De Morgen heeft minder een protestfeestje dan een lezersmobilisatie nodig.
Wat hebben gerestaureerde burgerlijke cultuurhuizen dat ze zo in trek maakt om er afscheid te nemen van vrijzinnige schrijvers, geliefde volkszangers en straks ook van enkele collega-journalisten? Niets, behalve het pluche en het gedempte karakter dat het gebeuren optilt tot een plechtigheid. Bevoorrechte genodigden treden er voor het altaar en spiegelen hun
aura aan dat van de dierbare aflijvige. Een vierde van de redactie van De Morgen is niet dood, maar wordt eerlang ontslagen. Ze weten niet wie noch wanneer. Daarom houdt het personeel van de krant nu vrijdagavond een ‘protestfeest’ in de Brusselse KVS.
Eerst is er een discussie over de stand van de media, dan treden de bekende zangers op – van Arno, Gorki en Axelle Red tot Frank Vander linden en Monza. Tot slot nodigt dj Tom Barman iedereen uit ten dans. Leuk. Maar wie is iedereen? Iedereen die snel genoeg is om één van de 700 beschikbare tickets (5 euro) te kopen aan het KVS-onthaal. ‘Opgelet: kleine zaal, vol is vol’, zo waarschuwt de website www.reddemorgen.be. Vol is vol, met leden van de redactie, die immers in de buurt huizen. Met familie, vrienden en kennissen, die ook makkelijk aan kaartjes zijn geraakt. Vooral incrowd, op de lippen een zweem van protest en van tevredenheid: dit is the place to be! De rest – de lezers, mischien? – krijgt voor het slapen een keurig verslag op televisie.
Het had ook anders gekund, volgens een oud, in onbruik geraakt recept. Men is woedend, en bezield met de wil om de ‘kritische, open en onafhankelijke journalistiek’ met hand en tand te verdedigen. Daartoe houdt men geen ‘protestfeest’. De woede zal daar immers worden weggepraat, weggezongen, weggedanst en -gedronken. Waarna de woede zal wegebben en plaatsmaken voor een kater.
Volgens het beproefde recept, daarentegen, verdedigt men de eigenheid van zijn krant door zijn lezers massaal te mobiliseren. Uiteraard niet met paginagrote, opruiende slogans, want de krant behoort de bazen, die redacteurs aanwerven en ontslaan. Nee, gewoon, met rustige ordewoorden, liefst niet te trendy. Men verzamelt de troepen niet in een gewatteerd theater maar in een hall, een stadion of een leegstaande loods waar tweeduizend man binnen kan. Daar floreren de standjes, van alle solidaire verenigingen, met informatie en duiding. Er zijn corners gecreëerd voor verhitte debatten met ruime publieksinbreng. De lezers worden persoonlijk aangesproken om te kijken of ze rond de krant kunnen worden verenigd in een iets steviger verband dan de verbroedering van een avond. Buiten in het gras weerklinkt zigeunermuziek, geuren de loempia’s, vloeit het bier, kraait het oproer.
door Jan Braet
