Vorige week ging de SLP op in Groen!. Daarmee is eens te meer bewezen dat partijen die nergens voor staan hoogstens kortstondig kunnen gloriëren.
Nu Groen! de laatste restanten van Spirit opslokt, bestaat er geen twijfel meer over: de N-VA is de enige echte erfgenaam van wijlen de Volksunie. Niet meteen groot nieuws zegt u? Nochtans lag dat allesbehalve voor de hand toen de Volksunie acht jaar geleden grofweg in een progressief en een conservatief deel uiteenviel. Terwijl de N-VA van Geert Bourgeois amper levensvatbaar leek, liep Bert Anciauxs Spirit over van vitaliteit en bravoure. Spirit verzorgde zijn bijdetijdse imago, had veruit de meeste mandatarissen uit de Volksunie meegenomen en haalde constant de media. Uiteindelijk haakte Anciaux zijn partij eigenhandig vast aan de toentertijd nog hippe socialisten, en al bij de federale verkiezingen van 2003 bleek dat kartel een schot in de roos te zijn. De N-VA daarentegen, die het die eerste keer solo had geprobeerd, haalde alleen in West-Vlaanderen een Kamerzetel binnen.
In die periode leek het zo goed als iedereen echter te ontgaan dat de kleurloze, suffe N-VA een geheim wapen achter de hand hield: een afgelijnde ideologie. Terwijl Bert Anciaux en Geert Lambert droomden van hun eigen potige partij, droomden ze bij de N-VA eensgezind van een onafhankelijk Vlaanderen. En dat bleven de N-VA’ers ook doen toen ze hun partij al aan CD&V hadden vastgeklonken, want dat kartel was voor hen louter een vehikel om zelf groter en sterker te worden. Niet zo bij Spirit. Anciaux koos niet alleen uit electorale overwegingen voor een kartel met de SP.A, maar ook omdat hij vol was van de boodschap en de dynamiek van die partij. Al snel bleek echter dat niet iedereen bij Spirit het zo op het socialisme à la Stevaert had begrepen: een handvol mandatarissen nam de vlucht naar de Open VLD en Geert Lambert en zijn getrouwen bricoleerden voor Spirit een links-liberaal partijprogramma. Maar dat leverde aanvankelijk niet echt onoverkomelijke problemen op. Toch niet zolang de mayonaise pakte en Spirit haast meer mandaten toegeschoven kreeg dan ze vroeg. Maar bij de verkiezingen van 2007 ging de SP.A onderuit, verloor Spirit al haar Kamerzetels en moest de partij noodgedwongen een blik in de spiegel werpen. Veel gedegen mandatarissen kregen het op dat moment toch wel erg warm. Waar stond hun partij eigenlijk nog voor? Geen kat die het wist. Ze waren links-liberaal, ja. Maar verder?
Zodra voorzitster Bettina Geysen – de grootste miscast uit de korte geschiedenis van Spirit – de partij vorig jaar omdoopte tot VlaamsProgressieven was het lot van de partij eigenlijk al bezegeld. Daarna knapte het kartel en kochten Anciaux en zijn discipels een lidkaart van de SP.A. Maar nog gaf de koene Geert Lambert niet op: hij noemde de restanten van zijn partij SLP (Sociaal-liberale Partij) en gooide zich op 7 juni van dit jaar samen met een groepje believers in de verkiezingsstrijd. Het resultaat was gênant, en moegestreden ging de SLP vorige week uiteindelijk op in Groen!. Daarmee is de droom van Bert Anciaux na acht jaar definitief begraven. De reden is simpel: niemand heeft ooit geweten wat die eigenlijk inhield.
door Ann Peuteman
Terwijl Bert Anciaux en Geert Lambert droomden van hun eigen potige partij, droomden ze bij de N-VA eensgezind van een onafhankelijk Vlaanderen.
