Ma 05/01

Zouden ze op de VRT-nieuwsdienst ook goede voornemens maken? Misschien waren ze wel van plan om in 2009 géén technische fouten meer te maken in het Journaal van zeven uur en in TerZake, je weet maar nooit. Mislukt! Eén enkele steekproef onzerzijds volstond alweer. De rest van het jaar doet u het zelf maar, wij hebben er echt genoeg van, maar één keer bij het begin kon nog wel net.

Eerst het Journaal. Zaterdag 3 januari, de winterduik in de zee in Oostende. Aangekondigd door Martine Tanghe. De eerste moedigen zetten de spurt in richting water, maar na twee stappen staan ze stokstijf stil: filmpje vastgelopen. Wordt gevolgd door een beeld van de studio, waar Martine druk zit te gesticuleren naar een medewerker die een dringend bericht is komen brengen, terwijl een andere dwars voor de camera passeert.

Tijdens dit vermakelijke intermezzo moet er een bevoegde een trap hebben gegeven tegen de weergavemachine, want plots is het filmpje uit Oostende weer vertrokken en zien we de eerste geschiften de koude zee induiken. Nadien geen halve letter excuus voor de fout – als ze daarmee beginnen, loopt de rest van het uitzendschema een half uur vertraging op.

Bon, het Journaal geven wij al op. Nu de eerste TerZake van het nieuwe jaar, maandag 5 januari. Het gaat over Gaza, en tegenover Emmanuel Rottey zit professor internationale politiek Rik Coolsaet. Ook niet in zijn gewone doen, want waar Rik de schuld voor de oorlog nog wel bij de Amerikanen legt, vergeet hij om expliciet de neoconservatieven te vernoemen. Onrustwekkend. Na een paar interessante wetenswaardigheden beëindigt Rottey het gesprek, en kondigt aan dat we nu gaan kijken naar een reportage van Dirk Van Zundert: welke gevoelens over het conflict in Gaza leven er bij de allochtone gemeenschap in België?

Dat weten we vandaag nóg niet. Want de reportage, geen mens had toch op het tegendeel durven te wedden, raakt uiteraard niet gestart. Na enig ongemakkelijk gewiebel van zowel Emmanuel als de professor, begint dan plots toch een beeldverslag, jammer genoeg het verkeerde: een fragment uit een Italiaanse film over de maffia!

Dat wordt na vijf seconden stilgezet, waarna we even op zwart gaan en daarna opnieuw in de studio belanden. Daar zit Emmanuel als verlamd in de camera te staren. Als een konijn voor een lichtbak. Alsof hij net weer ruzie heeft gehad met Lisbeth Imbo. Vervolgens stamelt hij wat mogelijk ook anderen hebben vermoed: ‘Er is blijkbaar iets mis.’

Welnee man, er is niets mis, dat is het format. Emmanuel drukt op het ellendige zendertje in zijn oor en smeekt de regie, allemaal in de ether, hem te vertellen wat er nu gaat gebeuren. Daar zijn wij ook benieuwd naar, ja. Wat precies wordt gezegd, kunnen we helaas niet volgen, al staat dat ‘oortje’ meestal zo luid dat je thuis beter de regisseur kunt horen dan de studiogast.

‘Ja…’ zucht Emmanuel na een nieuwe en pijnlijk lange stilte. ‘Ik hoor dat de reportage nog niet klaar is.’ De reportage is niet klaar! Het is halfnegen. Voor een paar reacties van de moslimgemeenschap die nota bene al in het Journaal van zeven uur zaten, en die ’s morgens op een persconferentie zijn opgenomen.

Emmanuel Rottey is enkele tellen van de wereld af. Het is bijna zover: de eerste VRT-anchorman die in volle uitzending in tranen uitbarst. Nee, de tweede, want er was eerder al Wim De Vilder, danig aangegrepen door het overlijden van Hugo Claus, die klaarblijkelijk een persoonlijke vriend van hem was geweest. Zoals van driekwart van Vlaanderen in die periode.

Gelukkig is Rik Coolsaet aan de tafel blijven zitten. En begint Rottey hem dan maar opnieuw te interviewen! Hoe het komt dat al die grote Arabische staten ook niet willen weten van de Palestijnen, want meer dan wat lippendienst en wat geld en wapens geven ze niet. Goede vraag. Die hij vóór de reportage had moeten beginnen kennelijk vergeten te stellen was. Coolsaet, gouden ziel, bovenste beste Rik, trekt zich weer op gang en vult moeiteloos het gat dat in het programma is geslagen: de neoconseratieven! Over die reactie van de allochtone gemeenschap geen woord meer, zeker geen van verontschuldiging.

En nu zullen wij u iets vertellen waarvan u steil achterover zult vallen. Want als u denkt dat u het sterkste gehad hebt, dan denkt u verkeerd. De dag nadien, dat was dus dinsdag deo dato Driekoningen, zijn wij tegen schemeren aan voor alle zekerheid nog eens op de website van TerZake gaan kijken naar de aflevering van de vorige avond. Zat heel die mislukte scène er toch nog altijd in, zeker? Dat gelooft toch werkelijk geen hond meer? Ze hadden dat er niet eens uitgeknipt. Weer dat gestaar omdat de reportage niet start. Weer die Italiaanse film. Weer Rottey die drie minuten geparalyseerd in de camera blikt alsof het hem net dun door de pijpen is gelopen. Weer de vraag aan de regie wat hij moet doen. Weer die zucht: ‘Ja… de reportage is nog niet klaar.’ We zijn dan al ruim twintig (!) uur na het begin van de uitzending, nóg altijd is die Van Zundert niet klaar. Dat moet de allertraagste medewerker van de hele kabel zijn.

Dit is toch alle grenzen voorbij, enfin. En dat gesukkel is al bezig sinds eind juni 2007. Meer dan anderhalf jáár, elke avond prijs. En nog steeds is geen van de verantwoordelijken, verzameld in wee wee wee punt de vijf idioten punt bee ee, bereid gebleken zijn verantwoordelijkheid te nemen en op te stappen. Iets wat in hun uitzendingen nochtans elke avond van anderen wordt geëist. Zelfs van P. Potager, de man van hun eigen collega.

Het schijnt nu zo te zijn dat ceo Dirk Wauters op de nieuwjaarsreceptie het streven naar kwaliteit een van de doelstellingen voor dit jaar heeft genoemd. Zou die vent ooit naar zijn eigen zender kijken? Zo tussen zeven en negen ’s avonds? En zou hij dan misschien eindelijk willen ingrijpen? Of leest gij de Knack niet, boerke?

Di 06/01

Er zijn mensen die achter alles een complot zoeken. Uw dienaar, bijvoorbeeld. En dus zeker achter de bizarre politieke storm die in december is opgelaaid na het schrijven van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie, de heer Ghislain Londers, aan de voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, de heer Herman Van Rompuy.

Ghislain Londers wordt in eigen hof Tonton Tapis genoemd, omdat hij bij de 175e verjaardag van zijn instelling in de pers klaagde dat hij niet genoeg geld kreeg voor de reiniging van het tapijt waarop de koning moest worden ontvangen. En als dat niet snel zou veranderen, awel hé, dan zou het wel eens kunnen dat de veranderingen bij justitie, waarop de politiek zo aandrong, volledig zouden stilvallen. Het bewijs hiervan is overigens vorige week in Gent geleverd. Na dit staaltje van chantage werd de heer Londers in Knack streng de les gelezen door een nóg hoger gesteld lichaam: onze chef-Wetstraat.

De brief van de Cassatievoorzitter aan de Kamervoorzitter, waarmee hij op basis van enkel ‘aanwijzingen’ de regering tot ontslag dwong, was volgens specialisten ‘nooit vertoond’. Er was ook geen enkele rechtsregel die hem verplichtte een dergelijke brief te versturen, volgens kenners was er zelfs geen die hem dat toeliet. De zaak is dus duidelijk: als de parlementaire commissie Yves Leterme en Jo Vandeurzen vrijpleit, iets wat naar verluidt in het regeerakkoord staat, dan moet die Londers dezelfde dag worden afgezet.

De vraag die in juridische kwesties al sinds de tijd van Cicero dient te worden gesteld is: cui bono? Wie heeft er geprofiteerd van deze zeer ongebruikelijke en volgens velen ongeoorloofde demarche van de hoogste magistraat van het land? Daarover valt niet te redetwisten: Herman Van Rompuy, de nieuwe premier. Is zijn gedrag in deze hele affaire niet van meet af aan hoogst verdacht geweest?

Geen enkele wet of regel bepaalt dat de Kamervoorzitter een vertrouwelijke brief van de voorzitter van het Hof van Cassatie openbaar moet maken. Evenmin staat ergens gestipuleerd dat hij deze brief aan zijn voorganger moet overhandigen, zodat die er als een hazewind mee naar de geparfumeerde hysterica Linda De Win kan snellen om hem live op de openbare omroep aan het hele land voor te lezen. Is het niet al te merkwaardig dat hierna premier Yves Leterme ontslag moet nemen, en de volledige delegatie van het gehate ACW uit de regering wordt geknikkerd en vervangen door drie leden van het kamp Van Rompuy?

Kleine parenthesis. Toen ACW en ACV nog door échte mannen werden geleid, men herinnere zich Jef Houthuys of Gust Cool, was het ondenkbaar dat de vertegenwoordiging van de christelijke arbeidersbeweging in haar geheel aan de kant zou worden gezet. Een premier die zoiets had geriskeerd, had binnen de maand een algemene staking aan zijn been gehad. Plus een mars op Brussel van de mijnwerkers en de boeren. De huidige leiders, Jan Renders en Luc Cortebeeck, och Here toch, vinden dat blijkbaar niet zo erg. Sluit de haakjes.

Laten we er nu eens van uitgaan dat Herman Van Rompuy, in tegenstelling tot wat hij overal heeft rondgetoeterd, wél dolgraag premier van dit land is. Het was het enige wat nog ontbrak op zijn politieke curriculum waarop minister, vicepremier, partijvoorzitter en Kamervoorzitter prijken. En koninklijk verkenner, niet te vergeten.

Het enige wat hem nooit lukte, was premier worden, iets waarvan hij altijd had gedroomd. Overal uitroepen dat je absoluut géén premier wil worden, is dan een handige tactiek. Het bespaart gezichtsverlies als ze weer een andere kiezen, en in de impasse van de jongste weken was het een meer dan handig drukmiddel om de andere regeringspartijen tot soepelheid aan te zetten: ‘Zit me niet dwars, of ik ben meteen weg.’

Neem maar aan dat Herman Van Rompuy acht jaar heeft zitten popelen om de Zestien binnen te schrijden. En dan, waarde landgenoten, dán is alles wat de voorbije weken is gebeurd toch wat al te toevallig, niet? En dus moet de vraag gesteld worden: is er een band tussen de heer Ghislain Londers en de heer Herman Van Rompuy?

Londers heet een zuivere CD&V-benoeming te zijn, doorgedrukt door wat we ‘de niet-ACW-clan’ in de partij zullen noemen. Als dat al geen aanwijzing is. En als de voorzitter van Cassatie met ‘aanwijzingen’ mag werken, waarom een eenvoudige columnist dan niet? Simpele toepassing van het gelijkheidsbeginsel.

Maar misschien is er buiten dat nog een ander aantoonbaar verband tussen de beide voorzitters. Zijn ze beiden lid van Opus Dei? Gaan ze samen squashen? Zingen ze in hetzelfde koor? Gaan ze mogelijk samen op retraite in de abdij van Affligem? Of in die van Westvleteren, waar Van Rompuy pas is geweest, wat toch niet anders kan worden omschreven dan als ‘dansen op het graf van zijn tegenstander’? Zitten ze in dezelfde haikukring? Dienen ze met hun tweetjes in een of andere kelder satanische missen op? Bestuderen ze samen leven en werken der farizeeërs?

Een echte journalist zou dit zeker onderzoeken, en daarna de gepaste conclusie trekken. Ondergetekende, evenwel, ís geen echte journalist. Noch wenst hij het ooit te worden. Je bent toch elke avond beschaamd bij het zien van die troep hyena’s op de stoep van de Wetstraat of in de gang van het parlement? Dan staat een eerzaam mens nog liever bekend als handelaar in kinderen. En dus werken wij andersom. Wij trekken eerst de conclusie, en vragen dan aan iedereen die weet heeft van de premissen, in dit geval van een verband tussen de heer Van Rompuy en de heer Londers, om ons dat zo snel mogelijk te melden.

In één moeite door geven wij op die manier ook als eerste redacteur van Knack gevolg aan de weer zeer bevlogen nieuwjaarstoespraak van onze chef-Wetstraat, die ieder van ons opriep om de lezer meer bij het blad te betrekken. Wel? Wij wachten op uw suggesties. Aan de slag, luieriken.

Za 10/01

P. Potager wordt in de wandelgangen weleens spottend P. Postager genoemd, omdat er geen grotere postjesjager is dan hij. Met Kamervoorzitter heeft hij de hoofdvogel afgeschoten. De hoogste wedde van alle politici, wat van pas komt na al de verbouwingen die Greet in zijn woning in Tongeren heeft laten uitvoeren, de grootste auto, een eigen kok en een eigen huishoudster, riante privévertrekken voor noemelijke en onnoemelijke activiteiten, en vooral… weinig zorgen en weinig werk. P. zal zich nu ten volle kunnen bezighouden met zijn potager, en we weten que ça le relaxe énormément. Du laurier, du thym, et de la ciboulette… Tongeren zal er binnenkort van overwoekerd zijn.

Voor één persoon is het wat minder aangenaam: Greet Op de Potager. Van Europees verslaggeefster tot kamermeisje. Van de slag is ze weer beginnen te werken.

door Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content