Sommige mensen zijn zo ver heen, dat hen terughalen niet meer mogelijk is. Miel Dekeyser bijvoorbeeld. Zou eigenlijk vervolgd moeten worden op basis van de nieuwe cannabiswet van Magda Aelvoet. Schuldig aan verslavend en maatschappelijke overlast veroorzakend gebruik van wiet. Waren wij een buur van Miel, wij kochten onmiddellijk een kat. Benieuwd hoeveel praats ‘ons jongetje’ nog zou hebben de dag dat een felix domestica door het venster naar binnen klimt.
Ook verloren is Siegfried Bracke. Dat toontje! En waarvan dat de uiting is. Iemand op de VRT zou hem dat toch eens moeten zeggen. De hoofdredacteur bijvoorbeeld. Is het niet zijn taak om een ondergeschikte voor zijn eigen dwaasheid te behoeden? Achter zijn rug lachen ze broeder Bracke allemaal uit, maar niemand heeft blijkbaar de moed om het hem ook in zijn gezicht te zeggen.
Die Bracke valt niet meer te redden en dat geldt evenzeer voor Dirk Tieleman. Wat er met die kerel in minder dan twee jaar tijd is gebeurd, is angstaanjagend voor elk van ons. Dit is pijnlijker dan aftakeling, dit is ontluistering. Was een goed journalist, een uitstekend anchorman en een haarscherp interviewer. Is nu clown. Een slechte bovendien. En het ergst van al is dat hij het zelf niet inziet. Beste Dirk, geloof dat valse geslijm van die jonge meiden niet. Ze ruilen je meteen in voor Jan Van Rompaey, als ze de kans ruiken om bij hem hun brandende ambities sneller te realiseren. Voor Van Rompaey zeg, de man die al honderd keer zijn afscheid heeft aangekondigd, maar het gejuich daarover is niet eens verstomd of hij is er al terug.
Tieleman kent qua exhibitionisme in dit land slechts één gelijke: Kristien Hemmerechts. Onbegrijpelijk dat een van de populaire bladen Dirk nog niet naakt op de cover heeft gezet. Zoals Kristien in het Nieuw Wereld Tijdschrift, dat kort nadien trouwens ter ziele ging. We zouden nogal staan kijken, want Dirk bouwt aan zijn lichaam als aan een tempel. Hij torst gewichten, fietst, zwemt, loopt en turnt, volgt een Spartaans dieet en zuurstofkuren in de Alpen, bezoekt pedicure en manicure, en in de buurt van Keerbergen zijn er drie schoonheidssalons waar hij dag en nacht terechtkan. Heeft een privé-therapeut en een persoonlijke goeroe, die hem wegwijs maakt in de geheimen van het shivaïsme en hem levitatietechnieken aanleert. ‘Handig voor als ge van uwe mot-cyclette wordt geblazen’, aldus de goeroe van wie het accent verdacht veel op Tremelo’s lijkt.
Van Tielemans privé-leven komen wij alles te weten. Niet veel, alles. Lees het niet of luister er niet naar, zult u zeggen, maar dat is onmogelijk. Het wordt langs alle beschikbare kanalen aan ons opgedrongen. Heeft hij een nieuwe broek gekocht, is hij vermagerd, tante overleden of nonkel wat ziekjes geweest… als het de nationale pers niet haalt, dan op zijn minst de regionale. Wat doet Dirk, wat vindt Dirk, wat denkt Dirk, wat droomt Dirk, wat eet Dirk, wat weet Dirk… met alles pakt hij uit. Kent u mole poblana? De Mexicaanse kip met chocolade? Lievelingsgerecht van Dirk. Hebben wij ook ergens gelezen, geen idee meer waar.
Gaf in De Standaard ooit zijn deskundige voorspelling over wie de mol was. (‘Het is de kolonel! Geen twijfel mogelijk. Die Marianne is te zeer aanwezig, een mol werkt op de achtergrond. Zoals ik in mijn programma.’)
Gaat hij in de woestijn op vakantie, dan staan de privé-foto’s hiervan een week later in Het Laatste Nieuws of in Humo. Voor meer informatie over waarom zijn huwelijk is stukgelopen konden we terecht bij ‘Alleen op de wereld’, het televisieprogramma waarin Jan Van Rompaey mensen als Hugo Camps het laatste zetje probeerde te geven dat hen van de zelfmoord scheidde. Met Carl Huybrechts over zijn depressie, bovenop een verlaten vuurtoren in een kolkende Barentszzee: ‘Denk je soms niet: ik spring, Carl?’ Met Kristien Hemmerechts – daar is ze weer – in een bedoeïenentent. U mag twee keer raden over wie dat ging. Een tip: het was vóór Bart in haar en dus ook in ons leven kwam.
Aan dat afschuwelijke circus doet Tieleman dus volop mee. Zijn huis afgebrand? Wij weten het de volgende ochtend. Van zijn motor gekegeld? Voor de eerste pleisters geplakt zijn, is het land op de hoogte. Onlangs is hij beginnen lopen. Zoals Ivan Sonck, maar dan twintig jaar later. Niet een rondje door het bos, zoals u en ik wat vaker zouden moeten doen. Nee, ineens drie avonden per week op het Sportkot in Leuven. Met een professionele trainer. Spreekt vanzelf dat we ook dat met z’n allen zo snel mogelijk moesten weten en voor dit soort belangrijke mededelingen ruimt Bruno Wyndaele graag een kwartier van zijn Laatste Show in. ‘Zeg het maar Dirk, ik zie de pretlichtjes in je ogen, je bent de jongste tijd aan sport beginnen doen, niet?’
Op de canapé hield Tieleman even de schijn van gegeneerdheid op, alsof hij liever deze indiscretie niet had verteld, die Bruno toch. Maar enfin goed, als hij aandrong, dan zou hij het maar toegeven en het allemaal vertellen: hij was inderdaad beginnen lopen. Een klets tegen zijn kop, dat zou die vent moeten krijgen.
Even later bleek Raymond Ceulemans ook te gast. Had dat weekend net zijn honderd drieënveertigste titel behaald, door in de finale van het Belgisch kampioenschap driebanden de jonge grootmeester Frédéric Caudron er netjes op te leggen. Met een moyenne die zelden of nooit was gerealiseerd. Een echte Ceulemans, wat niet van iedereen op de sofa kon worden gezegd.
Tot onze grote ergernis kwam Tieleman er al na het eerste antwoord van de biljartgod ongevraagd tussen. ‘Hij praat goed hè’, sprak hij tot Bruno Wyndaele alsof het over een demente grootmoeder ging. ‘Formuleert helder, ziet er ook fit uit, dat merk ik. Flinke man voor zijn leeftijd.’ U moet weten: Raymond is 63, Dirk 61.
Die opmerking van Tieleman was zo onbeschoft, dat zelfs Bracke en De Vadder gezamenlijk ze niet hadden kunnen evenaren. Raymond Ceulemans was met verstomming geslagen. Hij was niet de enige.
Koen Meulenaere
