door Rik Van Cauwelaert
Hoe raken we heelhuids tot de verkiezingen van juni 2009? Ondanks alle hooggestemde verklaringen over het land dat geregeerd moet worden en belangrijke sociale en economische beslissingen die genomen dienen te worden, was dát de enige, echte zorg van de politici die het afgelopen weekend met bedrukte gezichten door de Wetstraat schuifelden.
Afgelopen zondag, tijdens de ultieme ontmoeting tussen de CD&V-top en een aantal N-VA-vertegenwoordigers, las premier Yves Leterme tot ergernis van zijn partijgenoten ostentatief de zondagskrant. Zijn mededeling tussendoor dat hij zich niet meer verkiesbaar zou stellen als zijn federale regering tot ontslag wordt gedwongen, leidde tot het politieke geknutsel dat daarop volgde.
Een snelle blik op de jongste peilingresultaten leert dat Vlaams Belang en Lijst Dedecker samen in Vlaanderen al 26 procent van de stemmen kunnen behalen. Partijstrategen van CD&V berekenden dat de splitsing van het kartel met N-VA de Vlaamse christendemocraten bij eerstvolgende verkiezingen kan terugduwen naar een historisch laagtepunt in de buurt van 21 procent. Wat in heel Vlaanderen zou leiden tot een Antwerpse situatie, waarbij alle traditionele partijen noodgedwongen moeten samenspannen om een feitelijke Forza Flandria buiten boord te houden.
In die omstandigheden was de val van de federale regering, met vervroegde verkiezingen als gevolg, voor geen van de regeringspartijen een optie. Vandaar de opvoering van afgelopen weekend waarbij de Franstalige meerderheidspartijen, na eerst strijdlustige verklaringen van vicepremier en voorzitter van de Franstalige liberalen Didier Reynders, plots een opening lieten voor ‘ernstige onderhandelingen met deelakkoorden voor de regionale verkiezingen van 2009 en zonder initiatief van de federale regering dat de parlementaire afwikkeling van de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde kan doorkruisen’.
Vrijdag al, na de publicatie van de aanbeveling van de drie wijzen, kwam een einde aan het kartel van het christendemocratische CD&V met het Vlaams-nationalistische N-VA. De uiteindelijke stemming van de N-VA-leden over het staken van de communautaire onderhandelingen, tijdens hun congres van afgelopen zondag, was niets meer dan de vaststelling van de rigor mortis. Met het ontslag van Geert Bourgeois uit de Vlaamse regering werd de ontbinding van het kartel officieel.
Maandagochtend al, na hun ontmoeting met Vlaams minister-president Kris Peeters, wisten de voorzitters van de Franstalige regeringspartijen dat het ontslag van Geert Bourgeois een kwestie van luttele uren was.
Daarmee haalde Didier Reynders zijn slag thuis: er komt, zoals Gerard Deprez vorig jaar in dit blad voorspelde, geen grote staatshervorming.
Als er al sprake was van deelakkoorden die tot stand kunnen komen, dan gaat het voor de Franstalige partijen over de deelakkoorden die afgelopen zomer al werden gesloten maar die nooit zijn uitgevoerd.
Overigens, in een gesprek met La Libre Belgique gaf Didier Reynders midden september al duidelijk te kennen dat hij samen met de Vlaamse liberalen was overeengekomen dat er voor 2009 geen sprake zou zijn van fundamentele institutionele hervormingen.
Voor het overige biedt de parlementaire procedure voldoende vertragingsmogelijkheden en manoeuvres, zeker als de Vlaamse meerderheid een beetje meewerkt, om de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde definitief af te stoppen, zeker tot 2009 en zelfs tot 2011. In nood is het een koud kunstje om deze federale regering bijtijds ten val te brengen.
Met de manoeuvre van afgelopen weekend heeft CD&V haar kopman voor de regionale verkiezingen van 2009 opgeofferd om federaal premier Yves Leterme in het zadel te houden en voor de partij haar machtsbehoud veilig te stellen.
De premier staat nu voor een kolossale opdracht. Met een regering waarin hij volkomen geïsoleerd zit, moet hij niet 5 maar 7 miljard euro zien te vinden om zijn begroting van 2009 op het spoor te houden. Dat kan alleen door het mes te zetten in de sociale zekerheid. Alleen, dat laatste werd nooit aan de Belgische burgers meegedeeld.
Wat de afgelopen weken door de federale en Vlaamse meerderheid werd opgevoerd, is de grootste politieke oplichterij van de afgelopen jaren. Politici zijn dan ook de enige zakkenrollers die zich eerst aan hun slachtoffers voorstellen.
