‘Of ik in 2200 tekens even kon vooruitblikken op 2014?’, werd me gevraagd en ik dacht: ollekeknollekeoliebollekeollekebollekeknol. Zo begon 39 jaar geleden de nieuwjaarsbrief die ik weigerde te lezen. Er bestaat een filmpje van, een wenend meisje dat wegkijkt van de camera, in een hoek van de kamer. Tussen mij en de gekte van de jaarwende kwam het nooit meer goed. Mijn weerstand tegenover het vooruitkijkende gelegenheidsstuk hangt ook nauw samen met een gebrekkig visionair talent. Beroepsmisvorming, ontstaan door jaren met mensen het pad van wat geweest is te bewandelen, hen te leren leven in het nu. Dat nu, het witte blad van 2014 dat gretig om invulling vroeg, staarde me dagen aan, maar verder dan een vraagteken kwam ik niet.
Gelukkig boden ‘de verenigde trendwatchers’, altijd erg actief rond deze tijd, even soelaas. In 2014 gingen we volgens hen anoniem digitaal, met ‘unselfie’ en ‘defacen’ als potentiële woorden van het jaar. We lieten ons gezicht niet meer zien, wat ik een simplistische strategie vond die ons onvermogen om privacy privé te houden moet maskeren. Verder werd de verveling onze grootste angst, niet langer het rustpunt of de bron van creativiteit waar ik ze altijd voor hield. Mij leek die angst alvast ongegrond. Zouden de Rode Duivels niet met sambavoetbal Brazilië veroveren en in het kielzog van hun succes Stromaegewijs de natie een belgitude bezorgen? En wat met de moeder van alle verkiezingen in ons land, die gelukkig net voor de voetbalgekte komt? Want politiek en voetbal, brood en spelen, het leek me geen democratische match. Ik las met verslapte aandacht dat we het komende jaar weigerden ouder te worden en de complexiteiten van het leven het liefst goedkoop en snel aanpakten, met apps. En ja, in modeland, altijd een barometer voor maatschappelijk wel en wee, maakte de onesie het mooie weer. Een comfy kruippak voor volwassenen, wat kon er beter gestalte geven aan zoveel pijnlijke lichtheid?
Ik bedacht dat 2014 het jaar wordt van 1914, de start van de Groote Oorlog en hoe belangrijk het is te herdenken dat we niet mogen vergeten. Ik dacht aan de ongelofelijke complexiteit van ons leven vandaag, hier en elders in de wereld, aan de moeite waarmee velen die complexiteit ook in 2014 het hoofd zullen bieden. Ik dacht aan mezelf als zesjarige, ollekeknollekeoliebollekeollekebollekeknol, en uitte een wens: dat we in dit nieuwe jaar allemaal, samen met onze dierbaren, een veilige hoek in de kamer van ons leven mogen vinden en zo de stoet aan gekte aan ons voorbij kunnen laten gaan.
van Rika Ponnet, seksuologe en relatiedeskundige
Een wens: dat we allemaal de stoet aan gekte aan ons voorbij kunnen laten gaan.
