Als ministers beter werk leveren op blote voeten, dan doen ze maar. Alleen hoeven wij dat niet zo dringend te weten.
‘Je moet de kok en zijn helpers een gerecht laten bereiden zonder dat er pottenkijkers in de keuken komen. Als de maaltijd wordt opgediend, is er nog tijd genoeg om uit te leggen hoe die is klaargemaakt.’ Zo luidt het vertrouwde devies van oud-premier Jean-Luc Dehaene. Tijdens zijn hoogdagen was het ook niet zo moeilijk om ongewenste toeschouwers buiten de deur te houden. Journalisten bleven gewoon voor het hek van Hertoginnedal wachten. Punt. Excellenties en andere onderhandelaars stuurden tijdens de samenkomsten ook geen sfeerbeelden of citaten de wereld in via sms of e-mail. Nee, ze wachtten tot de onderhandelingen afgelopen waren om informatie te lekken. En meestal ging het dan uitsluitend over de inhoud van de besprekingen. Stel je voor.
Dat is vandaag wel anders. Politici willen hun potentiële kiezers constant op de hoogte houden van hun bezigheden. Of ze nu hun kinderen een verhaaltje voorlezen, pizza halen of over de toekomst van het land onderhandelen. Dat doen ze via interviews in de populaire pers en optredens in televisiespelletjes maar ook steeds vaker via berichten op Facebook of Twitter. Daar willen ze dag na dag bewijzen dat ze visie hebben en keihard werken, maar ook dat ze heel gewone mensen zijn. Zoals u en ik. Mensen die naar de kapper gaan, zoals CD&V-Kamerlid Hendrik Bogaert op 21 november 2009. Mensen die opgelucht zijn dat er geen file is in Straatsburg ook, zoals Europees Parlementslid Saïd El Khadraoui (SP.A). En dat gewone mensen al eens last hebben van pijnlijke wintertenen en dan stiekem hun schoenen en sokken uittrekken tijdens een commissievergadering, zoals federaal minister Vincent Van Quickenborne vorige week, is ook niet zo absurd. Maar zou de liberale achterban echt zitten te wachten op een close-up van die ministeriële voeten? En dat Van Quickenborne blij is als een kind dat hij ook eens bij het kernkabinet mag aanschuiven, valt ook nog te begrijpen. Maar denkt hij echt dat we ten bewijze een foto van de premier willen zien?
Als politici beter werk kunnen leveren op blote voeten, met een vinger in hun neus, een nieuwe bril op of een uitgebreide kaasschotel op tafel, dan zijn wij daar helemaal voor. Alleen hoeven we dat echt niet allemaal te weten. Want minister Van Quickenborne vergist zich: Twitterfoto’s en YouTubefilmpjes die moeten laten zien dat politici ook maar gewone mensen zijn, maken de politieke besluitvorming echt niet transparanter en helpen de kloof met de kiezers niet te dichten. Integendeel. Ze doen ons alleen maar twijfelen aan de ernst en waardigheid van de mannen en vrouwen die we hebben verkozen.
Ondertussen zette een aan de kant geschoven socialist vorige week een doorwrocht essay online. Niet op Twitter, want daar was het te lang voor. Even werd zo de indruk gewekt dat anderen de problemen oplossen terwijl de ministers in functie als het erop aankomt naar hun eigen voeten zitten te staren.
door Ann Peuteman
Twitterfoto’s helpen heus de kloof met de burger niet te dichten, integendeel.
