Het Londense platenlabel BBE graaft alle schatten op die de geschiedenis haast vergeten was.

Er zijn massa’s natuurwetten die concluderen dat op een rij voltreffers altijd een uitschuiver zal volgen. Voor de bezielers van het Londense heruitgavelabel BBE mag die eerste teleurstelling op elk moment komen aankloppen. Wie Barely Breaking Even als bedrijfsmotto kiest, is immers al blij met een dode mus en bekijkt het leven onvermijdelijk als een hobby. Bovendien hebben de bezielers en prille dertigers Ben Jolly en Pete Adarkwah de voorbije drie jaar een ronduit voortreffelijke compilatiereeks neergezet.

Een lichte vorm van noodzaak ontmoet verzamelwoede en goede smaak, en mondt uit in een jongensdroom. Bij BBE herschrijven ze het verleden volgens geheel eigen wetten. Voor wie het kan bekoren, worden zeldzaam geworden artefacten opgediept uit jazz, soul, funk, hiphop, en “bij uitbreiding” alles wat tot ritmisch bewegen aanzet. Smeer hen zeker geen snobisme aan, het is onversneden liefde voor zwarte muziek die anders tussen de plooien van de geschiedenis zou gevallen zijn. En omdat de twee hun werk goed doen, kunnen ze almaar zwaardere kanonnen als DJ Shadow, Masters At Work en hiphop-pionier Pete Rock als missionarissen inzetten.

De wieg was een draaitafel. Adarkwah en Jolly haalden zich een reputatie bijeen als animatoren in de hippe Londense club Bar Rumba. Onder het motto “Bubbling over” haalden ze daar elke zondagavond zeldzaam vinyl boven dat ze met argusoren uit tweedehands winkels hadden geplukt.

Tussen de bezoekers bleken nogal wat mensen te zitten die het feest een hele week wilden laten duren. BBE zag het daglicht en was zo verstandig om het selectiewerk aan vaklui over te laten.

Vooral het binnenhalen van Keb Darge bleek een gouden zet. Zijn serie “Legendary deep funk” bevestigde het vermoeden dat nogal wat mensen zaten te wachten op iemand die dieper in het genre graaft dan voor de hand liggende namen als James Brown of Marvin Gaye.

De voormalige kampioen taekwondo en discodansen was aanvankelijk moeilijk te overtuigen. “Zijn enige drijfveer als dj is het enige exemplaar van een plaat in handen te krijgen”, zegt Ben Jolly. “Door zijn exclusieve collectie wordt hij volgens zijn redenering automatisch veel gevraagd als dj. Want hij is de enige bij wie je die dingen kunt horen. Een overblijfsel van een ver verleden in de northern soul scene. De beste dj was niet de beste entertainer, maar de man die de meest exclusieve platen draaide.” Die oude wijsheid geldt nog altijd, want dankzij zijn compilaties mocht Darge zijn werkterrein uitbreiden tot alle hoeken van Europa en Japan.

WIJSNEUS

Op slag kregen Adarkwah en Jolly een gratis aansluiting op een wereldwijd verbond van vinylfanatici. “Het gaat om een twintigtal freaks die op een bizarre manier platen onder elkaar verhandelen. Ze verkopen soms een plaat om die dan een paar maanden later voor meer geld terug te kopen. Ze zijn ook niet echt verzamelaars. Keb heeft bijvoorbeeld wel een aanzienlijke collectie, maar die groeit nauwelijks aan. Hij koopt evenveel dingen als hij er van de hand doet. Het is een biocultuur die voortdurend evolueert en regelmatig wordt ververst.”

Een eminent lid van die sekte is DJ Shadow alias Josh Davis. Met zijn debuutalbum “Endtroducing” en het project UNKLE gaf de jongeman uit San Francisco een nieuwe betekenis aan de begrippen triphop en samplen. Hij leerde Darge toevallig kennen op Camden Market in Londen, waar de Schot elk weekend met veel begeleidend feestgedruis zelfgemaakte cassettes aan de man brengt. Davis was de wijsneus die hem exact wist te vertellen in welk jaar en op welk label elk nummer was uitgebracht. De liefde was groot en onschuldig, want Darge kwam pas vele maanden later te weten hoe die vreemde snuiter aan de kost komt.

De onafwendbare samenwerking gaat eerder schoorvoetend van start. Zo vertikt Davis het om de identiteit prijs te geven van de dingen die hij aanleverde voor de danstrein “Funk spectrum”. Darge zet hem echter een hak door alle geheimen op subtiele wijze prijs te geven in het cd-boekje. Hun verzamelde naambekendheid geeft een belangrijke publicitaire duw aan de nieuwe Spectrum-reeks die diep wil grasduinen in een waaier van genres. Hoe diep mag bijvoorbeeld blijken uit “Disco spectrum” waarvoor zowaar “Que tal America” van het Belgische Two Man Sound werd geselecteerd. Wat hier ooit voor platte commercie moest doorgaan, blijkt in een juiste omgeving open te bloeien tot een semi-klassieker.

Info: http://www.bbemusic.demon.co.uk. De catalogus van BBE wordt in ons land verdeeld door Zomba/Rough Trade (02/217.62.88).

Jan Delvaux