De federale verkiezingscampagne is nauwelijks begonnen of de Grote Prijs van Politiek Cynisme kan al worden uitgereikt. Hij gaat naar de Frans-talige humanisten van CDH, partij voorgezeten door vicepremier Joëlle Milquet.

Zodra er een nieuwe regering is gevormd, waar Milquet uiteraard deel van zal uitmaken, eist CDH de oprichting van een Union nationale des jeunes. Dat heet dan in de elektronische partijmissives ‘ Opération Noir-Jeune-Rouge’. Een verwijzing naar de nationale tricolore waarmee de partijkopstukken afgelopen zondag liepen te zwaaien tijdens de optocht van enkele honderden verontruste Belgen door de verlaten straten van de hoofdstad.

En jawel, er is al een Facebookpagina (NL en FR) waar jongeren hun ideeën en prioriteiten kenbaar kunnen maken. Het past allemaal in de partijactie ‘ 2010 l’Union fait la force’.

Het cynisme van de operatie Noir-Jeune-Rouge zit hem in het feit dat CDH, als lid van de ontslagnemende regering, mee verantwoordelijk is voor de spectaculaire stijging van de staatsschuld tot boven de grens van 100 procent van het bruto binnenlands product. Een schuldenlast van meer dan 90 procent zet niet alleen een stevige rem op de economische groei, ze weegt ook zwaar op de volgende generaties. Milquet en haar voorgangers hebben met andere woorden al diep in de zakken gegraaid van de jongeren die CDH nu electoraal hoopt te lijmen met wat belgicain gezwets.

Cynisme op z’n Belgisch, maar binnenkort ook verkrijgbaar in een Europese versie.

Afgelopen weekend immers tuimelden Belgische politici over elkaar heen om de Duitse kanselier Angela Merkel de les te lezen. Die liet zich ontvallen dat ze haar twijfels had over de goede afloop van de reddingsoperatie opgevat door de Europese Unie en het Internationaal Monetair Fonds om Griekenland en andere probleemlanden uit de rats te halen en zodoende de euro te steunen.

Met de 750 miljard euro die de Unie en het IMF samen uittrokken – zogezegd om de euro te redden maar in werkelijkheid om banken en verzekeringsmaatschappijen overeind te houden die met Grieks schuldpapier opgescheept zitten – werd volgens Merkel enkel wat tijd gewonnen. Josef Ackermann van de Deutsche Bank geeft haar gelijk. Hij betwijfelt dat de Grieken in staat zullen zijn hun verplichtingen, en bijgevolg het afbetalen van hun gargantueske schuld, na te komen.

De Duitsers en de meeste economen beseffen dat die 750 miljard euro niet zal volstaan om Griekenland en de euro boven de waterlijn te houden.

Met de drastische besparingen die hen nu worden opgelegd, belanden de Grieken binnen de kortste keren in de situatie die Argentinië in de jaren 1998-2001 kende, toen zowat de helft van de bevolking naar de armoedegrens zakte. De Argentijnen kwamen pas boven water nadat hun schulden waren herschikt en hun munt was gedevalueerd. Het is de enige werkbare remedie voor Griekenland. Het verlies is dan wel voor de financiële instellingen die roekeloos hun geld stopten in die Griekse obligaties en daarvoor vandaag door de Europese Unie worden gepamperd.

Intussen koopt de Europese Centrale Bank Griekse en andere probleemobligaties tegen de volle prijs. En zo blijft, voorlopig, de gigantische Ponzihandel in schuldpapier op volle toeren draaien. Volgens de recentste cijfers kijken de eurolanden, die de voorbije jaren het totaal van hun nationale begrotingstekorten spectaculair zagen toenemen, nu aan tegen een gezamenlijke schuld van om en bij 7000 miljard euro.

Wanneer Griekenland en mogelijk andere eurolanden uiteindelijk toch voor een schuldherschikking kiezen, dreigt de ECB met een pak verliezen achter te blijven.

Enthousiaste eurofielen als Guy Verhofstadt staan ondertussen langs de kant te supporteren. De speculanten die de voorbije weken de euro naar een dieptepunt gokten, hebben volgens de gewezen premier Europa een grote dienst bewezen. Want zij hebben voor meer Europa gezorgd.

In een interview met de Nederlandse krant NRC Handelsblad werd Verhofstadt al helemaal week bij de gedachte aan een Europees Monetair Fonds, permanente euro-obligaties en een Europa dat zoals het IMF tegen de lidstaten kan zeggen: ‘Eerst saneren, anders geen leningen.’

‘Je moet keihard zijn’, zegt Verhofstadt in het interview. Dus ook tegen een volgende Belgische regering.

Het zal inderdaad enige politieke robuustheid vergen om na 13 juni tegen de burgers van de Belgische staat, die worden geplet onder een gigantische schuldenlast, te durven zeggen dat er op last van een onbuigzaam Europa zwaar gesnoeid zal worden in de pensioenen en de gezondheidszorg waar ze al die jaren voor hebben bijgedragen.

door Rik Van Cauwelaert

Cynisme op z’n Belgisch, nu ook verkrijgbaar in een Europese versie.