Voor Johnny Thijs wordt het nieuwe mandaat bij De Post zijn lakmoesproef als topmanager.

Toegegeven: de kwaliteiten van de man zijn niet gering te noemen. Hij kent bovendien zijn eigen marktwaarde: tot voor kort zat hij in de bezoldigingscommissie van De Post. Hij weet met andere woorden wat een rijk gestoffeerd curriculum vitae betekent. Wat het zijne betreft: dat oogt inderdaad nogal indrukwekkend. Thijs wordt geboren in Rijkel, Limburg, als zoon van een militair. Na zijn studie handelsingenieur in Diepenbeek krijgt Thijs in 1974 de kans om te beginnen bij de tabaksgroep Tabacofina-Vander Elst in Antwerpen. Zeven jaar later _ in 1980 _ verhuist hij naar de voedingsgroep Master Foods als marketing manager. In 1985 stapt hij over naar een soortgelijke functie bij chocoladeproducent Côte d’Or. De marketingachtergrond die hij in deze bedrijven opbouwt, zal de rode draad vormen in zijn verdere loopbaan.

Bij biergigant Interbrew zet Thijs de grootste stap voorwaarts. In 1991 wordt hij naar Leuven gehaald door toenmalig topman José De Deurwaerder, precies in de periode dat Interbrew aan zijn internationale expansie begint. De Limburger werkt zich uiterst snel op. Als Interbrew het Canadese Labatt overneemt, de meest spectaculaire overname uit de geschiedenis van de biergigant, wordt ook een nieuwe structuur opgezet. Voortaan heeft Interbrew een duo aan de top: de huidige CEO Hugo Powell, zelf ex-Labatt die de volledige Amerikaanse markt bestrijkt, en Johnny Thijs die verantwoordelijk wordt voor Europa, Afrika en Azië. Vooral op de groeimarkten in het Oosten boekt Thijs opvallende resultaten via een doorgedreven overnamepolitiek. Tussendoor werkt hij mee aan de professionalisering van de bedrijfsstructuur. Die moet immers aangepast worden aan de steeds verder reikende internationale expansie van de Leuvense biergroep.

Ironisch genoeg wordt hijzelf onrechtstreeks het voornaamste slachtoffer van de herstructurering. Het plan voorziet namelijk dat de twee hoofdzetels fuseren tot één geheel met plaats voor twee topfuncties. Aan de top van het bedrijf zou Hugo Powell de plaats innemen van Paul De Keersmaeker, de voorzitter van de raad van bestuur die de pensioenleeftijd had bereikt. Thijs zou volgens dat scenario gedelegeerd bestuurder worden. Maar het draait anders uit. De intussen meer dan 70-jarige De Keersmaeker wil niet wijken. Gedelegeerd bestuurder wordt Powell, Thijs zal zich ontfermen over de operationele kant van de zaak. Enkele weken later verlaat hij het bedrijf, officieel omdat hij meer tijd wil besteden aan zijn gezin. Later zal hij toegeven dat hij zich in zijn eer gekrenkt voelde. Het ontslag zorgt voor een kleine schokgolf. Thijs is niet alleen geliefd bij het Interbrew-personeel, maar ook bij het hogere kader.

EEN NIEUWE START

Voor de topmanager zelf breekt een rustige periode aan. Toch duurt het niet lang voor er weer bedrijven aan zijn mouw trekken. Tijdens zijn sabbatical voert hij allerlei consultancy-opdrachten uit en stapelt hij de bestuursmandaten op. Zowel bij tabaksproducent Tabacofina-Vander Elst, chocoladegroep Guylian, vleesfabrikant Ter Beke als internetbedrijf Zappiebaby.com wordt voor hem een stoel neergezet. Daarnaast treedt hij nog op als adviseur voor een durfkapitaalfonds. Bij De Post belandt hij pas wanneer er met Frans Rombouts een nieuwe patron arriveert. Die verandert de hele structuur van het overheidsbedrijf en trekt nieuwe krachten aan uit zijn persoonlijk zakennetwerk. Johnny Thijs belandt als onafhankelijke in de nieuwe raad van bestuur. Hij maakt deel uit van het strategisch comité, dat de toekomst van De Post moet uitstippelen.

Een echt voltijdse bezigheid vat hij pas opnieuw aan op 1 september 2000, een jaar na zijn vertrek bij Interbrew. Hij wordt de nummer één van Ter Beke, een vlees- en pastabedrijf dat tijdens de dioxinecrisis zware klappen heeft gekregen. Hij laat er blijkbaar een stevige indruk na, want Ter Beke-topman Luc De Bruyckere spaart achteraf zijn loftrompet niet. Thijs heet een ‘schitterend organisator’ en een ‘communicatieve manager’ te zijn. De open aanpak die de Limburger steevast hanteert, blijkt stilaan zijn handelsmerk te worden. Gezien de verzuurde situatie binnen het personeelsbestand van De Post zal hij die empathische kwaliteiten zeker kunnen gebruiken. Het inruilen van de hautaine, wat autoritaire Rombouts voor de rustige, aimabele, meer communicatieve Thijs lijkt in dat opzicht een berekende zet. Het waren onder meer de zwakke communicatieve vaardigheden die Rombouts zijn job hebben gekost.

WAAKHONDEN

Thijs mag dan al tegelijk dadendrang en kalmte uitstralen, als baas van het grootste bedrijf van het land staat hij voor een behoorlijk moeilijke opdracht. Hij moet in eerste instantie de rust doen weerkeren, de verziekte relatie met de bonden herstellen en vooral het strategisch plan verder uitvoeren. Dat laatste moet ervoor zorgen dat het overheidsinstituut De Post zich omvormt tot een professioneel geleid en efficiënt werkend bedrijf, al was het maar om niet platgewalst te worden door de concurrentie wanneer in 2006 de markt geliberaliseerd wordt. Banen schrappen, hoort daar sowieso bij. Tegelijk confronteert zijn taak hem met de eigenheden van een overheidsbedrijf. Wegens de manke relatie met Rombouts wordt de macht van Thijs trouwens sterk beperkt. Een vijfkoppig directiecomité zal voortaan de activiteiten van de nieuwe baas nauwlettend in de gaten houden. Zoiets als ‘politieke waakhonden’, meent de CD&V-oppositie. Ook de raad van bestuur krijgt voortaan meer zeggenschap. Ingewijden vermoeden dat vooral de PS haar getaande macht binnen De Post opnieuw wil versterken. Binnen de raad van bestuur heeft Thijs zich steeds uitgesproken voor minder politieke inmenging. Sommigen vragen zich daarom af of hij geen vergiftigd geschenk in handen krijgt.

Door zijn eerdere bestuursmandaat kent de nieuwe topman ondertussen wel de typische problemen van de moloch die hij onder zijn hoede krijgt. Maar niemand weet hoe hij die zal aanpakken. De voorbije weken en maanden verdedigde Thijs immers nog het beleid van Rombouts. Een jaar geleden verklaarde hij aan het zakenmagazine Trends nog dat hij daarin ‘geen enkele fout, niet in de visie, de strategie of de uitvoering’ zag. De plotse benoeming van Thijs lijkt daarom veeleer een symbolische stijlbreuk dan een inhoudelijke wijziging. Voor hemzelf wordt het ongetwijfeld zijn vuurdoop bij de politieke grote jongens.

Stijn Tormans Gerry Meeuwssen

Gerry Meeuwssen

De benoeming van Thijs lijkt veeleer een symbolische stijlbreuk dan een inhoudelijke wijziging.