De Vlaamse verkiezingen zijn achter de rug. Hoog tijd voor de partijvoorzitters om troostprijzen uit te delen.
Op 7 juni mocht u kiezen wie de komende vijf jaar naar het Vlaams Parlement wordt gestuurd. Of beter: u had de keuze tussen verschillende scenario’s die vooraf door de partijhoofdkwartieren waren uitgekiend. Her en der bent u erin geslaagd om roet in het eten te gooien. Door iemand over een hoger genoteerde kandidaat te laten springen, bijvoorbeeld, of door een partij een paar zetels te laten verliezen.
Zo zaten de liberalen er bijzonder mee verveeld dat u hen zo weinig stemmen had gegeven dat ze vlot aan de kant konden worden geschoven bij de regeringsvorming. Pijnlijk voor alle potentiële ministers, maar vooral voor de West-Vlaamse lijsttrekker Bart Tommelein, die met de mogelijkheid van een Vlaamse ministerportefeuille uit de Kamer was weg-gelokt. Toen bleek dat de Open VLD niet één ministerspost te geef had, en het fractievoorzitterschap in het Vlaams Parlement al aan een ander was beloofd, besloot de partijtop dan maar om Tommelein ook gemeenschapssenator te maken en meteen de senaatsfractie te laten leiden.
Bij de SP.A maakten ze het zichzelf dan weer moeilijk door hun onweerstaanbare drang om Frank Vandenbroucke te lozen. In zijn plaats werd de Limburgse Ingrid Lieten viceminister-president, waardoor de Limburgse lijsttrekker Peter Vanvelthoven tot zijn eigen verbazing buiten de prijzen viel. En wie was helemaal de pineut? Afscheidnemend Vlaams Parlementslid Ludo Sannen, die een plek als eerste opvolger had aanvaard met de stellige overtuiging dat Vanvelthoven toch naar de regering zou gaan. Voor het eerst dreigde het zwarte gat voor Sannen, die in 2004 van het noodleidende Groen! naar de SP.A van Steve Stevaert was overgestapt. Dus mag hij nu het kabinet van Vlaams minister van Wonen en Energie Freya Van den Bosschei leiden.
Op zich is de aanstelling van Sannen, die het Vlaamse beleidsniveau veel beter kent dan zijn minister, perfect verdedigbaar. Alleen is het overduidelijk dat men niet op zoek is gegaan naar de meest geschikte kabinetschef voor Van den Bossche maar wel naar de beste post voor Sannen. Net zoals de PS nu blijkbaar een parkeerplek zoekt voor voormalig Waals minister Didier Donfut, die onlangs moest aftreden nadat was uitgelekt dat hij naast zijn ministersambt nog een lucratieve bijverdienste had als consultant in de energiesector. Omdat hij niet meteen een goede baan in die sector kan vinden, zou federaal minister van Pensioenen Michel Daerden hem in zijn kabinet opnemen.
Nu hoeven partijen de kiezer niet te consulteren over de cabinetards die ze in dienst willen nemen, de senatoren die ze coöpteren of de Vlaams Parlementsleden die ze naar de senaat sturen. Ze mogen zelfs een nieuwe baan verzinnen als ze van de een of andere minister afwillen. Zo bedachten ze de functie van ‘regeringscommissaris voor de audit van overheidsbedrijven’ om Guido De Padt werkzekerheid te verschaffen toen hij vorige maand plaats moest ruimen in de federale regering. Maar enig respect voor de wil van de kiezer én de ambities van het politieke personeel zou toch meegenomen zijn. Op termijn zou dat de partijen meer vooruithelpen dan een uitgestoken middelvinger in het gezicht van de kiezer.
door Ann Peuteman
Enig respect voor de wil van de kiezer zou toch meegenomen zijn.
BLOG! Reageer op blogs.knack.be/opinie
