Door het locatietheater waarmee Theatergroep Hollandia al meer dan tien jaar in de kijker loopt, zouden we haast vergeten dat het door de regietandem Johan Simons en Paul Koek geleide ensemble met vaste regelmaat ook de reguliere schouwburg bespeelt. Met “De bitterzoet”, een coproductie met het West-Vlaamse TheaterAntigone, doen ze dat opnieuw. Toch zou Hollandia geen Hollandia zijn, indien het zich daarbij geen ruimtelijke ingreep – ook al is het maar een kleine – permitteert.

In een afgescheiden ruimte in de foyer is een fictieve tv-studio ingericht. Een half uur voor het begin van elke voorstelling start er een door een camera geregistreerd interview dat ook op het tv-toestel in de cafetaria te volgen is. Wat blijkt? Twee acteurs (een kaalgeschoren Christophe Aussems en de stijve talkshowhost Liesbet Adriaensen) doen het laatste interview dat de toen terminaal zieke Dennis Potter (de auteur van “De bitterzoet”, maar tevens scenarist van het betere BBC-drama zoals “Pennies from Heaven” of series als “The Singing Detective” en “Lipstick on Your Collar”) in 1994 aan de BBC gaf, nog eens losjes over. Een boeiend alternatief voor de traditionele voorbespreking.

Ongewild zit het publiek daarmee al “in” de voorstelling, ook al moet het voor “De bitterzoet” nog naar een typische theaterruimte. Het familiedrama ruikt in het begin wat naar Pinter: een vreemde jongeman dringt binnen in het leed van een kleinburgerlijk paar met een door een auto-ongeluk verlamde dochter. Typisch Potter is dan weer dat die indringer een dubbelzinnige verschijning is, zowel een duivel (hij zal de dochter verkrachten) als een engel (hij “redt” de dochter ten slotte van haar verlamming). Tegelijk mengt de Brit een maatschappijkritische noot (tegen extreem-rechts) door het familiedrama.

Peer Wittenbols vertaling behoudt weliswaar wat van de Britse sfeer (de liedjes, de verwijzing naar het National Front), maar hij heeft ze met een herkenbaar Nederlandse spruitjeslucht à la Reves “De avonden” gemengd. Ook het abstracte bühnebeeld ( Leo de Nijs en Patrick Pruvoost) draagt daartoe bij. Typisch Hollandia is dan weer het voortdurende evenwicht tussen lichtjes opgeschroefd, net niet karikaturaal acteren en sobere inleving. Met een exuberante Fedja van Huet op kop voor wie een even indrukwekkende Bert Luppes en Frieda Pittoors niet moeten onderdoen.

Tournee tot 14/1’99.

Paul Verduyckt