Patrick Martens

De krachtmeting duurt onverminderd voort. Na een onderbreking van bijna een maand zit minister van Onderwijs Marleen Vanderpoorten (VLD) deze week opnieuw met de vier vakbonden aan tafel. Niet om de onderhandelingen te hervatten over de bekende eisen – minder werkdruk, meer loon en meer geld voor het onderwijs -, maar om een procedure en een agenda voor het verdere overleg af te spreken. Een akkoord is dus zeker nog niet voor morgen.

Er kan veel worden gezegd over het optreden van Vanderpoorten, maar niet dat de Lierse oud-leerkracht haar kalmte in de confrontatie met de onderwijsbonden verliest. In de afwikkeling ervan blijft ze daardoor totnogtoe perfect op schema: eerst de werkdruk voor de leerkrachten verlichten en meer kwaliteit in het onderwijs waarborgen, en pas daarna sleutelen aan een loonsverhoging die niet lineair zal zijn, maar rekening houdt met een loonstudie die voor maart is besteld. Haar fel gecontesteerde ‘open brief’ aan de vooravond van de twee stakingsdagen eind januari bevestigde slechts die volgehouden aanpak.

Het blijft hard tegen hard gaan. Ook na de goedgemikte plaagstoot van ACOD-secretaris George Vansweevelt aan het adres van de socialisten dat Agalev voor hem een betere gesprekspartner is in het onderwijsdossier, en na de daaropvolgende luistersessie van Steve Stevaert (SP) met de vakbonden. Die originele ‘bemiddelingspoging’ lijkt niet voor herhaling vatbaar te zijn. Tijdens de Vlaamse ministerraad van eind vorige week kreeg Stevaert de niet mis te verstane boodschap mee dat er geen twee ministers van Onderwijs zijn. Niet alleen Vanderpoorten, maar ook de andere Vlaamse ministers hebben geen behoefte aan een schoonmoeder of -vader die op hun terrein komt scoren.

Aan de zijde van de vakbonden wordt ondertussen druk gerekend. De 47 miljard extra die de Vlaamse regering voor scholen en leerkrachten overheeft, doet de onderwijsbegroting volgens hen in de periode 2001-2004 met amper 0,1 procent per jaar stijgen. Een heel mager beestje in vergelijking met andere sectoren, klinkt het bitter. Er is ook geen mathematische knobbel nodig om te weten dat de 17 miljard frank die Vanderpoorten nu heeft voor een nieuw onderwijsakkoord, niet genoeg is voor een combinatie van meer werkcomfort en de geëiste loonsverhoging van drie procent.

Met dat nieuwe bedrag voor de onderhandelingen is er overigens meer aan de hand. Het is 6 miljard meer dan de onderwijsminister in december aanbood. Het kwam boven water door de scrimmage met Stevaert, maar zat al in de pijplijn als een voorschotje op Lambermont-bis en de daaruit voortvloeiende extra miljarden voor Vlaanderen. Dat communautaire akkoord moet natuurlijk eerst nog wel de politieke eindstreep halen.

Patrick Martens

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content