordeel mee kon doen.

Dat gedwongen huwelijk is een paar jaar geleden uiteraard op de klippen gelopen, de onthutste Sven moest vijf maanden in de bergen van Tibet gaan wandelen om eroverheen te komen. Was gebroken vertrokken en kwam slechts vluchtig gelijmd terug. Vond een mooi huis waar hij graag zijn nieuwe leven in was begonnen. Mocht niet. De oude wist het weer beter: dat was geen goed huis, te veel hoeken en kantjes, te hoge trappen voor mensen met korte beentjes. Sven wou graag een Lancia. Verboden. Een Mercedes is het geworden, zoals vader wou.

En zo gaat dat bladzijden en bladzijden door, je weet niet wat je leest. Wat een door en door ellendig slechte mens. Een egoïst van het zuiverste water, geen enkele affectie voor zijn kind, alleen begaan met zichzelf en zijn eigen blinde gelijk. Een tiran, dat is Tony Mary. Onze chef-Wetstraat heeft het wel honderd keer geschreven. Een schrijnender geval van kindermishandeling zoeken en je kunt alleen terecht bij professionals als dominee Pandy of Josef Fritzl.

Het is toch altijd hetzelfde met die onderdeurtjes: Napoleon, Hitler, Pol Pot, Louis Tobback, Tony Mary… allemaal perfect inwisselbaar. Mary eet graag forel met botersaus. Maar dan alleen in de Karmeliet of in het Hof van Cleve. En op uw kosten.

door Koen Meulenaere