Dure dokters

Wij kunnen niet akkoord gaan met de misleidende titel “De dokter wordt te duur” in Knack nr. 5. Sinds 1994 heeft de regering de remgelden regelmatig verhoogd, vooral bij forfaitaire prestaties. Een ziekenhuisopname kost de patiënt minimaal 2175 frank: 1125 voor het verblijf en 1250 op de forfaitaire honoraria voor medische technische verstrekkingen, zelfs wanneer er geen enkele van deze prestaties werd uitgevoerd. Het woord remgeld is hier een contradictio in terminis. In de ambulante praktijk wegen de remgelden op geneesmiddelen veel zwaarder dan het remgeld op de consultatie of het huisbezoek. Onze organisatie verdedigt een verplicht te innen remgeld op alle prestaties, niet via een verhoogde last voor de patiënt maar wel via een eerlijke en gelijkmatige verdeling van de remgeldmassa. Wij dringen aan om de remgelden op geneesmiddelen op te nemen in de franchise. Niet de dokter wordt te duur maar een reeks andere elementen in de gezondheidszorg. Dit wordt geïllustreerd door het sinds jaren dalende procentueel aandeel van de artsenhonoraria in de gezondheidsuitgaven, terwijl de forfaitaire vergoedingen in ziekenhuizen, rust- en verzorgingstehuizen en dergelijke spectaculair toenamen. Het is vooral de chronische patiënt die het slachtoffer is van de cummulatie van al deze overheidsmaatregelen.

God en de oerknal

De atoomkernen zoals bedoeld in “De laatste schuilplaats van God” (Knack nr. 5) werden reeds drie minuten na de big bang gevormd en niet na 300.000 jaar. De losse elektronen konden zich pas na 300.000 jaar binden aan de atoomkernen om zo volwaardige atomen te vormen. Ervoor was de dichtheid van de straling te groot zodat de elektronen steeds terug losgeslagen werden.

Er bestaan verschillende modellen om het ontstaan van het heelal te verklaren zonder God. Het model van Stephen Hawking is totnogtoe het meest succesvolle. Het is ook niet nodig om te bewijzen dat God niet bestaat. De modellen die een God nodig hebben, moeten zelf bewijzen dat die God bestaat.

Guido Gezelle (1)

Als ik zowel het artikel over Gezelle (Knack nr. 5, “Ons groot nationaal dichtertje”) las als nadien de kritieken in de brievenrubriek van Knack moest ik even aan een gedicht van Kloos denken. “Ik ben een god in’t diepst van mijn gedachten”.

Barnard geeft niet zoveel om Gezelle, met zijn groot voorhoofd enzovoort. En toch heeft hij mooie dingen geschreven, maar dat deden andere dichters ook. Ik lees graag meningen van anderen maar dat wil nog niet zeggen dat ik er ook mee akkoord moet gaan en zelfs na het lezen van een grof artikel wens ik de schrijver zijn hersenen niet op sterk water. Het is juist door het lezen van verschillende meningen dat je het duidelijkste je eigen visie kan fundamenteren. Moet uiteindelijk niet ieder voor zich uitmaken welke gedichten hij/zij het liefst leest? Laat schrijvers schrijven en Knacks publiceren, dan kan ik, die niet kan schrijven, tenminste lezen.

Guido Gezelle (2)

De overvloed van reacties gelezen op de uitlatingen van Benno Barnard over Guido Gezelle? Ik heb al wel eens iets gelezen van Barnard, met genoegen overigens. Hij kan de poëzie van Gezelle blijkbaar niet vatten, noch appreciëren, en dat is jammer, of erg, of beide. Dat wil dus zeggen dat Benno nog moet bijleren, ontwikkelen zeg maar. Mensen toch, jullie kunnen hem toch niet kwalijk nemen dat hij ook maar beperkt is en nog werk voor de boeg heeft. Overigens, dank voor de bloemlezing: een verademing.

Guido Gezelle (3)

In de parochiekerk van Kapellen namen wij ooit afscheid van Bert Pelckmans, uitgever en postuum vriend van Guido Gezelle. Vooraan links, zo meende ik me te herinneren, hoorde ik de welluidende stem van een grijsaard. Willem Barnard, alias William van der Graft. Licht komt uit zwarte doeken. (Drie lezingen van Guillaume van der Graft, lees ik nog altijd gaarne.)

Hiermee beschouwen we de discussie over het artikel van Benno Barnard over Guido Gezelle als gesloten.

De redactie.

Vivant (1)

Ik ben reeds lang lid van Vivant en ben mij er van bewust dat het programma van deze partij pas optimaal functioneert in een Europees kader. Maar Vivant heeft ook nooit anders beweerd, noch in haar persberichten, noch in haar contacten met de leden. Haar model is een Europees model dat een Europese aanpak vergt en het Vlaamse, Waalse of Belgische niveau overstijgt. Het is dan ook niet fair van uw Kroonraad-lid Mark Eyskens (Knack nr. 4) om te doen alsof hij dat niet weet. Hij beschrijft het Vivant-model als onrealistisch wanneer het volledig op Belgisch niveau zou worden uitgevoerd. Maar Vivant is daar zelf van in het begin voor uitgekomen. Het verwondert mij dat Eyskens, bij mijn weten toch een groot voorstander van de Europese eenmaking, niet inziet dat we in dat kader stilaan moeten evolueren naar een Europees model.

Vivant (2)

Mark Eyskens maakt zich met zijn uitspraken over Vivant schuldig aan platte demagogie. Ieder die wil, kan vaststellen – en specialisten mogen narekenen – dat het Vivant-programma wel degelijk sluitend is. Dat kan van de meeste andere partijen (behalve misschien de groenen) niet gezegd worden. Die zwaaien maar wat met mooie principes maar werken zelden een samenhangend geheel en terdege becijferd beleidsplan uit. Vivant doet dat wel. Wat het Europese argument betreft: Europa maakt het Vivant-model precies haalbaar, in plaats van onmogelijk. De eerste stap naar een gelijkschakeling van de btw-tarieven is gezet en dat is een essentieel element van het Vivant-programma, dat trouwens van meet af aan bedoeld is om op Europees niveau uitgevoerd te worden. Over die verhoogde btw zegt professor Eyskens: “Dan kan België geen enkel product meer slijten.” Eyskens weet dat er op uitvoer geen btw is. Waarom heeft de CVP (en andere partijen) platte demagogie nodig tegen Vivant? Durft ze het debat niet aan?

Raf Chanterie

Ik las met belangstelling het artikel “Vechten om de vermolmde troon” (Knack nr. 6) van Rik Van Cauwelaert. Mijn belangstelling sloeg om in verbijstering wanneer laatstgenoemde plots besliste het gekende verhaal van de strijd om de verkiesbare plaatsen op de Europese CVP-lijst “op te smukken” door enkele personen op een heel laffe manier af te breken. Dit was onder meer het geval met Raf Chanterie. Ik laat nog in het midden of deze aanval georchestreerd werd door andere Europese CVP-kandidaten. Het stuit mij tegen de borst dat een journalist van Knack durft te suggereren dat Chanterie in zijn zeventienjarige loopbaan niets gerealiseerd zou hebben. Iedereen in onze regio weet dat het tegendeel waar is. Trouwens, dat Van Cauwelaert zomaar iets op papier zet zonder zich te informeren, blijkt uit het feit dat hij in hetzelfde artikel schrijft dat Miet Smet in de vorige Europese verkiezingen “op haar ééntje net geen vijfde zetel binnenhaalt voor de CVP”. Miet Smet haalde toen net geen 40.000 voorkeurstemmen, terwijl Chanterie er 60.000 haalde.

Democratie

Professor Elchardus, SP-ideoloog, wil met zijn studie over democratie en extreem-rechts in Vlaanderen het Vlaams Blok bestrijden (“De antidemocraten zijn onder ons”, Knack nr. 4). Dat is logisch en hij zegt zeker zinvolle dingen in verband met veiligheid en respect. Toch enkele bemerkingen. 97 procent van de ondervraagde Vlamingen zijn voor vrije meningsuiting maar ondertussen trachten de meeste partijen staatssubsidies te ontnemen aan een lastige concurrent. Zijn die politici dan antidemocraat? Jaarlijks worden honderden miljarden overgeheveld van Vlaanderen naar Wallonië. De “democratische” partijen hebben de grondwet gewijzigd met behulp van het racistische FDF om onvoorwaardelijk eurostemrecht mogelijk te maken in strijd met de wens van het Vlaams parlement. Onze koningin zal na veertig jaar Nederlands leren. Als men nu vindt dat het meer dan genoeg is en men stemt voor de partij die dat ook vindt. Is men dan “uiterst rechts”?

M. Moens, BVAS-voorzitter, Brussel.,Chris Rulmonde, Wijnegem.,Philippe Jansen, Kapellen.,Leo J. Krahé, Olmen.,Karel Van Thillo, Antwerpen.,Pieter Van Rossen, St.-Truiden.,Rob Daneels, Beerse.,B. Kaesteker, Waregem.,Luc Broes, Brugge.