‘We hebben de draak gedood, nu moeten we de prinses veroveren’, zei de topman van Siemens, Joe Kaeser, vorige week in Davos aan de verzamelde one percenters uit de financieel-economische wereld. De eurocrisis is bedwongen, nu moeten we opnieuw aanknopen met economische groei. Of de draak echt dood is of gewoon diep slaapt, moet de toekomst uitwijzen. In elk geval staat België nog altijd voor meer dan 40 miljard euro garant voor restbank Dexia. Dat zal nog jaren als een zwaard van Damocles boven onze staatsfinanciën hangen.
En dan die economische groei, de prinses die we zo graag in onze armen willen sluiten. De magere groei van de Europese economie is voor het grootste deel te danken aan de Europese Centrale Bank (ECB). Zij houdt de rente kunstmatig laag en hoopt dat het goedkope geld de economie zal aanzwengelen, omdat particulieren en bedrijven met goedkope leningen vlugger geneigd zullen zijn om te investeren of grote aankopen te doen. Het resultaat is tot nu toe erg pover.
Het gevolg van die politiek is wel dat de brave spaarders verarmen. Op de klassieke spaarboekjes krijg je vandaag een rente van 0,60 procent, maar aangezien de inflatie 1,20 procent bedraagt, lever je als spaarder koopkracht in. En volgens economen moeten we nog zeker twee, drie jaar rekening houden met die lage rente. Heel wat spaarders zijn dan ook op zoek naar een hoger rendement voor hun spaargeld, zoals verderop in dit blad wordt besproken. Banken wijzen hun wat graag opnieuw de weg naar de beurs en beleggingsfondsen, met alle risico’s van dien. Heel wat spaarders vrezen ook dat de regering de spaarboekjes fiscaal zal aanpakken, zoals eerder gesuggereerd door de gouverneur van de Nationale Bank, Luc Coene, en de minister van Financiën, Koen Geens (CD&V). Dat voedt het wantrouwen, en draagt ertoe bij dat mensen op zoek gaan naar alternatieven voor het spaarboekje. Het valt te vrezen dat nu de kiemen voor financiële katers worden gelegd.
In de aanloop naar de verkiezingen in mei klopt de regering-Di Rupo zich graag op de borst dat zij de crisis heeft overwonnen. ‘Wij hebben het puin opgeruimd dat (door de bankencrisis) was achtergelaten’, zei SP.A-voorzitter Bruno Tobback onlangs. Dat is te veel eer. Het zijn de brave spaarders die sluipend en vaak zonder het goed te beseffen de crisis afbetalen. De Belgische regering kan vandaag goedkoop lenen om haar schulden af te betalen, maar dat gebeurt wel op kosten van de spaarders die verarmen.
Premier Elio Di Rupo (PS) reisde ook naar Davos om er te vertellen dat België de crisis achter zich heeft gelaten en opnieuw een stabiel land is met een performante economie. De Leuvense econoom Joep Konings vroeg zich meteen af welke economische maatstaven Di Rupo daarbij gebruikte, want onze werkloosheid steeg meer dan die in de eurozone, onze concurrentiekracht ging achteruit, en het overheidsbeslag steeg tot 54 procent van het bruto binnenlands product en is daarmee een van de hoogste in Europa. Zijn conclusie: ‘België is misschien wel een stabiel land – dat is het al sinds de Tweede Wereldoorlog -, maar economisch scoren we slecht.’ De professoren Wim Moesen (KU Leuven) en Herman Matthijs (UGent/VUB) kwamen drie maanden geleden al in Knack tot de conclusie dat de begrotingen van de regering-Di Rupo knip- en plakwerk zijn vol eenmalige maatregelen, en dat de structurele ingrepen werden doorgeschoven naar een volgende regering.
Vicepremier Didier Reynders (MR) liet ondertussen weten dat hij graag die volgende regering wil leiden. Om die ambitie kracht bij te zetten, onderneemt hij nu een Ronde van Vlaanderen. Hij heeft forse kritiek op de ‘pestbelastingen’ van de regering-Di Rupo – waar hij zelf deel van uitmaakt -, zoals eerder coalitiegenote Gwendolyn Rutten (Open VLD). Maar Reynders gaat nog een stap verder: ‘Het is een fetisj van de PS om telkens met nieuwe belastingen af te komen. En dan meestal belastingen waar de Vlamingen het meest door getroffen worden, zoals die op bedrijfswagens of een hogere belasting op de liquidatiebonus. We moeten in Wallonië af van het idee belastingen in te voeren die vooral de Vlamingen treffen.’ Met zo’n coalitiepartner heb je geen N-VA in de oppositie meer nodig.
Het zijn de brave spaarders die vaak zonder het goed te beseffen de crisis afbetalen.
