Het moet wel zijn dat de verkiezingen eraan komen, want zowat alle partijen beginnen standpunten te verkondigen over onderwijs. Dat ligt voor de hand, want iedereen in dit land krijgt daarmee te maken: we gaan naar school, onze kinderen en kleinkinderen gaan naar school, onze wegen zitten vol omdat alle ouders hun kinderen naar school brengen en we worden af en toe opgeschrikt door berichten over verongelukte schoolkinderen. Allemaal punten waarop partijen en politici proberen te scoren. Kinderen doen het immers altijd goed.
Zowat alles is de laatste maanden aan bod geweest: oude thema’s als herwaardering van beroepsonderwijs, uitstel van de schoolkeuze en drugs op scholen. Nieuwere items als islamonderwijs (vanzelf), inclusief onderwijs (een bijzonder stemmenwervend thema), voor- en naschoolse opvang (desnoods dag en nacht), klassen voor hoogbegaafde kinderen en jongeren (autochtone minderheden doen het ook goed) en als nieuwste thema minder lesuren en dus meer tijd voor ontspanning. De bezorgdheid om het welzijn van de kinderen druipt eraf.
Zelfs de kloof tussen kinderen en politiek is al uitvoerig beschreven. Al moet gezegd dat uitgerekend dát thema de politiek zelf niet interesseert. Bij debatten die Unicef vorige woensdag heeft gehouden tussen politici en jongeren waren maar weinig ministers meteen bereid om twee uur te luisteren naar wat jongeren te vertellen hadden. Het is wachten op de verlaging van de kiesleeftijd tot twaalf jaar voor de partijkopstukken in blok komen opdraven.
Mogen we misschien een item voor discussie voorstellen? Wij geloofden het eerst niet, maar het blijkt aan alle kanten waar te zijn: vanaf volgend schooljaar verdwijnt alles wat maar enigszins naar kunst en cultuur ruikt uit onze middelbare scholen. Daar worden geen verklaringen over afgelegd. Dat gebeurt geruisloos. Muziek? Weg! Tekenen en plastische opvoeding? Weg! Esthetica? Weg! En dat terwijl we langs alle kanten bestookt worden door enorm indrukwekkende verklaringen over ‘meer cultuur in het onderwijs’, ‘laagdrempelige’ musea, strijd tegen de ‘ontlezing’, aandacht voor de ‘filmtaal’. Waar denkt u dat veel jongeren in contact komen met cultuur?
Tegelijk maakt iedereen zich zorgen over ‘het welbevinden’ van jongeren op onze scholen. In vertaling: Vlaanderen staat wel vooraan op de internationale lijsten die de kennis van vreemde talen, van wiskunde en wetenschappen meten, maar onze jonge mensen gaan niet graag naar school. Zelfs niet nu we de scholen vol computers hebben gestopt.
Misschien moeten we met zijn allen toch maar eens ingaan op de wervende teksten van al die politici en onze stem laten horen. De hamvraag is simpel: wat willen we met dat middelbare onderwijs bereiken? Vroeger heette dat humaniora. En nu?
misjoe verleyen
