De mei-achtenzestigers mogen dan niet langer langharig zijn, dit ten gevolge van onafwendbare fysieke processen, werkschuw zijn ze in elk geval nog wel. Hebt u Paul Goossens al één vinger zien uitsteken in zijn vele Villa’s in Toscane? Hebt u hem al één keer het gras zien maaien, onkruid zien wieden, rozen bijknippen, het zwembad proper maken? Het antwoord is neen. En geloof ons, wij hebben al die Confidenties met een loep bekeken.
Paul heeft niet één enkele keer de tafel gedekt of afgeruimd, laat staan de vaat voor zijn rekening genomen. Telkens staat er een schaal overheerlijke prosciutto di Parma klaar, met een berg verdura en een konvooi gekoelde witte streekwijntjes, die alle vlot in de keel van de gastheer verdwijnen, maar niet één maal hebben we Goossens de markt zien bezoeken, de moestuin betreden of de wijnranken inspecteren. Als het een klein beetje regent wordt de grond waarin die wijnstokken staan een kleverige modderlaag die je nadien niet meer van je schoenen geschraapt krijgt. En Paul draagt lichte witte mocassins, die scherp afsteken bij het zomerse kleurtje van zijn huid, dat zoals hijzelf bijna ongemerkt is geëvolueerd naar paars-groen.
Ramen gelapt? Tuinmeubelen afgewassen? Bed opgemaakt? Vloer geveegd? Goossens? Ga weg. Toen Etienne Vermeersch in zijn eentje aan een beschuit zat te knabbelen, menen wij in een hoekje van de ontbijtkamer heel even een dweil te hebben zien bewegen. Maar die werd gehanteerd door een Italiaanse dienstmaagd. Goossens zelf lag op dat moment ongetwijfeld nog in zijn bed, wie weet heeft men hem daar zijn eigen ontbijt gebracht.
Eén keer heeft Paul geprobeerd een ei te bakken. Dat was voor Herman Van Rompuy en Michiel Hendryckx, tot nu toe de enige twee gasten die een bloedhekel aan elkaar hadden en dat graag wensten te onderstrepen, wat het programma een extra tintje gaf. Zeker toen Hendryckx aan een wat vreemd gegroeid boompje mordicus een foto wou nemen waarop Goossens Van Rompuy kuste. ‘Symbolisch’, al preciseerde hij niet waarvoor.
Enfin, dat ei is er niet gekomen. Eerst vond Goossens de pan niet, daarna bleek hij niet te weten dat er boter of olie in moest, en tot slot vond hij in geen enkele la of kast een ei. Een paar weken later, met de Simple d’Anvers en Betty Mellaerts, had de productieassistente de eieren voorgebakken. De manier waarop Goossens ze uit de pan op het bord kwakte, of beter gezegd ernaast, sprak boekdelen. De doorsnee kolenmarchand is voorzichtiger met zijn antraciet.
Hoe langer Confidenties in Toscane duurt, en dat het lang duurt staat wel vast, des te meer wij ervan genieten. Dat uitgerekend Paul Goossens in dat luxueuze decor mag floreren, is een vondst. Zelfs al ziet een blinde dat Paul nog sneller terug op de luchthaven staat dan zijn gasten in hun rode autootje. Toch kan de knieval van de mei-achtenzestigers voor de luxe van de consumptiemaatschappij niet treffender geïllustreerd worden. Uw dienaar is een mei-achtenzeventiger en heeft geen enkel van zijn jeugdidealen verloochend. Al komt dat vooral omdat wij er geen hadden.
Wat die van Goossens betreft: Leuven is Vlaams geworden, ja, en met mijnheerke Louis in de burgemeesterszetel is het gevaar voor een nieuwe Waalse bezetting miniem. Maar zijn de productiemiddelen gesocialiseerd? Hebben de arbeiders het bestuur van de fabrieken overgenomen? Bijvoorbeeld bij Interbrew? Dat is een ander paar mouwen nietwaar. Is de rijkdom eerlijker verdeeld? In de bergen rond Arezzo en San Gimignano alleszins niet. Zelfs de hond van Goossens, die niet Che of Mao heet maar Iza, krijgt in de vier Villa’s van zijn baas meer eten op één avond dan een gemiddeld dorp in Ethiopië in een maand.
Paul die vanuit zijn raam op de tweede verdieping vuile liedjes staat te fluiten naar Sophie De Schaepdrijver die ’s ochtends in Eva’s kostuum op haar rug in het zwembad drijft, wat heeft dat nog te maken met de revolutie? Toen hij met Etienne Vermeersch over iets onbegrijpbaars zat te filosoferen had hij een privéviolist ingehuurd om Bach te spelen. Een of andere gedrogeerde Italiaanse maestro, die bij nadere kennismaking uit Brugge bleek te komen en in God geloofde. Al kon hij niet precies uitleggen waarom. En keek hij verbaasd op toen Vermeersch met de boeken bij de hand bewees dat de God van de joden en de christenen schuldig was aan aansporing tot genocide en misdaden tegen de menselijkheid. Om over die van de islam maar te zwijgen. Deze stelling hebben wij niet zo lang geleden met dezelfde woorden, misschien iets minder met documenten onderbouwd, ook horen verkondigen door ex-wielrenner Eddy Planckaert: ‘Al die ellende op de wereld. Als ik ooit God tegen het lijf loop geef ik hem een schop in zijn ballen.’ Coureurs en moraalfilosofen hebben meer gemeen dan men op het eerste gezicht zou denken.
Net als bij Big Brother, die andere reality-soap, wordt het wel tijd dat er in de Toscaanse heuvelen eens een affaire ontstaat. Dat niet elke Betty zich daartoe leent had zowel Patrick Janssens als Paul Goossens moeten weten. Ze hebben nochtans hun best gedaan bij Mellaerts. Vooral Goossens, die nog maar eens met haar mooie ogen op de proppen kwam. Toen hij zag dat zijn haring niet braadde probeerde hij zich te redden door er snel, voor zijn doen toch, aan toe te voegen: ‘Vind je het niet erg dat mannelijke interviewers je altijd met die vraag willen versieren?’ Ja, dat vond Betty erg. Ze moet trouwens dringend die lelijke bril weggooien of ooit verwijst een columnist naar Roodkapje en de wolf.
Dit weekend zou Jean-Luc Dehaene aan Phara De Aguirre worden gekoppeld. Maar Phara heeft afgezegd: ‘Geachte heren, ik heb gemerkt dat de viezerik die uw programma presenteert niet alleen mannen kust, maar ook vrouwen. Dat zal dan zonder mij zijn. Ik wens niet het risico te lopen in een kikker te veranderen.’ Dehaene komt met Els Dottermans goed weg. Het heeft geen haar gescheeld of hij had Dirk Tieleman moeten kussen.
Koen Meulenaere
