Een lange zondagnacht in Het Groene Huis. Waar Mieke nog altijd God is en in de billen geknepen wordt. ‘Zo willen we nog verkiezingen verliezen.’
Zondag, een uur of zeven in Antwerpen. De stad waar het ooit allemaal begon voor de groenen. En waar het ook zal eindigen. Vanavond toch. ‘Alle kopstukken komen straks naar Het Groene Huis’, vertelt een Groen!-militante. Ze bedoelt eigenlijk: alle Antwerpse kopstukken – al kan een mens zich afvragen of Groen! er ook andere heeft. Het Groene Huis werd gekocht in 1999, het jaar dat de partij haar moment de gloire beleefde. Vier jaar later verloor Groen! zijn stemmen. Portemonnee leeg en het huis moest noodgedwongen verkocht worden aan de eigen groene militanten.
Die zitten er vandaag roerloos naar de uitslagen te staren. ‘Misschien moeten we overschakelen op RTBF’, stelt iemand voor. Iemand anders mokt over de opiniepeilers. Dat ‘die eindelijk eens een vak leren’. Altijd hetzelfde met die pummels: ze rekenen steevast twee procent te veel voor Groen!.
Het wordt tijd dat Mieke Vogels op het scherm verschijnt. En zie. Stilte in Het Groene Huis. ‘Ik had vannacht een nachtmerrie’, zegt ze. ‘Maar er komt geen nacht van de lange messen.’ Het geluid valt uit. ‘Zelfs als we in beeld komen, lukt het niet’, zucht een militant. Misschien was er ook alleen maar Mieke Vogels te zien? ‘Is dat bij de N-VA dan anders?’ schokschoudert hij. ‘Het is omdat jullie alleen maar Mieke willen laten zien.’
Nog een glas water. We praten wat met Helena Schoeters, 26e op de Antwerpse lijst. Ook zij had er meer van verwacht. ‘Vooral omdat iedereen op straat zo enthousiast was. En geloof me: het is anders geweest.’ ‘Het deed me denken aan de begindagen’, vult nestor Hugo Van Dienderen aan. ‘Toen iedereen ons verfrissend vond. Ons verhaal over de groene economie sloeg aan bij de opiniemakers. Zelfs de andere partijen waren er vatbaar voor. De CD&V niet, nee. Maar de SP.A en Open VLD wel.’ Dat zijn uitgerekend de partijen die zwaar verloren hebben. ‘Inderdaad’, lacht Van Dienderen. ‘Nu moeten we de gewone man nog overtuigen. Misschien heeft die op straat ook iets te vaak gezegd: “Jullie gaan wel winnen.” En vergat hij op ons te stemmen.’
Negen uur. Onweer boven de stad. De uitslag voor het kanton Antwerpen komt binnen: 9,8 procent, een stuk beter dan vorige keer. Luid applaus. ‘Antwerpen heeft Vlaanderen weer eens gered’, roept iemand. De halve ontgoocheling is omgeslagen in halve euforie. Haren worden groen geschilderd. Water is plots cava. En pistolets met brandnetelkaas veranderen in toast met mozzarella. ‘Nationaal hebben we misschien minder stemmen’, roept de tafelspringer-van-dienst. ‘Maar meer zetels. Zo willen we nog verkiezingen verliezen. En vooral: het Vlaams Belang is onthoofd.’ Nog luider applaus.
Kwart voor twaalf. Vogels arriveert. ‘Mieke! Mieke! Mieke!’ scandeert Het Groene Huis. Ze is nog altijd God hier. En God host, als ze binnenkomt, op de tonen van CEE-LE-BRA-TION. Come on and celebrate good times!’
Terwijl er net weer een zekerheid gesneuveld is: als Groen! steeg, dan deed Ecolo hetzelfde. En als Groen! zakte, dan… Tot vandaag dus. De übermarketeer Jan Callebaut had het nog voorspeld in Knack. Het kwam ‘omdat Ecolo veel meer maatschappijbevestigend is dan Groen!’ ‘Misschien klopte dat wel’, zegt Vogels nu. ‘Maar Callebaut vergat één ding. Ecolo is in Wallonië de enige oppositiepartij. Wij hebben ook nog de N-VA en Lijst Dedecker. Om op te vallen, moesten we iets radicaler zijn.’
Op dat moment knijpt iemand in het achterwerk van Vogels. ‘Da’s maaine man’, knipoogt ze. ‘Die mag da.’
‘Mieke, waar heb jij je handtas gelegd?’ vraagt hij.
‘Pff, die ligt hier ergens. Maar maak u geen zorgen: iedereen vertrouwt hier elkaar. Ge kunt hier zelfs uwe portemonnee op tafel laten liggen.’ ‘Komaan Mieke!’ roept iemand plots. ‘Dansen!’ Ain’t no sunshine when she’s gone, deze keer .
DOOR STIJN TORMANS
