Boven de toog van café Les Armuriers hangt een hoefijzer. In dat hoefijzer hangt een bruine kinderschoen. Daaronder staan de flessen sterkedrank. Zo is dat al jaren. Twee jaar geleden werd het hoefijzer plots geflankeerd door de fotokopie van twee verdwenen kindergezichten: Stacyen Nathalie. Vorige week werd Abdallah Ait Oud, een voormalig cafébezoeker, veroordeeld wegens de ontvoering en de verkrachting van en de moord op de twee meisjes.

Verliezers reageren soms het heftigst. Het is zondag. De avond voordien heeft Spanje in het Europese Kampioenschap voetbal met 2-1 gewonnen van Zweden. De klanten van Les Armuriers hebben dat gevierd, samen met Tito, de cafébaas met Spaanse wortels. In de Luikse wijk Saint-Léonard hebben alleen de Italiaanse supporters hun vlaggen aan de gevels hangen. Na twee wedstrijden zijn de kansen van Italië gering. De hoop op een goede afloop blijkt echter een koppig dier.

Verliezers geven niet gemakkelijk op. Ook niet in paleizen. Dinsdag 10 juni 2008, precies twee jaar na het verdwijnen van de meisjes Stacy en Nathalie, viel in het Luikse justitiepaleis het verdict voor Abdallah Ait Oud. De assisenjury verklaarde hem schuldig aan de ontvoering en de verkrachting van en de moord op Stacy en Nathalie. Hij riep dat hij onschuldig was en het justitiepaleis een bordel de merde.

Een paar klanten van Les Armuriers die die dag achteraan in de rechtzaal stonden, zagen hoe Ait Oud als een boom vooroverviel. Bijna in de nek van zijn advocaat. Annie had gegild. ‘Het is een komediant’, zei Jean-Marie ’s avonds aan de toog. Een dag na het verdict werd de toekomst van Ait Oud bepaald: levenslange gevangenisstraf en tien jaar terbeschikkingstelling van de staat. En ’s avonds gingen de gesprekken in het café over wat levenslang nu nog is in België. Levenslang is het leed van de familie van Tito, de oom van Stacy.

En op zondag gaan de gesprekken nog altijd over levenslang. ‘Alleen het leed van de moeders en de vaders van deze twee meisjes is levenslang.’ Pepette, de zwarte kat van de klanten, komt op de toog liggen. ‘Dat beest heeft minstens vijftig jongen gehad.’ De klanten strelen haar. ‘Sinds ze onvruchtbaar gemaakt is, is ze een plakker geworden. Vroeger was ze altijd agressief.’

De kat spint op de gratis zondagskrant Dimanche. Ze bedekt met haar lijf dat meer dan vijftig jongen droeg de foto van een Spaanse voetbalspeler net voor hij een doelpunt maakt. Haar staart slaat op het bericht ernaast. ‘Cassatie voor Ait Oud ingeleid.’

‘De verdwijning en de ontdekking van de lichamen van Stacy en Nathalie hebben in Luik zoveel emoties losgemaakt dat geen enkel jurylid nog onbevooroordeeld was’, zegt Olivier Martins, een van de advocaten van Ait Oud. ‘De beslissing om in hoger beroep te gaan, is genomen in overleg met onze cliënt. Hij wil dat zijn strijd wordt voortgezet. Hij wil zijn onschuld blijven uitroepen. Hij wil tot het einde gaan.’

De advocaat zegt dat het proces onrechtvaardig is verlopen. Er is volgens hem een vijandige perscampagne tegen zijn cliënt gevoerd. De foto’s van de slachtoffers zijn in de publiekszaal getoond, experts hebben tijdens het proces televisie-interviews gegeven en daarbovenop is de video van de test van Ait Oud met de leugendetector verspreid aan televisiezenders.

Als het Hof van Cassatie – dat zich pas in de late herfst van dit jaar hierover zal uitspreken – het verzoek ontvankelijk verklaard, moet er een nieuw proces plaatsvinden. De advocaten van Ait Oud hebben na het cassatieverzoek nog een verdere stap klaar. Desnoods stappen ze naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg.

‘In het historisch museum van Luik staat een guillotine’, zeggen ze aan de toog van Les Armuriers. ‘Die moesten ze weer op het plein zetten!’

Ait Oud is voor hen al een van de velen geworden. De gesprekken aan de toog zijn overgeschakeld op een ander onderwerp. Jean, die ze allemaal kennen in Les Armuriers, is dood gevonden in het appartement van een vriend, iets verder in de straat. ‘Gestorven aan de rottigheid’, zeggen ze. ‘Weer eentje minder’, zegt er een. En de Canadese politie heeft in Hotel Européenne in Montreal een 31-jarige man uit Luik betrapt met een dertienjarig meisje dat hij via het world wide web had leren kennen. ‘Maar die man is niet van bij ons. Hij komt uit Saint-Marguérite, een wijk een paar kilometer hiervandaan.’

DOOR ANNA LUYTEN/FOTO’S TEUN VOETEN