De lokroep van wuivende palmbomen

Dat er in de eindtermen geen gedeelde waarden voor alle levensbeschouwelijke vakken zitten, kan volgens Karin Heremans zware gevolgen hebben.

Dat Karin Heremans er haar missie van heeft gemaakt om scholieren te behoeden voor radicalisering, weten we zo onderhand wel. De titel van haar nieuwe boek, Mijn kleine jihad, ligt dan ook volledig in de lijn der verwachtingen. Veel interessanter is de ondertitel: Gedeelde waarden voor de samenleving. Voor de directrice van het Koninklijk Atheneum Antwerpen is een sokkel van gemeenschappelijke waarden namelijk de sleutel om jonge mensen te wapenen tegen de lokroep van extremisten allerhande.

Een kleine tien jaar geleden kwam ze voor het eerst met zulke fanatici in contact, toen ze op school een hoofddoekverbod invoerde. Tussen de betogers die voor de poort samendromden, mengden zich ook Fouad Belkacem en zijn kompanen van wat Sharia4Belgium zou worden. Die extremisten deden volgens Heremans alles wat ze konden om het atheneum te infiltreren, en dat was een paar jaar later niet anders toen het haar begon op te vallen dat sommige moslimjongens de religieuze voorschriften wel erg letterlijk begonnen te nemen. Ze beschrijft hoe subtiel en geduldig ronselaars die leerlingen probeerden in te palmen. Door in te spelen op hun schoolmoeheid, bijvoorbeeld, want extremisten hebben lak aan goed opgeleide, kritische geesten.

Islamleerkrachten geven gewelddadige extremisten wapens in handen.

Ondertussen zijn een paar oud-leerlingen van Heremans veroordeeld in het proces tegen Sharia4Belgium en vertrokken anderen naar Syrië. Zelf werkt ze nu deeltijds voor het GO! als beleidscoördinator voor de preventie van radicalisering. In haar nieuwe boek gaat ze op zoek naar tegengif voor de verlokkingen van het extremisme. Niet alleen voor al te strikt geïnterpreteerde Koranverzen maar ook voor de propagandavideo’s met wuivende palmbomen, diepblauwe zwembaden en heroïsche martelaars. Alleen wie de islam echt kent, kan die boodschap volgens haar counteren. Vandaar dat er een belangrijke taak is weggelegd voor islamleerkrachten. ‘Maar een aantal heeft geen pedagogische opleiding en er zijn nauwelijks geschikte handboeken’, waarschuwt ze. Het gevolg is dat sommigen moslimkinderen de stuipen op het lijf jagen met verhalen over verdoemenis en kastijding. Volgens Heremans zijn zulke leerkrachten zich niet genoeg bewust van de wapens die ze de gewelddadige extremistische islam op die manier in handen geven.

Het ontkrachten van het extremistische verhaal volstaat ook niet als er geen alternatief tegenover wordt gesteld. Daarom pleit Heremans voor ‘een sokkel van gedeelde waarden’. Met andere woorden: scholieren moet op alle mogelijke manieren aan het verstand worden gebracht dat we allemaal, ongeacht ons geloof of ongeloof, een aantal basiswaarden delen. Maar laat het nu net die gemeenschappelijke sokkel zijn die ergens onderweg uit de nieuwe eindtermen voor het secundair onderwijs is verdwenen. Wellicht uit de zakken van Vlaams minister van Onderwijs Hilde Crevits (CD&V) gevallen toen ze haar nogal onverwachte eindspurt inzette.

Karin Heremans,

Mijn kleine jihad,

Houtekiet, 240 blz., 21,99 euro.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content