Ook tijdens de play-offs moeten onze nationale voetbalploegen het doen zonder de steun van hun twaalfde man. Hoe belijden zij hun clubliefde in tijden van corona, zonder het wekelijkse vuur op de tribunes?
Al maanden moeten supporters die anders trouw postvatten in de spionkop hun vaste afspraak met de maten en makkers langs de grasmat missen. Door corona veroordeeld tot een tijdelijk stadionverbod kunnen ze hun geliefde team niet vooruit schreeuwen naar winst. De spreekkoren en trommels zwijgen, vlaggen en wimpels blijven opgevouwen in de kast. Werkeloos toekijken, ver van het echte strijdtoneel, meer zit er voorlopig niet in. De televisie biedt slechts een magere troost. Maar zelfs het gemeenste virus en de meest draconische afstandsregels krijgen de ware clubfanaat niet klein. Forza fanliefde!
Hans Vandriessche (48) en Gwendoline Smets (47) Halle – ‘Pure ellende’
‘Af en toe euforie, maar ook afzien’, zo omschrijft Hans Vandriessche zijn gevoel, een dag nadat hij thuis de eerste wedstrijd in play-off 1 van RSC Anderlecht tegen aartsrivaal Club Brugge heeft uitgezeten. ‘Ik ben blij dat onze ploeg zich steeds beter kan meten met die van Brugge, maar dat niet vanaf de tribune kunnen toejuichen… pure ellende is het. De nuchtere commentaar van die analisten tijdens de match en in de studio, het zet echt een domper op de intensiteit. Uitzweten, iets anders zit er niet op. Heel misschien organiseren we binnenkort eens een barbecue op een matchdag, nu de buitenbubbels weer wat groter mogen. Maar die ervaring zal nooit dezelfde zijn. Want ik hou van dat lapje grond rond ons stadion, in die volkse buurt met al zijn supporterscafeetjes. In een van die cafés, Chez Michou, heb ik zes jaar geleden mijn vrouw leren kennen. Gelukkig is zij net zo’n fervente Anderlechtsupporter als ik. Er is dus nooit discussie over voetbal op tv, ook in de sofa trekken we altijd aan hetzelfde zeel.’
Guido ‘Gino’ Acke (60) Antwerpen – ‘Alleen op zolder’
Al 51 jaar is hij trouw op post bij The Great Old: Guido Acke, op de tribunes bekend en geliefd als Gino, de eeuwige sfeermaker. ‘Het zijn vooral de vele vriendschappen die ik mis’, vertelt hij over het voorbije seizoen. ‘In oktober ben ik nog naar een match geweest, in zo’n bubbel. Maar ik zat niet op mijn vaste plaats en ik kende daar niemand. Normaal gezien zegt bijna iedereen goeiendag tegen mij, ook de jonge garde. En op de Vogelmarkt maak ik soms zelfs een praatje met de supporters van onze rivalen van de andere kant van ’t Stad. Om de week ga ik met de fiets een kijkje nemen aan ons stadion, om te zien hoe de werkzaamheden vorderen aan de nieuwe tribune. Naar de wedstrijden kijk ik op tv, samen met mijn echtgenote. Behalve wanneer er een goede film uitgezonden wordt, dan kijk ik alleen op zolder. Zonder bier, want thuis drink ik geen pintjes. Als er één lichtpuntje is aan de hele situatie: mijn bloeddruk is véél lager sinds ik niet meer naar de Bosuil kan.’
Matthias Schaubroeck (28) Gent – ‘Drie supporters in een bubbel’
‘Als iemand me twee jaar geleden had verteld dat ik veertien maanden niet in een voetbalstadion zou zitten, had ik het nooit geloofd’, zegt Matthias Schaubroeck, lid van Banlieue Gantoise, een van de sfeergroepen die zich uitleven tijdens de duels van KAA Gent. ‘Ik woon in een citéhuisje, en gelukkig wonen twee andere leden van onze groep in dezelfde straat. We volgen dus in een bubbel de match bij iemand thuis, maar vooral de uitwedstrijden zijn enorm frustrerend. Op verplaatsing is de ambiance op z’n best. De hele organisatie rond de groep ligt nu al even stil, maar samen met een andere supportersorganisatie hebben we wel spandoeken gehangen vlak bij de Gentse ziekenhuizen, met daarop onze steun voor de zorgverleners. Ook dát is supporteren. En binnenkort – nu het weer mag – kijken we op het terras van een café vlak bij de Ghelamco-arena. Op groot scherm, uiteraard. We maken er het beste van, maar met een fris pintje in de hand de geur van de grasmat opsnuiven, dat is onvervangbaar.’
