Dorian van der Brempt, directeur van deBuren, ging in Bilbao naar een dansvoorstelling kijken en ontdekte er voor het eerst ‘de mooie en zachte kant van het nationalisme’. Hij kocht er een Baskische muts en vroeg zich ‘als heel even niet-fanatieke Antwerpenaar’ af waarom pretentie zo dikwijls omgekeerd evenredig is aan ambitie. Uit de ‘Insider’-blog:
Ondertussen las theaterrecensent Guido Lauwaert 49 manieren om de dag door te komen, de nieuwe roman van Christophe Vekeman, in tweemaal 49 minuten. Daarmee bracht hij naar eigen zeggen de conclusie van de auteur – zie beneden – alleen maar in de praktijk. Uit de ‘Outsider’-blog:
‘Met deze voorstelling als aanleiding ontdekken Anne en ik gedurende drie dagen een koud Bilbao, opgewarmd door carnaval. Het werd ook een driedaagse architectuurwandeling. De landing op een luchthaven die Calatrava, de Spaanse bruggenbouwer, ontwierp, zet de toon. Het is een kleine, bijzonder functionele luchthaven geworden in de morfologische vormen van de enige architect die vorige eeuw aan Venetië een brug mocht toevoegen. Ik ben heel even de niet-fanatieke Antwerpenaar en denk aan… Lange Wapper, het referendum en de luchthaven van Deurne. Waarom is onze pretentie zo dikwijls omgekeerd evenredig aan onze ambitie?
Bilbao is een fiere stad. De keuze om hier een Guggenheimmuseum te bouwen met de Amerikaanse architect Frank Gehry was gedurfd maar juist. Deze visionaire politieke beslissing om aan de oever van de rivier dit museum te bouwen was veel meer dan citymarketing. De stad werd met één gebouw geloof, hoop en liefde ingespoten. Ik wil het gebouw niet beschrijven. De kronkels van Gehry zijn onvoorspelbaar en moeilijk te beschrijven. Het is een gebouw dat de nieuwsgierigheid prikkelt en de verbeelding stimuleert. Dat wij in dit Guggenheim nog de laatste dag van de Frank Lloyd Wrighttentoonstelling mochten meemaken, was een bonus. Deze cohabitatie van twee van de meest spraakmakende architecten van de twintigste eeuw was een geschenk.
Beschouw dit als een uitnodiging om Bilbao te bezoeken. In hotel Miro slaapt u in een discreet designhotel. Het klinkt als een contradictio in terminis maar zelden hebben wij een hotel zo ervaren. Voor het eerst ontdek ik de mooie en zachte kant van nationalisme. Nog nooit was ik in een stad geweest die zichzelf zo goed verzorgt, die haar gasten zo genereus ontvangt. De kou en de prille liefde hebben mij een Baskische muts doen kopen. Een hoofdverwarmend attribuut dat ik zal koesteren. Bilbao is een nieuwe vriendin die ik heel graag met u deel.
(Recente negatieve ervaringen van voetbalsupporters hebben alles met voetbal… en niets met Bilbao te maken.)’
‘Het vermoeden zou kunnen bestaan dat door mijn benadering 49 manieren om de dag door te komen een saaie roman is. Dat is hij niet. Hij leest vlot en is een getuigenis van de roman nieuwe stijl. Daarin wordt een generatie beschreven waarin geen plaats is voor het buitengebeuren. De wereld wordt vermeden, want wat heeft zij anders te bieden dan geparfumeerde warme lucht? De beste verdediging daartegen is wegkijken. Helaas brengt ook dat geen soelaas. Bij gebrek aan equivalent slaat de verveling toe en sleurt zij het slachtoffer, mannelijk/vrouwelijk, de grote leegte in. Of, om het met de slotzinnen van Christophe Vekeman te zeggen: ‘Er is geen tijd meer. Om te verliezen.’
