Ma 20 10

Kabouter Drift uit Laakdal blijft de electorale successen opstapelen. Nadat hij bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen 27 procent van de stemmen verloor, voor een aftredend burgemeester dicht bij een wereldrecord, is hij nu ook niet meer verkozen voor het partijbestuur van de Open VLD. Kreeg in zijn eigen provincie ochere ocharmen 685 stemmen, terwijl Dirk Van Mechelen, Dirk Sterckx, Marleen Vanderpoorten, Annemie Turtelboom en Annick De Ridder vlot een heel eind boven de duizend gingen. Zelfs Fons Borginon, van wie wellicht weinigen wisten dat hij nog onder ons was, haalde in de provincie Antwerpen meer stemmen dan Kabouter Drift.

De kabouter zou nu graag voorzitter worden van de ethische commissie van de Open VLD, zeker in die partij het minst belangrijke orgaan. Uitstekend idee. Kan hij meteen zichzelf dagvaarden wegens het stelen van twee wetsvoorstellen van zijn jonge partijgenoot Jean-Jacques De Gucht. In de Open VLD weten ze altijd wel the right man op the rightplace te zetten. Bart Somers voorzitter en Guy Verhofstadt ondervoorzitter, als dat niet de juiste hiërarchie is.

Di 21 10

Voor Paul D’Hoore zijn het geen gelukkige tijden. Eerst een privéfortuin verloren met een doldrieste investering in Fortis. Voor 13 euro gekocht, zo gaf hij openlijk toe in De Standaard, en dus in enkele maanden tijd een procent of negentig verloren. Wat veel is voor iemand die anderen doet betalen voor betrouwbare beurs-tips. En nu is zijn boek Rijk in 100 dagen als bestseller op de Boekenbeurs nog bedreigd door dat van een eigen collega.

Paul was de voorbije maand de klok rond te beluisteren en helaas ook te bekijken op alle kanalen en zenders van de openbare omroep. Hij werd ook in alle kranten en glossy magazines geïnterviewd. En op de Oostenrijkse televisie onderscheiden als Dummkopf der Woche, nadat hij tijdens het Journaal domweg door de studio liep terwijl de camera’s al draaiden, en vervolgens met een elegant sprongetje uit beeld wipte.

De opbrengst van al die bijdragen compenseerde het verlies van zijn eigen beleggingen, en zijn onophoudelijke optredens vormden goede reclame voor zijn jaarlijkse nieuwe boek, snel snel in elkaar geflanst in de gaarkeuken van de Boekenbeurs. Maar toen brachten Humo en Knack, in een zeldzaam geval van ’twee zielen, één verontwaardiging’, aan het licht dat enige stuwkracht vereist is om wat D’Hoore allemaal uitspookt nog onder de noemer ‘onafhankelijke berichtgeving’ te wringen.

D’Hoore geeft sinds eind vorig jaar een beleggersbrief uit: BEUR$$UCCeuro $. Dat $UCCeuro $ is relatief: wie de tips van Paul heeft gevolgd, is nu arm. Zit in de statistieken van Bea Cantillon. Zo spoorde hij zijn lezers aan om in te tekenen op de kapitaalverhoging van Fortis. We mochten het aandeel kopen tussen de 15 en de 18 euro. Nee, correctie: we moesten het kopen, of we waren dommeriken. Wij citeren, uit zijn brief van 13 november 2007: ‘Het is in theorie mogelijk dat er nog beleggers zouden zijn die “winst” proberen te nemen tegen 15,01 euro. Aan die mensen zou ik willen vragen: als je je aandelen Fortis wil verkopen tegen 15,01 euro, verkoop ze dan aan mij! Of aan mijn lezers!’

Dat staat er zwart op wit, valt zelfs niet te ontkennen door het ziende blinde college van VRT-hoofdredacteurs. Op diezelfde bladzijde: Dexia aankopen tussen de 15 en de 18 euro (vorige vrijdag 4 euro), KBC kopen tot 79,82 euro (vorige vrijdag 23 euro). Toen Fortis eind augustus al duidelijk in de problemen zat, liet D’Hoore zich betalen om een propaganda-avond te verzorgen waarop met zijn medewerking de top van de bank de verontruste aandeelhouders zand in de ogen mocht strooien.

Samengevat: we zitten dus met een kerel die zich laat betalen door Fortis, die zijn lezers aanspoort aandelen van Fortis te kopen, die in interviews toegeeft dat hij zelf recentelijk aandelen van Fortis heeft gekocht, en uitgerekend deze onafhankelijke expert mag daarna gedurende weken de hele berichtgeving over Fortis duiden. In welk land kan dat?

Nadat hij aldus werd ontmaskerd, moest de geplaagde D’Hoore ook nog meemaken dat een collega hem van zijn Boekenbeurs-troon wil stoten. Het betreft Ivan De Vadder met Het koekoeksjong. U herinnert zich dat Ivan een Panorama heeft gevuld over de regeringsformatie van vorig jaar. Volgens sommigen (Tobback Louis, Leuven) een ‘historische uitzending’, al viel er niets nieuws in te vernemen. De Vadder kondigde toen overmoedig een boek aan, omdat hij slechts een flard van al het opgenomen interviewmateriaal had kunnen gebruiken.

Hij viel dan ook bijna dood toen De Standaard twee weken later uitpakte met een verbluffende reeks waarin wél uit de biecht, de coulissen en de blackberry’s werd geklapt. Niet alleen alle nota’s en rapporten, maar ook alle sms-berichten van de onderhandelaars, naar elkaar en naar de buitenwereld, werden zwart op wit afgedrukt. Daar zat Ivan met zijn boek. Het hoefde niet meer zo nodig, liet de uitgever beleefd weten.

En toen kreeg de auteur een ingeving die ze alleen binnen de muren van een omroepcentrum kunnen krijgen. Hij diende zijn manuscript toch in, maar met een nieuwe invalshoek: het kartel CD&V/N-VA. Jammer genoeg sloot hij zijn verhaal af midden juli, splitste het kartel midden september, en kwam het boek pas uit midden oktober. De ontknoping van de kartelsage staat er dus niet eens in, verkoop dat maar eens aan de lezer. Zelfs de titel Het koekoeksjong dekte de lading niet meer. Gelukkig was die toch maar gejat, daaraan was het minst verloren.

Op de plechtige voorstelling werd het boek dan ook nog eens door gastinterviewer Karel De Gucht naar de prullenmand verwezen. En de auteur, enigszins groen lachend, werd ten overstaan van zijn vrienden en bewonderaars in twee minuten tijd afgemaakt, iets wat men bij de meeste boekvoorstellingen tracht te vermijden.

Rijk in 100 dagen of Het koekoeksjong: bij welk van beide signeersessies, waar auteurs zich te kijk stellen als vitrinehoeren van de literaire commercie, staat de langste rij? En welk van beide is derhalve het meest dwaze boek van het jaar? Uitsluitsel op 11 november.

Do 23 10

Als P. Potager iets niet begrijpt… nee, dit is een verkeerd begin, opnieuw. Wat P. Potager nog het minst van al begrijpt, is waarom hij bij geen enkele journalist goed staat aangeschreven. Ja, bij Greet Op de Potager misschien, maar dat begint ook te minderen. Wat moet een levenslustige jonge vrouw in een godvergeten gat als Tongeren? Ze heeft het huis net helemaal doen herbouwen, dat kun je niet ieder jaar. Verder is in Tongeren niets te beleven. Is van pure miserie naar Indonesië gevlucht. Als ze genoeg tijd krijgt voor de montage ziet u begin volgend jaar haar stukje in het Journaal.

Bij de rest van de pers heeft P. Potager, hoezeer hij ook zijn best doet om als toffe peer over te komen, weinig krediet. Het minst van al bij P. Vandermeersch, chef-marketing van De Standaard. Is P. Potager onheus geweest tegen Linda De Win? Of net niet? Geen idee, maar mijnheer de marketeer is tegen weinig politici zo cassant geweest. Voor ons ligt een hoofdartikel van zijn hand uit de tijd dat de secretaresseaffaire bij de politietop voor het eerst volop de media haalde, en alom werd aangedrongen op het vertrek van de minister. Het meest van al op de VRT, waar ze om het luidst het ontslag eisten van de man van hun collega.

Nu het commentaarstuk van Peter Vandermeersch. De kop luidt: ‘Het kleine mannetje’. Over wie gaat dit? Kabouter Drift? Tony Mary? Mijnheerke Louis? Lionel Messi? Neen, over P. Potager natuurlijk, let wat op, over wie zijn we anders bezig? Wij lezen het einde van het artikel: ‘ De premier heeft in deze omstandigheden noch het persoonlijke gezag, noch de politieke macht om te doen wat hij zou moeten doen: zijn minister van Binnenlandse Zaken eruit bonjouren. Die blijft dan maar zitten. Als het kleine mannetje dat hij is.’

Zo’n minister heeft het niet gemakkelijk. Ten eerste is die Greet een zemelknoopster en een flauwe trees. Potager is al meerdere keren gesignaleerd rond de nieuwe woning die zijn veel mooiere ex-vrouw in een buitenwijk van Tongeren heeft opgetrokken, maar werd daar telkens verjaagd door een hond die getraind is op kruidenluchtjes: du thym, du laurier, et de la ciboulette.

Ten tweede kreeg Potager van zijn vroegere meester en beschermheer, de ex-premier, de wind van voren, van achteren en van opzij tijdens de begrotingsbesprekingen van midden oktober. Het Joenk had de duidelijke opdracht gegeven die besprekingen te doen mislukken, waarna de regering zou vallen en hij voor de tweede keer glorieus kon terugkomen. Met koning Albert was dat al geregeld tijdens diens visite aan een landgoed in Toscane medio augustus.

Zeker na de peilingen van de VRT en LaLibre Belgique, waarin hij met een straat voorsprong de lijst van populairste politici aanvoerde, begon de ex-premier met een zelden gezien gestook achter de schermen. Desondanks slaagde P. Potager er niet in de begroting te doen mislukken. In zijn Renault van Garage Valckenier uit Aalst vloekte de ex-premier de hele hel bij elkaar toen hij het op de radio hoorde. Hij besloot om Potager zonder veel omhaal te laten vallen, en om zijn nooit aflatende energie te concentreren op Bart Tommelein, de Kennedy van Oostende. Die bestond het om vanaf de tribune van de Kamer exact één dag nadat zijn eigen partij de begroting had goedgekeurd al een herziening te eisen. Waardoor alle kranten gingen focussen op een malaise binnen de Open VLD.

Daarna schakelde de ex-premier zijn vrienden bij de VRT-nieuwsdienst in, om dit thema eens extra uit te diepen. Begon als een bezetene een respectabele VLD’er te zoeken die naar de studio van TerZake wou gaan om voor zijn terugkeer te pleiten. Alleen Hilde Goudmans, van wie Guy weet wat ze kan en wat ze niet kan, was bereid. Maar omdat dat wat al te doorzichtig zou zijn, werd uiteindelijk Luc Van der Kelen uitgenodigd, de commentaarschrijver van Het Laatste Nieuws, boezemvriend van de ex-premier en bloedvijand van de familie De Gucht.

Na twee, drie onschuldige vraagjes kreeg Lisbeth Imbo het afgesproken teken, en bracht ze te berde waar het om te doen was: de terugkeer van Verhofstadt. Die werd door Van der Kelen als een vaststaand feit beschreven. En als de enige manier om zowel de Open VLD als het land uit het moeras te trekken. Een zo georkestreerd interview is zelfs op de VRT nooit voordien uitgezonden.

En daarmee werd bevestigd wat op deze bladzijde al lange tijd wordt beweerd: de ex-premier doet er alles aan om weer aan de nationale top terug te keren, en het college van hoofdredacteurs moet onmiddellijk worden ontslagen. Wie het ‘sprookje’ tussen Maya Detiège en Chris Dusauchoit (Duchausoit volgens hun eigen onderschrift) twee dagen na elkaar in het duidingsmagazine van een openbare omroep durft op te voeren, verdient geen halve eurocent meer van uw en ons belastinggeld.

Bij die VRT zijn ze van alle rede los. De plat préférévan Hitler gaan bereiden in Berchtesgaden, wie bedenkt dat? Waarom niet het lievelingsgerecht van Marc Dutroux in een kelder in Marcinelle?

Vr 24 10

Iemand nog iets gehoord van Maurice Lippens of Herman Verwilst? Zou Jo Vandeurzen zijn injunctierecht eens niet gebruiken om die twee wegens vluchtmisdrijf aan te klagen?

In de hemel krijgen ze het intussen op hun heupen van onze goede vriend Frank De Moor, die de hele dag elke heilige en zalige die hij tegen het doorzichtige lijf loopt, en dat zijn er daar nogal wat, aanklampt: ‘Heb ik het niet altijd gezegd? Heb ik het geen honderd keer geschreven?’

Tegen Sint-Thomas: ‘Maar hier zie, lees dan. Knack van 7 oktober 1998. Knack van 14 oktober 1998. Knack van 21 oktober 1998. Knack van 28 okt…’

Tegen Sint-Sus: ‘Dat is wat anders dan wat bellettrie met een paar karamellenverzen van Rilke erin, hé vriend? Jammer dat ik van u nooit meer bladzijden heb gekregen.’ Frank kreeg in elke Knack acht bladzijden voor zijn aanklachten tegen de Compagnie du Zoute. Op een dag wou Sus dat terugbrengen tot zeven, maar daar is hij na een korte woordenwisseling van teruggekomen.

Zelfs God de Vader verloor op de duur zijn spreekwoordelijke geduld: ‘Frank, hou op met uw gezaag over die gebroeders Lippens of ‘k stuur u terug.’

Van beneden dus deze aanmoediging: zaag maar rustig verder, Frank. We kunnen je hier gebruiken, tegen mannen als graaf Maurice.

door Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content