MA/ 10/11

De toestand in Oost-Congo is pas echt dramatisch geworden de dag dat Peter Heeft-iedereen-mij-goed-gezien-Verlinden ter plaatse neerstreek. Op jacht naar Tutsi’s en stand-ups in het Journaal. Hij was nauwelijks de trap van het vliegtuig afgedaald, of de VRT-nieuwsdienst ratelde het al naar alle windstreken: er deden daar Burundezen mee, in de gevechten in de Kivu. Een stuk of twee. Dat had Verlinden vernomen uit zéér betrouwbare bron. Burundezen zeg, een mens hoort toch nogal wat dezer dagen.

Wij wisten niet beter of in dat Congolese rebellenleger waren alleen Rwandezen geïnfiltreerd, mannen van Paul Kagame. U weet wel: de intieme vriend van Guy Verhofstadt, aan wie de ex-premier publiekelijk de excuses van het Belgische volk ging aanbieden voor de genocide uit de jaren negentig. Dat wil zeggen: de genocide van de Hutu’s op de Tutsi’s, niet voor de daaropvolgende van de Tutsi’s op de Hutu’s. Voor zover ons bekend heeft in die periode geen enkele Belg ook maar één Rwandees vermoord, terwijl Kagame zelf er een paar honderdduizenden op zijn actief heeft, maar niette-min ging de ex-premier in Kigali verklaren dat het uw en mijn schuld was geweest.

De komst van Verlinden heeft het leven van de plaatselijke bevolking in de ruime streek rond Goma niet bepaald gemakkelijker gemaakt. Geen Oost-Congolees of hij werd voor de camera gesleurd en gedwongen te vertellen hoe schandelijk de Congolese militairen zich hadden gedragen, en hoe nog veel schandelijker de rebellen van Laurent Nkunda.

‘Hoe zou u de fysieke kenmerken van de agressors omschrijven?’ deed Verlinden meermaals een vrijblijvende suggestie. ‘Lang en mager? Kunnen we misschien besluiten dat het hier om een naar het Tutsitype neigende soort van mensen ging?’

Doodsangst, dat was wat te lezen stond in de ogen van elke geïnterviewde. Temeer daar buiten beeld ofwel Congolese regeringssoldaten, ofwel rebellen, de loop van hun geweren al stonden schoon te wrijven, in afwachting van het einde van het gesprek. Zodra de camera zich had gedraaid om de verslaggever zelf close in beeld te nemen, weerklonken op de achtergrond de schoten. Soms zag men nog net enkele rode druppels op de lens spatten, terwijl Verlinden zijn dagelijkse climax bereikte: ‘Ik ben Peter Verlinden, voor de VRT aan het levensgevaarlijke front in Noord-Kivu.’

Een Journaal later dreef hij een dorpsoverste tot wanhoop door, terwijl twee meter verder een detachement van het regeringsleger meeluisterde, te vragen: ‘Toen de camera nog niet draaide, hebt u, citoyen, me verteld dat u Joseph Kabila een gewetenloze potentaat vindt, en zijn soldaten een stel gedrogeerde barbaren. Vertolkt u daarbij de mening van het hele dorp?’

Toen Verlinden zich even later weer voor de lens wrong voor zijn hoogtepunt – ‘Ik ben Peter Verlinden, voor de VRT, en kijk allemaal hoe flink ik mijn best doe’- zagen wij achter hem enkel nog een paar rookpluimen kringelen boven wat in het begin van de reportage nog een dorp was geweest.

Op een dag verraste hij ons met het verhaal dat hij een vervelende mens tegen het lijf was gelopen, een die hem vroeger het werken al lastig had gemaakt. Onze nieuwsgierigheid was gewekt, maar de cryptische mededeling werd niet verder uitgeklaard. Wie was die man? Hóé had hij Verlinden in het verleden het werken bemoeilijkt? Waar? Wat deed die ellendeling nu plotseling in Goma? Hoe had hij de verslaggever opnieuw het werken belet? Niets van dat alles kwamen wij te weten: een vervelende mens, punt uit. Waar is de tijd dat Congolezen nog coöperatief waren, of hun handen eraf.

Soms is er bij al die rampspoed toch nog plaats voor een vleugje humor. Na de hele streek in diepe ellende te hebben gedompeld, was de VRT-ploeg blijkbaar halsoverkop moeten vluchten, maar geen nood, een echte oorlogsverslaggever laat zich daardoor niet tegenhouden: vanuit de brousse per telefoon dan maar. In beeld verscheen een foto van onze dappere, met als onderschrift: ‘P. Verlinden’.

‘Wat is daar grappig aan?’ zullen sommigen van u misschien vragen. Wel, die ‘P.’ natuurlijk. Alsof er geen plaats was om daar gewoon ‘Peter’ te zetten. In geen enkel ander onderschrift beperkt men zich tot afkortingen, altijd voornaam en familienaam voluit, behalve bij ‘P. Verlinden’. Drie minuten lang in beeld, oh had hij het zelf maar kunnen zien.

Geen uur na zijn vertrek brak in de vluchtelingenkampen ook nog de cholera uit.

di/ 11/11

Nu waren wij toch benieuwd naar de eerste ‘aangekochte’ TerZake sinds de beruchte reeks van afgelopen zomer. U herinnert zich dat het in die zomerafleveringen, hoewel ze op voorhand waren opgenomen, toch telkens grondig misliep met de ondertiteling.

Er was Annelies Beck, die een reportage inleidde over prostitutie in Riga, met onder haar het uitnodigende onderschrift: ‘Het is iets verderop. Geen striptease, alleen seks.’ Er was Emmanuel Rottey, die een bijdrage over mozzarellakaas aankondigde met onder zijn twinkelende verschijning: ‘En dan heb je een mooie grote tas die lekker zacht is’. En er was het meest waanzinnige moment uit de geschiedenis van de televisie: Kathleen Cools over vrouwenbesnijdenis met in beeld deze waarschuwing: ‘Ik had dus geen urineopening meer.’

Dat waren eind augustus de laatste van die ingeblikte afleveringen, en bij een normaal televisiestation wordt dan een crisisvergadering belegd om na te gaan hoe flaters van dat onwaarschijnlijke gehalte hebben kunnen plaatsvinden. Vandaar dat wij wilden zien of het de eerstvolgende keer nóg eens kon mislopen.

‘Nee, dat kan níét’, roept u al allemaal om het luidst, maar u vergeet dat op de VRT álles kan. De gekochte reportage ging deze keer over nepkunst in China. Jan Fable en kelels van dat slag. In beeld komt Annelies Beck en wéér, het is gewoon niet te geloven, maar wéér, een mens zou van ergernis vooroverstuiken, wéér flitst er veel te vroeg een plompverloren ondertitel op het scherm: ‘Mijn baas wil niet dat jullie filmen. Hou op met filmen!’

Men kan niet anders dan het onderschrijven. Hou gewoon op met uitzenden, dat zou nog het best van al zijn. Ze hebben nu een Amerikaan ingehuurd om de nieuwsuitzendingen en de daarin figurerende presentatoren en journalisten te beoordelen. Niet de eerste de beste overigens: een achterkleinzoon van Karl May. Mochten Winnetou en Old Shatterhand tegelijkertijd een tomahawk in zijn kop hebben geslagen, de klap was voor die mens niet harder aangekomen. En hij begrijpt dan nog niet eens wat ze vertellen. Maar goed, dat doen ze in die programma’s zelf ook niet.

WO/ 12/ 11

Dikke D’Hoore is verslagen. Door Piet Huysentruyt, die zich de koning van de Boekenbeurs mag noemen. D’Hoore stond niet meer in de top tien. Rijen dik stonden ze aan te schuiven voor een gesigneerd exemplaar van SOS Piet. Tot aan de brug van Boom. Het Rode Kruis moest water uitdelen, en voedselpakketten die gelukkig voor de slachtoffers niet waren samengesteld volgens recepten uit het boek waarvoor ze stonden te lijden.

En terwijl Piet zich lam signeerde, leek de stapel van Rijk in 100 dagen te groeien in plaats van af te nemen. Alsof men het boek kwam terugbrengen. Wat ze bij wee wee wee punt de vijf en binnenkort de zes idioten punt bee ee maar niet willen inzien, zien de gewone lezers dus wel: dat die D’Hoore een kwakzalver is.

De financiële expert van de VRT-nieuwsdienst. Jazeker. Kwam de voorbije maand zowel in het Journaal als in TerZake én in De zevende dag bij herhaling en met veel nadruk beweren dat er niets mis was met de Fortisbank. Geen enkele reden om ons geld daar weg te halen. Intussen verklaart premier Yves Leterme zwart op wit dat Fortis in die dagen ‘op twee millimeter van het bankroet stond’.

Dan zijn er maar twee mogelijkheden. Ofwel wist D’Hoore dat niet, en is hij een expert van mijn voeten. Ofwel wist hij het wel, en is hij een oplichter. In beide gevallen rest het college van hoofdredacteurs één nogal voor de hand liggende conclusie.

Maar ja, wie de rest van dit blad al heeft doorgenomen, heeft de kostennota’s van Bettina Geysen en Aimé Van Hecke gezien. Niet alleen haar geflik en haar geflooi, maar zelfs haar verkeersboetes liet ze door u en mij betalen. Naar het schijnt ook een etentje met Els Van Weert in Lier! En dat is voorzitster van een partij die hoogstaande principes verdedigt. Al die rekeningen passeerden moeiteloos voorbij Kabouter Mary, die zelf ondanks een salaris van 300.000 euro per jaar ook nog voor 10.000 euro per maand mocht gaan opeten. Voor 10.000 euro! Per maand!!

De VRT geldt niet voor niets als het eerste bordeel ter wereld waar men met een elektronische badge binnen moest.

DO/ 13/ 11

De slechtste partijvoorzitter ooit was Johan Vande Lanotte. Dat is geen gratuite bewering, het is wetenschappelijk aangetoond. Die man heeft niets goed gedaan, de analyse is hier eerder gemaakt. Dankzij zijn sterke leiding, en dankzij zijn sterke inzicht in hoe je een kieslijst moet samenstellen en met onverwachte lijsttrekkers moet uitpakken, verloor zijn partij 30 procent van haar kiezers. Plus een paar tientallen miljoenen euro aan inkomsten. Daarna moest hij 300 medewerkers ontslaan.

De dag na de catastrofale verkiezingsuitslag benoemde hij eigenmachtig en weer met een sterk doorzicht zowel een nieuwe voorzitster als een nieuwe fractieleidster. Die laatste hield het al op de persconferentie over haar aanstelling voor bekeken, en er was heel wat manipulatie om niet te zeggen bedrog nodig om de nieuwe voorzitster op de valreep aan een beschamende 66 procent van de stemmen te helpen, een historisch lage score.

Zijn eigen lot werd met meer toewijding behandeld. In juli 2006 zorgden socialistische onderhandelaars, onder wie vooral zijn ex-kabinetschef en rechterhand Jannie Haek, ervoor dat ABX Logistics werd verkocht aan de Britse groep 3i voor 80 miljoen euro, terwijl een Italiaanse groep die 340 miljoen euro wou geven niet eens mocht meebieden.

In ruil voor die 80 miljoen ging de NMBS voor 110 miljoen euro engagementen aan, zodat 3i in de praktijk 30 miljoen euro kréég om ABX Logistics over te nemen. Op 13 december 2006 betaalde 3i een kapitaalsverhoging van… 30 miljoen euro bij Electrawinds, het paradepaardje van het Oostendse industriepark nv Plassendale, waarvan den Baard toen al voorzitter was. Nog enkele maanden later werd hij voorzitter van Electrawinds zelf. Al die tijd sponsorde ABX de basketclub van Oostende. Vorige maand werd het door 3i verkocht voor 750 miljoen euro.

De slechtste partijvoorzitter ooit is dus onweerlegbaar den Baard. De slechtste clubleider in het basketbal? Dezelfde. Een paar jaar is het met Oostende wat beter gegaan, omdat den Baard eindelijk had ingezien dat hij geen verstand heeft van het managen van mensen, en omdat hij het sportieve beleid overliet aan vaklui. Tot hij zich vorige zomer, door politieke doodheid gezegend met een overvloed aan vrije tijd, toch weer met de ploeg ging bemoeien.

Het resultaat is verbijsterend: vijf wedstrijden in de competitie en Oostende verloor ze alle vijf, nooit vertoond. Mogelijk is er afgelopen weekend nog een zesde dreun bijgekomen. Het ooit zo trotse Oostende van Rudolf Vanmoerkerke prijkt op de allerlaatste plaats, en werd ook nog uit de Eurocup gewipt, zodat het zich verder tevreden moet stellen met de Eurochallenge, het armenasiel van het Europese basket.

De coach, een door den Baard uitgekozen Serviër die er nog minder verstand van bleek te hebben dan hijzelf, werd in alle haast ontslagen. De vijfde in zes jaar tijd. De vorige coach, de Israë-liër Sharon Drucker, werd opnieuw binnengehaald, vier maanden nadat hij het aan de kust voor bekeken had gehouden. En twee nieuwe spelers, onder wie een ex-NBA’er, werden halsoverkop aangeworven.

Een peperdure zaak, zeker indien men het optelt bij het riante salaris van general co-ordinator Marijke Schaepelinck, vrouw, ex-vrouw, en voorlopig opnieuw vrouw van den Baard. Daarmee, zo fluisterden kwatongen in Oostende, was den Baard de enige schuinsmarcheerder die zijn alimentatie door sponsors liet betalen.

Hoe je met een budget zoals Vande Lanotte dat bij elkaar heeft geschraapt – strafrechtelijk valt dat onder ‘racketeering’ – zó slecht kunt presteren, is een raadsel. En dat in een fantastische accommodatie, gekregen van de stad, het gewest, de federale overheid, en steenrijke zakenvrienden als Franklin Sleuyter van de gelijknamige vastgoedgroep en Tuur Goethals van Delhaize.

Mister V betaalde zijn club en zijn Mister V Arena uit eigen zak, den Baard uit die van u en mij. Men ziet Mister V tegenwoordig weleens ongelovig het hoofd schudden.

door Koen Meulenaere