Het geld raakt op, de tijd begint te dringen en er is nog veel te doen. Het wordt ernst voor paars-groen.
Nee, niet de oppositie maakt de paars-groene coalities het leven lastig. De christen-democratie, nog altijd onwennig in haar nieuwe rol, slaagt er niet in om de meerderheid zelfs maar eventjes in verlegenheid te brengen. In Franstalig België is de PSC tot iets onbeduidends gereduceerd. Ze laat zich nu zelfs chanteren om straks in het parlement niet te knorren over de Lambermont-akkoorden, of ze zal er nog de schuld van krijgen dat de Franse gemeenschap van de broodnodige extra middelen verstoken blijft. De CVP weet zelfs nog altijd geen raad met zichzelf. Noch voorzitter Stefaan De Clerck, noch kamerfractievoorzitter Yves Leterme kunnen de partij schwung of geloofwaardigheid als oppositiekracht bezorgen. Ze brengen de dagen door met tobben over een nieuwe partijnaam: blijft het iets met een ‘C’ erin of worden het dan toch hondenbrokken? That’s the question.
Toch wordt paars-groen zenuwachtig, want de coalitie, die nog altijd beter is in retoriek dan in daden, krijgt het moeilijk met de kalender. Deze zomer is ze halfweg haar regeerperiode en dan rest haar nog twee jaar tot de volgende verkiezingen – de deelregeringen krijgen nog een jaartje extra. Maar tegen dan moet ze dus wel iets kunnen tonen van de ‘modelstaat België’ die ze beweert na te streven. ‘Snel en efficiënt’ zou het handelsmerk van de regering worden, maar dat is dus sneller gezegd dan gedaan. De tanker van de staat keren, vergt tijd en volharding. En ook respect voor de regels. Hoe het alvast niét moet, bewees de Vlaamse minister van Ruimtelijke Ordening Dirk Van Mechelen (VLD). Hij was zo snel met vergunningen voor het Deurganckdok, dat het onefficiënt werd, Doel nu alweer met de gebakken peren en de belastingbetaler met een extra miljardenfactuur zit.
Vice-premier Louis Michel (PRL) was de eerste om zijn ongeduld publiek te ventileren. Voor hem is het nu het moment voor de ‘echte’ problemen en werd al genoeg tijd verbeuzeld aan halfzachte futiliteiten van de groenen, zoals de cannabiskwestie. Michel droeg met name Ecolo nooit in zijn hart. Al begint de partij het te leren: ze heeft nu al een eigen rechter in het Arbitragehof en iemand in de raad van bestuur van de NMBS. De groene ecotaksen of de belastingverlaging van minister van Financiën Didier Reynders (PRL)? Louis Michel weet het wel.
ELK WIL ZIJN DEEL
De strijd om de eigen prioriteiten op de agenda te krijgen, doet de sfeer tussen liberalen en groenen verzuren – de socialisten werken vooral aan Vlaamse kant discreet en efficiënt door en slagen erin om wonderwel in de luwte te blijven. Het groen-liberale wantrouwen kwam vorige week pijnlijk aan het licht toen minister van Verkeer Isabelle Durant (Ecolo) een kabinetsmedewerkster ontsloeg, omdat ze een VLD-militante bleek te zijn. Een liberale Mata Hari zowaar. De zaak reveleerde de rivaliteit over wat de federale regering aanmoet met onder meer de NMBS. Het dossier behoort tot Durants portefeuille, maar premier Guy Verhofstadt (VLD) haalde het naar zich toe en het dreigt ondertussen zowel financieel, technisch, partijpolitiek als communautair te verzanden.
De tijd begint te dringen, de deadlines komen dichterbij. Eerst moet de federale regering door de begrotingscontrole, dan volgen snel de belastinghervorming, de spoorweginvesteringen of, men zou het haast vergeten, Lambermont, dat moet worden voorafgegaan door een als lastig aangekondigd en in tijd krap bemeten Brussels communautair overleg.
Louis Michel wekte iets te snel de indruk dat de groenen het werk ophouden. Het voor de liberalen symbolisch belangrijke plan om het kluwen aan wetten tegen het einde van de legislatuur met een kwart uit te dunnen, zal alvast niet lukken. Dat zegt VLD-voorzitter Karel De Gucht, dus het zal wel waar zijn.
De grootscheepse regularisatiecampagne van illegalen haalt al evenmin de vooropgestelde einddatum. Dat ligt dan weer aan PRL-minister van Binnenlandse Zaken Antoine Duquesne, die zo ondermaats presteert dat al openlijk wordt gespeculeerd over zijn aanstaande vervanging. Het deel van de politiehervorming dat hij voor zijn rekening diende te nemen, hing ook al zozeer met haken en ogen aan elkaar dat het alleen met extra geld kon worden afgekocht, wat dan weer andere overheidskorpsen ertoe inspireerde om hun deel van de koek op te eisen.
Het resultaat is nu vrijdag te merken, wanneer de openbare sector nog maar eens gaat staken. Dat past in de inmiddels al lange rij acties waarmee allerlei overheidskorpsen meer geld eisen, voor hun diensten, maar vooral in hun loonzakje: de ambtenaren, de leraars, de douaniers, de buschauffeurs of de militairen. De overheid wekte nu eenmaal de indruk dat het ervan af kan. Maar niet alleen de coalitiepartners eisen hun deel van de budgettaire extraatjes, ook de vakbonden willen daar een zeg in. Het ACV vindt het alvast niks om ze aan een belastingverlaging te vergooien.
Marc Reynebeau
