Wie naar “Romeo en Julia” van Het Zuidelijk Toneel gaat kijken, laat zijn of haar zeemzoete verwachtingen best thuis. Het bekende liefdesdrama van Shakespeare is bij het Eindhovense gezelschap een verpletterende nachtmerrie.

Heftig, donker, onverbiddelijk en dwingend is ook de bewerking die Peter Verhelst van het origineel maakte. De Vlaming behield in grote trekken de verhaallijn van Shakespeare maar zette de oorspronkelijke tekst helemaal naar zijn hand. Net zoals in zijn poëzie en romans zijn de dialogen, monologen en koorteksten bezeten van lichamelijkheid, macht en mythologie. Twee aan elkaar geklonken leidmotieven zijn bijvoorbeeld “het mes” en “de wonde”, die zowel een erotische als sociale betekenis hebben. De ondertitel van zijn adaptatie heet trouwens veelzeggend “Studie van een verdrinkend lichaam”. Ongewild sluit de auteur daarmee aan bij de gespierde Shakespeare zoals we die van de bloederige, Senecaanse wraakdrama’s kennen, en wakkert hij tegelijk de existentiële onrust aan die door de oorspronkelijke “Romeo

en Julia” waart.

Met dat lillende universum maakt regisseur Ivo Van Hove een verontrustende reis naar het einde van de nacht. Met de hulp van zijn vaste scenograaf Jan Versweyveld, tevens lichtontwerper van dienst, plaatst hij de abstracte “taallichamen” van Verhelst in de zwarte doos van een leeg speelvlak. Zelfs het sobere licht in dat duistere mensenlandschap brengt weinig hoop: het dreigend plafond van metaalbuizen, de messen in de handen van de acteurs en de kleurige hoepeljurken uit de grappige feestscène flikkeren steevast onheilspellend.

Het begin en het einde van de productie is in dat opzicht bijna symbolisch. Op krachtige metal sprinten de acteurs van de ene kant van de bühne naar de andere, even onverwacht als de akoestische bombardementen in het stuk, even verontrustend als de onderhuidse ruis die de rest van

de voorstelling begeleidt.

Dat Van Hove de toeschouwer niet alleen mentaal maar ook zintuiglijk wil raken, is misschien wel de sterkte van “Romeo en Julia”. Die behoorlijk spectaculaire aanpak zorgt soms voor een vormelijke en inhoudelijke overkill. Tot de murw geslagen toeschouwer uiteindelijk met een knagend gevoel van onbehagen de zaal verlaat. En misschien was dat ook

de bedoeling.

Tournee tot 10 maart volgend jaar.

Paul Verduyckt