door Merho
Kuifje was mijn eerste kennismaking met de wereld van het beeldverhaal. Nog voor ik kon lezen. Ik was vijf jaar, en een oudere neef had van die mooie gekartonneerde kleurenalbums. Uren zat ik erin te bladeren en de beelden stonden op mijn netvlies gebrand. Tot vandaag. Toen ik naar de lagere school ging, kon ik die albums eindelijk lezen. Tenminste, dat dacht ik. Maar mijn neef had van zijn ouders de Franse versie gekregen, om zijn talenkennis bij te spijkeren.
Het waren de jaren vijftig. Vaak stond ik te watertanden voor de etalage van onze plaatselijke krantenwinkel. Daar hing een Kuifjealbum. Het enige exemplaar dat ze in huis hadden. Na lang zeuren, zou ik het cadeau krijgen van een lieve tante. Wij naar de winkel. Het album werd uit de etalage gehaald. Dat is dan 59 frank, mevrouw! Een onoverkomelijk hoog bedrag voor een oorlogsweduwe met een klein pensioentje. De aankoop ging niet door. In ruil kreeg ik een exemplaar van het weekblad Kuifje. Dat kostte maar 4 frank en er stonden toch ook prentjes in… Toen ik teleurgesteld de winkel verliet, werd het begeerde album weer op zijn plaats gezet.
Met Kerstmis kreeg ik dan eindelijk mijn eerste echte Kuifje. Het net verschenen Raket naar de maan. Ik heb het minstens honderd keer gelezen. Sindsdien was ik een onvoorwaardelijke fan en Hergé een van de redenen om zelf strips te gaan maken. Zoals bij zoveel van mijn collega’s. Alle Europese stripmakers zijn aan hem schatplichtig.
Natuurlijk was Hergé een talentvolle tekenaar en een begenadigde verteller. Daar is al zoveel over geschreven. Ook veel onzin. Want geen enkele stripauteur werd en wordt zo kapot ontleed. Ik denk dat de betrokkene hierover een heel leuk verhaal had kunnen maken. Voor mij was Hergé vooral een man met visie. Hij heeft codes en normen voor het vak vastgelegd. Wat Hitchcock deed voor de spannende film, deed Hergé voor het beeldverhaal. Hij haalde de strips uit de sfeer van de mannekesbladen en gaf ze allure.
Voor mij is zijn oeuvre de bijbel van het beeldverhaal. Alles klopt bij hem. De opbouw van het verhaal, de karakterisering van de personages, de documentatie, de stilering van de decors, de beeldcompositie en de kleur. Van Hergé leerde ik om niet zomaar wat te doen. Om alles steeds opnieuw in vraag te stellen. Hergé had het geluk zijn hele leven te kunnen werken in zijn eigen tempo. Iets wat geen enkele stripmaker zich vandaag nog kan permitteren. Het leverde een tijdloos oeuvre op dat staat als een huis.
In 1963 schreef ik hem in krampachtig schoolfrans een brief. Een jonge knaap die ook in het vak wilde. Hij stuurde me een kaartje terug met de hoofdjes van Kuifje en Bobby, aan mij persoonlijk opgedragen. Deze relikwie hangt nog altijd bij mij thuis aan de muur. Alleen betreur ik het dat ik deze bijzondere man nooit persoonlijk heb ontmoet. Maar een mens kan niet alles hebben in het leven.
Merho (pseudoniem van Robert Merhottein) is de geestelijke vader van ‘Kiekeboe’, in Vlaanderen de populairste familiestrip.
‘Wat Hitchcock deed voor de spannende film, deed Hergé voor het beeldverhaal.’
