Hoe ga je in deze woelige beurstijden met verlies om? Door het met anderen te delen bijvoorbeeld. Maar beleggingsclubs hebben nog heel wat meer te bieden, vindt de voorzitter van Maxirend.
Het barre beursklimaat was voor velen een beproeving, ook voor de beleggingsclubs. De overgrote meerderheid spartelde erdoor, maar tien procent overleefde de interne spanningen niet. Sommige leden wilden zus beleggen en anderen dan weer zo. De immense verliezen die zich in bepaalde clubs opstapelden, dreven een wig tussen beiden.
Niet zo bij de club Maxirend. Nochtans kan die vrij omvangrijke Oost-Vlaamse beleggingsclub niet op grote schaal met zijn 110 leden overleggen. ‘Je moet iemand de vrije hand laten’, zegt voorzitter Denis Van den Berge. ‘Als een bedrijf onverwacht met uitstekende resultaten uitpakt, moet je op korte termijn kunnen beslissen. Dan kun je niet iedereen optrommelen. De leden hebben wel inspraak: op de maandelijkse vergadering, waar gemiddeld ongeveer de helft komt opdagen, kunnen ze hun suggesties aanbrengen.’
Maar Maxirend volgt een rendabele koers. De leden kunnen tevreden zijn. Na dertien jaar behalen ze gemiddeld een jaarlijkse opbrengst van 12 procent. Met een nominale waarde van 361.000 frank (8949 euro) hebben ze een inventariswaarde bij elkaar geharkt van 774.000 frank (19.186 euro). ‘Een paar jaar geleden was dat nog een miljoen’, zegt Van den Berge.
‘Misschien moeten we internationaliseren’, aldus de voorzitter, die eigenlijk een groot voorstander van Belgische aandelen is. ‘Maar waarom zouden we waarden met een koerswinstverhouding van gemiddeld twaalf verkopen terwijl we in het buitenland een koerswinstverhouding van twintig moeten betalen?’
Sommigen denken daar blijkbaar anders over en gooien een deel van de Belgische aandelen eruit. Van den Berge zet zich schrap: ‘Hoe is het zo bergaf kunnen gaan met de Bel20-index?’ vraagt hij. ‘Hebben we dan zo slecht gepresteerd? Helemaal niet, moeten we vaststellen. Een van de redenen van de achteruitgang moeten we bij de beleggingsfondsen zoeken. Op grote schaal stoten ze Belgische aandelen, vaak Bel20-waarden, af en vervangen die door vaak duurdere, buitenlandse aandelen. De Bel20 is gezakt en heeft andere waarden met zich meegesleurd. Als we de gemiddelde koerswinstverhouding van België vergelijken met die van Frankrijk en Nederland zien we België, na jaren van gelijke tred, vanaf 1 januari 1999 zakken. De komst van de euro heeft de trend ingezet. Terwijl een Belgische wet pensioenfondsen verplicht minstens dertig procent in Belgische aandelen te beleggen, zal Europa binnenkort verlangen dat er meer in buitenlandse wordt geïnvesteerd. Een aantal fondsen heeft daarop zelfs niet gewacht.’
Op de Brusselse beurs zit Maxirend niet in goedehuisvaderaandelen als Electrabel, maar is wel sterk vertegenwoordigd in Brederode, dat als een investeringsbedrijf optreedt. ‘Het bedrijf heeft een zeer gespreide portefeuille met onder meer bankwaarden. Daarnaast investeerde financier Pierre Van der Mersch ook in tal van Amerikaanse opstartbedrijfjes die hij verkoopt zodra ze een serieuze groei kennen. Een aandeel om te kopen en onder de matras te steken, zoals een analist onlangs nog zei.’
De bedrijfsresultaten, de koerswinstverhoudingen, analyses en krantenartikels, in ruil voor een maandelijkse participatie van 2000 frank (50 euro) – geld dat telkens ruimte geeft voor nieuwe beleggingen – krijgt de belegger er allemaal bij. En hoewel velen beleggen zien als een middel om winst te maken, heeft het voor Van den Berge ook een niet te verwaarlozen sociaal aspect. ‘Wie is het sociaalst? Degene die zijn geld in obligaties stopt? Of wie via zijn aandelen bedrijven zuurstof verschaft?’ In zijn club gaat het dan ook heel vriendschappelijk toe. Als er maar winst wordt geboekt. ‘En vooruitgang.’ Want wie via een club belegt, weet waar hij mee bezig is.
Ingrid Van Daele
