In ‘Geheugenverlies'(Van de redactie, Knack nr. 35) twijfelt Rik Van Cauwelaert aan mijn geheugen. Maar hij hoeft zich geen zorgen te maken: ik lijd niet aan geheugenverlies. Ik weet nog perfect hoe het ging met Doel. Het was de regering-Van den Brande die in 1998, op voorstel van toenmalig minister van Ruimtelijke Ordening Steve Stevaert, besliste om Doel te laten verdwijnen. Onze voorwaarde om na de verkiezingen van 1999 deel te nemen aan de paars-groene regering-Dewael, was gekoppeld aan de eis om de eerdere beslissing rond Doel te herzien. Na moeilijke onderhandelingen in 2000 gebeurde dat. Een leefbaarheidsstudie toonde duidelijk aan dat Doel niet hoeft te verdwijnen voor de aanleg van het Deurganckdok. De leefbaarheid staat er wel op het spel als er naast het Deurganckdok een volgende dok, het Saeftinghedok, wordt gegraven. De toenmalige regering besliste dan ook dat de bewoners in Doel konden blijven wonen tot 2009 en tot er een bouwvergunning is voor het Saeftinghedok. Inmiddels zijn we 2008 en is er nog steeds geen bouwvergunning afgeleverd. En toch beslist de huidige Vlaamse regering om met de afbraak van het dorp te starten. Ondertussen wordt de nood aan het Saeftinghedok steeds luider ter discussie gesteld, en niet alleen door groene jongens of meisjes. Zo vragen havenbaas Fernand Huts en Geert Noels van Petercam zich af hoe je de steeds grotere stroom containers die in de haven arriveert er weer weg krijgt, en wat daarvan de meerwaarde is voor onze economie. Vandaag wordt het Deurganckdok maar voor een derde benut. Als de haven al haar capaciteit optimaal benut, kan ze dubbel zoveel containers verwerken. Ondertussen zitten onze wegen eivol en vreet steeds meer beton aan de levenskwaliteit in dit land. Er zijn dus grenzen aan de draagkracht van mens en milieu. Verder investeren in Vlaanderen als de logistieke poort voor Europa is kortzichtig. De steeds hogere olieprijzen zullen onze economie heroriënteren. De economische ketens zullen weer korter worden, de lokale economie zal opnieuw meer kansen krijgen.

Ik was, ben én blijf tegen de afbraak van een eeuwenoud dorp. Zestig jaar geleden moesten de dorpen Wilmarsdonk en Oosterweel verdwijnen voor dokken op de rechteroever. Vandaag worden deze dokken al lang niet meer gebruikt, vanwege niet aangepast aan de steeds grotere schepen. En dertig jaar geleden werden hectaren vruchtbare poldergrond onteigend en opgespoten voor de uitbreiding van de chemische industrie, voor een uitbreiding die er nooit gekomen is. Als deze regering dus ook maar een beetje respect heeft voor de bewoners van Doel en voor ons historisch erfgoed, dan beslist ze vandaag nog om het afbraakplan voor Doel om te vormen tot een heropbouwplan.

Mieke Vogels, voorzitter Groen!