Op 12 oktober overleed in Senegal, in miserabele omstandigheden, wielrenner Frank Vandenbroucke aan de gevolgen van een onterechte verering.

Bernard Hinault heeft nooit de gewoonte gehad waar dan ook doekjes om te winden. Gevraagd naar een reactie op de dood van Frank Vandenbroucke antwoordde de Breton: ‘ Une bêtise de plus, c’est tout.‘ En weg was hij. Geen vijf woorden als het in vier kan, het zou niet slecht zijn mochten de media dat principe overnemen.

Hinault had overschot van gelijk. Velen hebben de voorbije week het woord of de pen gevoerd over Frank Vandenbroucke. Uit al die literatuur blijft een wrang portret over: een groot sporttalent, een gulle charmeur in de omgang, maar voor de rest compleet geschift, verslaafd aan drugs en geneesmiddelen, een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving, een klein kind dat geen grenzen kende als hij zijn zin niet kreeg.

Hallucinante verhalen genoeg. Zoals dat feestje in het Anderlechtstadion waar Vandenbroucke en zijn Sarah Pinacci samen aanwezig waren. Bij het wegrijden kregen ze meteen ruzie, waarna VDB aan de oprit van de Ring ‘de vrouw van zijn leven’ letterlijk uit zijn auto smeet, in het midden van de nacht aan haar lot overliet, en ervandoor scheurde. De laatste feestgangers in het Vanden Stockstadion wisten niet wat ze zagen toen plots een totaal ontredderde Sarah op blote voeten de zaal terug binnen kwam strompelen.

Laat de mythe de feiten niet verdoezelen: Frank Vandenbroucke was géén groot kampioen, verre van. Hij had het kunnen worden, was de grootste belofte bij de jongeren, maar na zijn eerste successen bij de profs liep het snel uit de hand. Veelvuldig waren vorige week de schokkende getuigenissen van zelfs goedmenende ploegmaats en begeleiders. Maar ze lieten de belangrijkste vraag onbeantwoord: wanneer is VDB doping beginnen te nemen? En hoeveel van zijn successen waren dus bedrog? Er zijn er genoeg die dat weten, maar zwijgen. Uit piëteit, wat nog te billijken valt, of uit aangeleerd ontzag voor de omerta in het peloton, wat al vele levens heeft gekost.

In de Canvasreeks Tien jaar sport werd door ooggetuigen een ander hallucinant verhaal verteld, over een van de grootste stunts van VDB: de ritwinst in de Vuelta ’99 in Avila. De dag voordien was hij al tweede geworden in een bergrit, en zijn coup de foudre voor de Italiaanse Sarah Pinacci, nadien zijn tweede vrouw en zijn tweede ex-vrouw, stond in het zenit. Frank wou en zou haar opzoeken, al verbleef ze op dat moment in Madrid, op meer dan driehonderd kilometer van waar de Cofidisploeg logeerde.

VDB eiste een ploegauto, maar omdat de ploegleiding dat onverantwoord vond, werd beslist dat een mecanicien hem zou voeren. Het duo reed meer dan driehonderd kilometer, Vandenbroucke dook met Sarah het ledikant in voor een paar uren stomende seks, waarna hij weer in de auto stapte en zich driehonderd kilometer terug liet voeren. In het ploeghotel had hij bij wijze van spreken nog net de tijd voor een stortbad en een ontbijt, en moest dan al naar de start van de volgende rit. Die hij op verbluffende wijze won, hij had de bloemen aan Sarah beloofd.

In de sport bestaan geen wonderen: wie zoiets voor elkaar brengt, zit van kop tot teen barstensvol stimulerende producten, alle andere verklaringen zijn larie. Het is door al zijn naasten bevestigd: Vandenbroucke wás verslaafd. Aan medicijnen en aan adoratie, van beide zijn er voldoende leveranciers in een opgefokte sporttak als het wielrennen. En dus ongetwijfeld ook aan doping, hoewel hij in de koers nooit werd betrapt. PDM, Festina, Gewiss, Telekom, Cofidis… de laattijdige biecht van betrokken renners laat geen ruimte voor twijfel: in de jaren negentig sloeg zowat het hele peloton een volledige apotheek naar binnen om sneller te rijden, en daarna nog een tweede om ongehinderd door de dopingcontroles te raken.

De miserabele manier waarop Frank Vandenbroucke zijn einde heeft gevonden en gezocht, in een vunzig hotelkamertje in een gore achterbuurt in een uithoek van Afrika, was inderdaad une bêtise de plus. C’est tout.

door kOEN MEULENAERE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content