Wie met liefdesverdriet kampt, heeft twee opties. Eén: je trekt je terug in een toren-kamer, luistert naar The Smiths en eet chocolade. Of twee: je deelt alles op sociale media. Maar is dat laatste wel zo’n goed idee?

Het beeld: een gebruikte citruspers met daarnaast een vol glas en een paar opengesneden sinaasappels. De tekst: ‘Oops, ik moet nog wennen aan soloporties.’ Het zou deel kunnen uitmaken van een expo vol conceptuele kunst, maar het is gewoon een recente post die we van de Facebookpagina van zanger Helmut Lotti pikten. Nu ja, pikten. ’s Mans pagina is volledig openbaar, dus we leggen hier geen geheimen bloot. Dat houdt hem niet tegen om zijn diepste zielenroerselen te delen. Sinds zijn relatiebreuk laat hij er geregeld openhartige boodschappen achter. Zo lazen we onder meer dat hij op 23 januari amper had geslapen. Met als terzijde: ‘Dat zal wel normaal zijn als vrijgezel, veronderstel ik? Restless…‘ Een week eerder plaatste hij nog een foto van een idyllisch sneeuwlandschap, met de veelzeggende zin ‘Everyone walks a lonely road’.

De reacties op de boodschappen zijn hartverwarmend, van een simpele ‘veel liefs’ tot ‘you go go go’. Maar het kan ook scepsis oproepen: heeft iemand echt baat bij emotioneel exhibitionisme? Van een soort die jaren later opnieuw komt bovendrijven, want niets op Facebook – en bij uitbreiding het internet – verdwijnt ooit echt. Zal het toekomstige nieuwe lief van Lotti het leuk vinden om te lezen hoe moeilijk hij het had met deze breuk? Volgens relatiedeskundige Rika Ponnet is er inderdaad een grote groep mensen die dit als ‘fout’ zal bestempelen. ‘Toegegeven, het is ook niet mijn stijl. Mocht ik zelf zo’n breuk ondergaan, dan zou ik geen behoefte voelen om dat te delen op publieke fora. Maar dat wil niet zeggen dat ik het afkeur. Al is het wel geëvolueerd. In de beginjaren van Facebook had ik er ook weinig begrip voor, maar nu besef ik dat dit een uitvergroting is van het gewone leven. De meeste Vlamingen houden hun verdriet voor zich, zowel in het ‘echte’ leven als op sociale media. En dan is er een kleine groep die er wél open over is. Er zijn toch ook mensen die op een nieuwjaarsreceptie ongevraagd hun echtscheidingsverhaal uit de doeken doen? Als zij zich daar goed bij voelen, waarom niet? We pleiten allemaal voor meer authenticiteit en kwetsbaarheid, dus dan moeten we dit niet veroordelen.’

Schandpaal

De ommekeer kwam er bij Ponnet toen ze met een vrouw praatte die haar ongeboren kind had verloren. ‘Zij had dat uitgebreid gedeeld op Facebook, en ze vertelde dat ze daar veel steun uit had gehaald. Ik kan me voorstellen dat voor Helmut Lotti hetzelfde geldt. Bovendien kan het ook andere mensen helpen wanneer BV’s hun problemen delen. Wie zulke verhalen leest en zelf een scheiding meemaakt, kan daar veel kracht uit halen. Dit is geen pleidooi om je verdriet openbaar te maken, maar als het past bij je persoonlijkheid en het geeft je een beter gevoel, dan zie ik geen bezwaren.’ Of toch: je eigen vrijheid stopt natuurlijk waar die van een ander begint. ‘Wie zijn eigen verdriet op Facebook uit, doet niemand kwaad. Maar sociale media worden soms een schandpaal, waar exen met de grond gelijk worden gemaakt. Dat kan natuurlijk niet. Gelukkig vindt dan meestal een sociale correctie plaats: ofwel komen er heel weinig reacties, ofwel commentaren van de milde soort, à la: “Elk verhaal heeft twee kanten.” En terecht.’

Maar dan is er nog een Facebookkwestie: een vraag waar veel ex-geliefden mee worstelen. Beëindig je met de relatie ook meteen je online-‘relatie’? Of blijf je gezellig ‘vrienden’? ‘Na een breuk hebben veel mensen de neiging om nog heel vaak naar het Facebookprofiel van hun ex te gaan kijken. Dat is menselijk, maar het is ook zelfkwelling’, zegt Ponnet. ‘Tien jaar geleden kon je hooguit toevallig, bij de bakker of de slager, iets opvangen over het nieuwe leven van je ex. Nu staan alle details open en bloot op sociale media. Terwijl jij ligt te verpieteren op de sofa, zie je hoe je ex met zijn nieuwe vlam Ibiza onveilig maakt. Ook in dit geval is het belangrijk om rekening te houden met de ander. Als je weet dat je ex je nog volgt op Facebook, is het niet echt nodig om je geweldige nieuwe leven uitgebreid te etaleren, als een soort zoete wraak. Dan is eenvoudig defrienden misschien een betere optie.’

Door STEFANIE VAN DEN BROECK, illustratie BART SCHOOFS

‘Er zijn toch ook mensen die op een receptie ongevraagd hun echtscheiding uit de doeken doen?’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content