De VLD is niet tegen een belastingverhoging. Die opmerkelijke bewering stond te lezen in een weekendgesprek van voorzitter Karel De Gucht met Het Laatste Nieuws. Daarmee wil de liberale voorman natuurlijk niet gezegd hebben dat hij tegen een belastingverlaging zou zijn. Tot de verkiezingen van 18 mei waren de Vlaamse liberalen daar zelfs sterk voor.

Maar na het ordewoord van premier Guy Verhofstadt dat we met zijn allen, ondanks de donderwolken aan de einder, een positieve, vo-luntaristische noot moeten aanslaan, valt er nog weinig te bedenken waar ze bij de VLD tegen zijn. Dus ook niet tegen een verhoging van de belasting. Al was het maar omdat we niet gaarne het internationale koploperschap inzake fiscale druk prijsgeven. SP.A-voorzitter Steve Stevaert twijfelt nu wel aan die belastingverhoging, maar een blik op de conjunctuurtabellen zal hem in het najaar op positievere gedachten brengen.

VLD-voorzitter De Gucht, die heeft er kennelijk een goed gevoelen bij. De eerste weken van de paarse regering liepen, volgens hem, ‘ als een fluitje van een cent. ‘ Het parlement keurde probleemloos de programmawet goed, haalde een streep door de oude genocidewet en regelde in ijltempo de regionalisering van de wapenuitvoer. Zo wil de meerderheid dat graag zien.

Het voluntarisme heeft onderhand het hele parlement aangestoken. Sommige mensen, en het zijn er meer dan we vermoeden, denken nog steeds dat kamerleden en senatoren de regering en het regeringswerk controleren. Dat was ook zo, tot voor kort. Maar dat controlewerk komt, volgens minister Louis Michel van Buitenlandse Zaken, alleen maar neer op het treiteren van de meerderheid.

Sedert paars-groen, en nu zeker met paars, werkt het parlement enthousiast mee met de regering, steunt haar ambities en haar plannen. Zoals het pas verkozen Oostendse kamerlid Bart Tommelein die, onbaatzuchtig, voor de duur van de gesprekken over de regeringsvorming aanbleef als woordvoerder van VLD-onderhandelaar Patrick Dewael. Waar zie je zoiets nog?

Terwijl de paarse ploeg van Guy Verhofstadt met Jacques Simonet een staatssecretaris voor Europese Zaken in de rangen telt, is het een senator, Pierre Chevalier, die de regering zal vertegenwoordigen bij de Europese Conventie.

Nu al valt te vernemen dat kamervoorzitter Herman De Croo volgend jaar, indien nodig, gaarne terugtreedt. Want zijn voorzitterszetel is de enige pasmunt waarover zijn partij nog beschikt om de opvolging van Philippe Busquin als Europees commissaris, die de Franstalige socialisten toekomt, af te kopen voor De Gucht, of misschien zelfs voor Verhofstadt.

Het zijn die kleine dingen die een inniger band leggen tussen parlement en regering.

Trouwens, al dat tegenstemmen en zich onthouden brengt de burgers in opperste verwarring. Zeker als kamerleden of senatoren van de meerderheid, zoals Agalev-drenkelinge Jacinta De Roeck die door Steve Stevaert aan boord van de SP.A-senaatsfractie werd gehesen, een eigen mening gaan verkondigen en tegen een ontwerp van de regering stemmen. Op die manier geraakt vroeg of laat het hek van de parlementaire dam, vindt VLD-fractieleider Hugo Coveliers.

Zelfs nieuwkomers in de parlementaire arena, zoals Spirit-senator Lionel Vandenberghe, hebben dat begrepen. Als gewezen voorzitter van het IJzerbedevaartcomité en overtuigde pacifist worstelde Vandenberghe met een gewetensprobleem: de regionalisering van de wapenuitvoer mee goedkeuren of niet. Uiteindelijk heeft de regionalist in Vandenberghe het gehaald op het geweten van de pacifist.

Zijn SP.A-collega Staf Nimmegeers had het ook moeilijk met die wapenwet. Toch keurde hij de wet goed, maar, zei hij, ‘de afschaffing van de genocidewet valt me veel moeilijker.’ Doch ook hier haalde het verantwoordelijkheidsgevoel van de gewezen zielzorger het van zijn persoonlijke overtuiging.

Soms kunnen we ons de innerlijke verscheurdheid van een parlementslid echt niet voorstellen. Zoals die welke zich meester maakte van SP.A-senator Caroline Gennez. Zij had, zo vertrouwde ze De Standaard toe, niet minder dan drie verschillende meningen over de regionalisering van de wapenwet: één als senator, een als jongerenvoorzitster en dan nog een persoonlijke mening. Als senator oordeelde zij dat een einde moest komen aan een hypocriete situatie. Als voorzitster van Animo, de vroegere jongsocialisten, vindt zij dat we niet naïef mogen zijn: wie wapens produceert zal die verkopen. Vandaar de noodzaak van reconversie. En van haar persoonlijke mening, daarvan zei Gennez, nadat ze de wapenwet had goedgekeurd, dat die er eigenlijk niet toe doet.

Zoveel zelfopoffering mocht niet onopgemerkt blijven. Eerstdaags wordt Gennez ondervoorzitster van SP.A. Terecht. Caligula heeft voor veel minder zijn paard tot consul benoemd.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content