sprokkels uit weblogs

De-lurkingweek!

Dankzij een tip van niet-lurker El Mystica las ik net dat het deze week de week van de lurker is. Een geweldig initiatief, vind ik zelf, vooral omdat ik me zelf ook wel eens durf afvragen wie mijn lurkers zijn. Geen idee waarover ik het heb?

De term ‘lurken’ staat voor mensen die blogs, chatrooms en discussiefora lezen, maar niet deelnemen aan het hele comment-gedeelte. Passieve lezers dus. Deze lezers worden deze week gestimuleerd om heel even (en misschien zelfs langer als het naar meer smaakt) uit de anonimiteit te komen.

Ik stel voor dat mijn lurkers zich eventjes voorstellen. Wie ben je, wat brengt je hier en vind je het fijn?

Fijne national de-lurking week, allen!

(Gepost door Lilith op Tales from the Crib, www.talesfromthecrib.be, op 10 januari)

Héél lang geleden

Er was eens, héél lang geleden, een tijd waarin de televisie nog niet bestond. De mensen stonden bij elkaar op straat of zaten bij elkaar rond de Leuvense stoof. De mensen praatten met elkaar. Over de straat. En wat er daar gebeurde. Toen kwam de televisie. De mensen begonnen minder met elkaar te praten. En als ze het deden, hadden ze het over de televisie. En wat er de avond daarvoor op de televisie te zien was. En dat was eigenlijk de hele wereld. En binnenkort hebben we dus allemaal, laten we ons daar geen illusies over maken, digitale televisie. Ik hoor de mensen al bezig op de trein:

– Gisterenavond Lost gezien? – Nee, daar ga ik vanavond naar kijken. – Maar vanavond komt Desperate housewives! – Ja? Dat zie ik dan in het weekend wel. – Ah… Maar dus gisterenavond in Lost… – Nee, nee, niet zeggen, dan verraadt ge alles. Einde gesprek. Ja, een mens moet er zijn weg in vinden, in de wereld van vandaag. En hij doet dat het liefste alleen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als ik vroeger met iemand sprak die ook – zij het soms op een heel andere manier – met theater bezig was, had ik altijd het gevoel dat we het uiteindelijk over hetzelfde hadden. Nu steeds minder. Als ik nu naar iets ga kijken, kan ik mij soms echt afvragen: waar zijn die mee bezig? En dat gevoel heb ik nog meer als ik met die theatermakers praat of interviews met hen lees. Ik heb de indruk dat we allemaal in de eerste plaats eigenzinnig, persoonlijk, uniek willen zijn. Dat is een van de weinige dingen die we nog gemeen hebben. Ge kunt dat interessant vinden. Ik vind het ook beangstigend.

(Gepost op 13 januari door Danny Keuppens, op Het hol van de leeuw – Weblog van Theater Malpertuis, hetholvandevos. blogspot.com)