De Belgische houtinvoerders willen geen hout uit het Grote Berenbos. Hun sector moet de ecologische gedachte steunen.
De Canadese houtsector krijgt klappen. De Aziatische crisis leidde tot het ineenstuiken van lucratieve markten. De ondoordachte kapacties in het Grote Berenbos zorgden voor heibel met de milieuorganisatie Greenpeace. Die slaagde erin op vele fronten de aandacht op het probleem te trekken, en houtimporteurs tot stappen te bewegen. Houthandelaars zijn als de dood om het ecologisch vriendelijke imago van houtproducten te verliezen: aluminium en kunststoffen zijn alternatieven voor een deel van hun markt.
Het lijstje van bedrijven die niet langer hout willen importeren van de Canadese boemannen Interfor en Doman/Western Forest Products, groeit dagelijks. Grote papierverbruikers als het Duitse Haindl en het Britse BBC Worldwide Publishing haakten af. Het Amerikaanse Union Carbide verbrak zijn contacten. Britse doe-het-zelfketens als B&Q en Sainsbury’s Homebase stapten over naar duurzaam gewonnen Scandinavisch hout. Miljarden aan inkomsten gingen verloren.
Belgische importeurs voeren jaarlijks voor ongeveer een miljard frank aan hout uit West-Canada in. Ons land is de belangrijkste Europese invoerder van gezaagd naaldhout uit Brits Columbia, dat gebruikt wordt voor daktimmerwerken. Dit hout komt vooral uit secundair woud: aangeplant of natuurlijk opgeschoten woud op plaatsen waar gekapt werd. Wat niet wil zeggen dat de Belgische houthandelaars niet bezorgd zijn om de situatie in de primaire oerwouden. Ze vielen naar eigen zeggen uit de lucht toen Greenpeace hen twee maanden geleden informeerde over de ontoelaatbare kappraktijken van Interfor en Western Forest Products in ecologisch maagdelijke riviervalleien van het Grote Berenbos. Ze schreven prompt een brief naar beide bedrijven met de vraag de kapacties in het regenwoud stop te zetten tot er solide afspraken over beheer waren gemaakt met alle betrokken partijen.
“De tijd van het gewelddadig kappen is voorbij”, bevestigt voorzitter Franz Van Hoorebeke van de Belgische Federatie van de Houtinvoerhandel. “Wat onlangs met het Grote Berenbos gebeurde, kwam voor ons als een totale verrassing. Wij hebben een overeenkomst met het Wereldnatuurfonds naar het jaar 2000 toe: we stellen alles in het werk om zoveel mogelijk gecertificeerd hout in te voeren, waarvan gegarandeerd is dat het op een duurzame manier werd gewonnen, zonder langetermijnschade voor het milieu. Wij streven nu als bewoners van een deel van de wereld dat misschien meer milieubewust is dan de rest, naar een democratische overeenkomst met de Canadese houtwinners. We willen geen bruggen opblazen, maar we willen wel dat ze ernstig streven naar een duurzaam woudbeheer. Ze moeten hun ecologische plicht vervullen.”
GEVANGEN ACTIVISTEN
Kaalslag van oerwouden is een schoolvoorbeeld van wat duurzaam woudbeheer niet is. De Canadezen bleven echter vrolijk kappen in het berenbos. Tegelijk schuimde een delegatie Europa af om de situatie toe te lichten. Het werd een drama. In Duitsland ving ze grotendeels bot. En ook de Belgische houtinvoerders gaven lucht aan hun ongerustheid. “De contracten verbreken, zou niet eerlijk zijn”, zegt secretaris Guy Daelmans van de federatie. “Maar we willen dat de Canadezen stoppen met kappen in het Grote Berenbos. Wij zullen geen contract meer honoreren als blijkt dat ze ons, tegen de afspraken in, toch met hout uit het berenbos opzadelen. Verder willen we dat alle houtproducten die nog uit Canada komen, op termijn via een goed bosbeheer met certificering gewonnen zullen zijn. De Canadezen hadden zo’n systeem, maar dat bleek te veel te kosten. Nu passen ze het aan. Als ze een aanvaardbare certificering hebben ingevoerd, zullen de problemen van de baan zijn, want dan worden toestanden zoals die in het Grote Berenbos onmogelijk.”
The Financial Times schreef vorige week dat Western Forest Products zich tegen halverwege volgend jaar zal aansluiten bij de Forest Stewardship Council (FSC): een onafhankelijk orgaan dat controleert of hout duurzaam gewonnen wordt.
Alvast tevreden met dit resultaat zijn de twee Belgische activisten van Greenpeace die vorige maand om hun acties ter behoud van het regenwoud in een Canadese gevangenis belandden. “Ik heb nu het gevoel dat ik niet voor niets heb vastgezeten”, reageert Wim Van De Vyver. Marleen Van Poeck interpreteert deze evolutie als een bewijs dat kaalkap niet langer door het publiek wordt aanvaard: “Had de houtindustrie geïnvesteerd in duurzaam bosbeheer in de plaats van peperdure propaganda, dan zouden de zaken er vandaag anders voor staan. Ik hoop dat ze hun destructieve aanpak wijzingen voor het te laat is voor het Grote Berenbos.”
Dirk Draulans
