Katrien Scheir debuteert met een boek en een theaterstuk. Met dank ‘aan alle sociaal assistentes met een dik gat en kleine tetten’.
Zelf noemt Katrien Scheir (jaargang 1978) het ‘een modern liefdesverhaal’. Maar haar debuut Ivonne en de Ruitenwasser is natuurlijk veel meer dan dat. Het is het verhaal van een meisje dat in een sociale instelling opgroeit, tussen sociaal assistentes. Het verhaal van een meisje dat vrouw wordt en op zoek gaat naar een leven. Er wordt weleens gelachen in haar wereld, maar veel vaker overvalt haar de tristesse.
Scheir schrijft dat ze ‘inspiratie heeft ontleend aan alle sociaal assistentes met een dik gat en kleine tetten, die erin slagen van een kinderleven een hinderleven te maken’.
Pardon?
KATRIEN SCHEIR: Kijk, ik heb vaak mensen ontmoet die in pleeginstellingen opgegroeid zijn. Ze hebben allemaal hun spreekuurtjes en therapietjes gehad, maar ik heb het gevoel dat er maar weinig ontknoopt en ontcijferd is. Integendeel: heel wat ontspoorde jongeren worden nog ’s extra gedetermineerd. Ik ken bijvoorbeeld niemand van die mensen die verder heeft gestudeerd: dat vind ik een teken aan de wand. Heel wat sociale werkers vergeten dat ze met mensen bezig zijn. Voor hen zijn al die patiënten gevallen: ze zijn gedegouteerd, rammelen gewoon hun cursus af. Terwijl die mensen allemaal hun eigen verhaal hebben. Hun eigen dromen, ook.
Is Ivonne en de Ruitenwasser ook: van autobiografie naar boek?
SCHEIR: (lacht) Nee, het is geen autobiografie. Hoewel: in alles wat je maakt, zit natuurlijk een stuk van jezelf. Ik heb heel wat kansen gekregen van thuis, maar het is ook weleens misgelopen. De wereld van de sociale instellingen is me dus niet vreemd. Maar het boek Ivonne en de ruitenwasser heeft een andere geschiedenis. Het is ontstaan tijdens mijn laatste jaar Vrije Grafiek op de academie. Ik was bezig met harnassen en uniformen te maken: daaruit zijn een paar tekeningen gevloeid. En nog later woorden. Het schrijven was een heel zwaar, heel intens proces. Ik stond er ook niet bij stil dat mensen het gingen lezen.
Hoezo?
SCHEIR: Wel, het is de eerste keer dat ik iets in de wereld gooi. Dat is toch altijd wel wat maf. De reacties waren goed, hoor. De meeste mensen vonden het heel authentiek. Maar nu gaat ook mijn tante nonneke het boek lezen. Dan denk ik weleens: oei, oei… er staan scènes in over copuleren en zo. (lacht) Mijn beste vriendin vond het dan weer heel ruw. Ze zei dat ze nooit vermoed had dat er zoveel woede in mij zat. Ze herkende ook mijn manier van schrijven niet.
Er is nu ook het theaterstuk Ivonne en de Ruitenwasser.
SCHEIR: Ik wou eerst zelf meespelen, maar van dat plan heb ik wijselijk afgezien. Nee, ik ben ongelofelijk blij met wat de acteurs ervan gemaakt hebben. Die tekst, dat was iets dat lag. Nu is het plots een tableau vivant geworden. Het is rechtop gaan staan. Een heel maffe, maar tegelijkertijd bijna magische ervaring.
Iedereen die het boek meebrengt, mag gratis binnen. Lang leve de goede oude koppelverkoop?
SCHEIR: Zo is dat.
Info: ‘Ivonne en de Ruitenwasser, in De Zwarte Komedie in Antwerpen vanaf 18 maart. 03 233 56 78 Het gelijknamige boek werd uitgegeven bij De Schepping.
S.T.
