‘Op 23 april voelde ik een zwelling vlak onder mijn borst. Ik was nog nooit ernstig ziek geweest, maar dat verontrustte me wel. De huisarts stuurde me meteen naar de radioloog. Ik ging onder de scanner en kreeg de diagnose longvlieskanker. Dat was een gigantische schok.
‘Ik ben opgegroeid in Londerzeel. Mijn vader had het huis verbouwd met asbestplaten. Als er opnieuw behangen moest worden, schraapte ik het oud papier van de muren. Heb ik het zo gekregen? Ik trouwde en we kochten en renoveerden een huis in Leest. Aan de overkant van de vaart lag de fabriek van Eternit. Ben ik daar besmet geraakt? Na mijn scheiding verhuisde ik met mijn twee dochters naar Kapelle-op-den-Bos, en nog later naar hier in Londerzeel.
De voorbije twintig jaar ben ik nooit op reis geweest. In mei wou ik samen met een van mijn dochters eindelijk nog eens op vakantie naar Curaçao. We hadden onze vliegtuigtickets betaald en alles geregeld, en toen kwam dat verdict. We hebben de reis geannuleerd en in juni ben ik gestart met chemo. Ik kan niet zeggen dat het ondraaglijk was, maar het was een zeer onaangenaam gevoel, het leek alsof mijn lichaam werd opgeblazen. Na de chemo kreeg ik bestraling. Een nieuwe chemokuur zag ik niet meer zitten. Ik zei tegen de longarts: “Wat kan chemo mij nog helpen?” Bij de diagnose had zij gezegd: “Ik heb geen glazen bol, maar je hebt maximaal nog drie jaar.” Wat voor een verschil maakt die chemo dan nog? De dokter vindt levenskwaliteit nu het belangrijkste en dat vind ik ook. De resterende tijd wil ik goed doorbrengen met mijn kinderen en drie kleinkinderen.
Mijn kinderen lopen ook risico, ja. Ze hebben aan de dokter gevraagd: “Kunnen we ons laten testen?” Dat kan dus niet. Als het asbest er is, zit het jarenlang stil te wachten tot het begint te woekeren. In het begin was ik kwaad op Eternit. En angstig en verdrietig. Maar dat helpt allemaal niet.
Van mijn 18 jaar tot mijn 58 heb ik gewerkt. Tot ik ziek werd. Gelukkig heb ik een fantastische werkgever die me niet heeft laten vallen. Na mijn scheiding heb ik mijn dochters alleen opgevoed. Ze hebben gestudeerd en kregen alle kansen. Ik wou na mijn pensioen ervoor zorgen dat mijn kinderen me nooit zouden moeten opvangen, en ik was vast van plan om voor mijn tachtigste niet hulpbehoevend te worden. Nu moet ik daar meer dan twintig jaar eerder al over nadenken.
Vorige week vroeg mijn oudste dochter me: “Mama, ik vind het verschrikkelijk, maar heb je al nagedacht over euthanasie?” Dat was zo onwezenlijk. Ik zei: “Ja, ik heb het er met de dokter over gehad.” Ik zal zelf voelen wanneer het zover is. Ik ken het scenario dat me te wachten staat. De dokter en mijn kennissen noemen me een sterke madam, maar tegen die kanker haal ik het niet. Ik heb al op papier gezet wat er moet gebeuren als het zover is.
Ik heb nooit contact met Eternit gezocht. Ik wil mijn energie daar niet in stoppen. Ik concentreer me liever op positieve dingen: met de kinderen op restaurant gaan, of naar een voorstelling van Cirque du Soleil. Al heb ik dan telkens drie dagen nodig om te recupereren. En ik wil me nog nuttig maken door mee te werken aan onderzoeken naar nieuwe middelen voor de behandeling van mesothelioom, niet voor mezelf maar voor toekomstige patiënten en zo misschien zelfs voor mijn kinderen.
Mijn kleinkinderen zal ik nooit verder naar school zien gaan. Ik zal nooit hun eerste liefjes ontmoeten. Het enige wat rest, is een beetje goed leven en genieten van mijn familie. Ik ben bang voor de dood. Zolang je hoop hebt dat je kunt genezen, heb je moed en kun je vechten. Ik kan niet genezen. Dus heb ik geen toekomst meer en minder moed. Er is geen hoop. Dat is het ergste. Ik probeer van mijn kleinkinderen, mijn kinderen en van mijn boeken te genieten. Meer is er niet.’
Het omgevingsslachtoffer >Jeannine De Wachter (58) woont in Londerzeel > ze heeft nooit een voet in de fabriek van Eternit gezet > eind april 2013 kreeg ze de diagnose mesothelioom > ze is als omgevingsslachtoffer erkend door het Asbestfonds.
808 beroepsslachtoffers
168 omgevingsslachtoffers
(IN DE PERIODE 2010 – 2013 (TOT 6/11))
