Een omwenteling in de wereld der chirurgie, zoals die door een vriend in een koortsnacht werd uitgedacht.

Wil ik deze namiddag je blindedarm eens uithalen ?? vraagt vriend Guido gemaakt ernstig.

?Nee,? zeg ik, ?wat zou je denken van morgen ??

?Onmogelijk,? zegt hij. ?Morgen is het galsteendag, als je dan een blindedarm aanraakt, schift de melk en krijg je de olm in het brood.?

?Wat zou je denken van donderdag ?? vraag ik half lachend.

?Gaat ook niet,? antwoordt hij, in een agenda bladerend. ?Dan is de jacht op ingewanden gesloten, maar vrijdag komt het me goed uit.?

?Je weet toch dat je op vrijdag met visbestek moet opereren,? verwittig ik hem.

?Waar ook,? zegt hij, ?en dan is het zaterdag een volle sabbat, ik hou me aan de oude wet.?

?En nu wat heeft al die onzin te beteken ?? vraag ik, vrezend dat aan dit gezwets geen eind zal komen.

?Wel,? zegt hij, ?ik heb zo zitten denken…?

?God verhoede,? prevel ik.

?Jawel, ouderling? zegt hij, ?ik denk, mijn brein werkt op volle toeren terwijl jij met een glas in je hand in puin in een stoel achterover ligt terwijl op de buis de gebroeders Marx dartelen.?

?Voor de dag ermee,? zucht ik. ?Nu ik er nog de kracht toe heb.?

?Kijk,? zegt hij, ?ik las onlangs een artikeltje in een krant en zag later naar een avondvullend programma over de komische acteur Danny Kaye en trok daar zo mijn conclusies uit.?

?En wat hebben die twee grootheden met elkaar gemeen ?? was mijn terechte vraag.

?Misschien is het u in uw ivoren toren niet opgevallen dat onze staatslieden zich de hoofden uithollen om ons een soort arbeidsverdeling in de maag te splitsen. Welnu, de feiten die aan de basis liggen van dit krantenberichtje zijn de volgende. Een handige beloftevolle tiener doet een vakantiejob in een hospitaal, je weet wel, bloedstalen van hier naar daar dragen, ovenverse moppen tegen depressieven vertellen, gebruikte lakens in een vuilniskoker kiepen en dat soort van geneeskunde dat in mineur toonaard gesteld is. Zijn ideaal is ooit in het groen en gedesinfecteerd de operatiezaal te betreden en omgeven door een zwerm assistenten en verpleegsters goocheltoeren in een patiënt uit te voeren.?

?Ik kan er inkomen,? mijmer ik luidop. ?De telebuis maakt die kinderen dol door feuilletons waar het er immer aan toe gaat van : nurse, tang, scalpel, knijper, meer bloed, en zo ; en eindigen met een patiënt die zijn bed opneemt en ermee naar huis wandelt.?

?Je volgt me,? zegt Guido. ?Deze jongen die het oude ideaal der reddende handen van Cronin en volgelingen voor ogen staat, krijgt de kans wanneer ene mevrouw X op de operatietafel ligt met een lelijke snijwonde in het been. Mag ik, vraagt de knaap, zijn wagentje met beddegoed in de steek latend en de operatiezaal betredend. Doe maar, doe maar, zegt de chirurg van dienst en het kind werpt zich op de kromnaald en naait twee perfecte steken in het been van de lijdende. Een week later ligt deze mevrouw alweer op de snijtafel met een beenwond het is blijkbaar haar specialiteit zoals sommigen beter een quatre-quarts kunnen bakken dan een ander als onze tiener weerom met zijn karretje wasgoed voorbijkomt. Nu echter wacht hij het ja-woord van de dienstdokter niet af, treedt binnen en maakt er een feilloze job van nog eer men een sigaret met één hand kan rollen.?

?En wat heeft dit alles met Danny Kaye en je rusteloze geest te maken ?? vraag ik.

?Ha,? wedervaart mijn vriend, ?ook deze komiek was gefascineerd door de chirurgie. Eerst woonde hij een hartoperatie bij van achter het glas van het auditorium, dan in de operatiezaal. Hij schoof voorzichtig naderbij zoals een kat naar een kom hete melk, en tenslotte stond hij aan de operatietafel en mocht enkele hechtingen aanbrengen die, het weze gezegd, van eerste categorie waren om in groententermen over te gaan.?

?En waar leidt dit alles toe ?? is mijn gegronde vraag.

?Wel,? zegt hij, ?waarom iemand zes, zeven jaar lang pijnigen met namen van spieren, tussenkaakbeentjes, zenuwuiteinden, peristaltische beweging der darmen en weet ik veel als hij een uitgelezen stielman lijkt te zijn. Neem nu een van die kerels uit China of Armenië. Zij schilderen een paard op een rijstkorrel, frezen een silhouet van Chaplin uit in het oog van een naald of etsen een kudde olifanten op een hoofdhaar. Zulke handen halen een donderbeestje uit je oog of een zandkorrel uit het inwendige van de neus zonder een keer met de oogschelen te klepperen.?

?Ja,? mijmer ik luidop, aangestoken zoals altijd door zijn besmettelijke gedachten. ?Een feilloze hand bestuurd door een feilloze geest, klinkt toch een beetje Olympische-Spelen-achtig.?

?Geef die kerels een kans, pre-historieker,? zei hij vol vuur. ?Haal ze uit hun bergen en spelonken, stop ze in bad, dat kan nog best een potje plezier opleveren voor wie aan die operatie deelneemt, en zet ze aan het snijwerk. Wat hebben we tenslotte aan zo’n paard op een rijstkorrel ? Ik heb er zo een thuis, ik bekijk hem niet een keer in het jaar, tevens mijn ogen zijn te slecht, het kon net zo goed een vlo zijn die erop staat.?

Toen hij eindelijk afscheid had genomen, liet ik meteen alcoholische dranken en kalmeermiddelen aanrukken.

Gommar Timmermans

Een Armeniër stemt het stemmetje van een negenjarig meisje een kleine terts hoger.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content