Patrick Martens

Als een voorbeeld geen voorstel is, kan Paars nu misschien beslissingen nemen.

Als PS-voorzitter Elio Di Rupo nog eens een charmeoffensief inzet om Vlamingen ervan te overtuigen dat hij niet de baarlijke ‘rode duivel’ uit Wallonië is, dan moet hij veel beter op zijn woorden letten. Ook als hij die uitspreekt in zijn eigen taal van Molière. Anders vergroten de media, met een gretige Vlaamse openbare omroep als ongenaakbare gangmaker, krasse congrestaal razendsnel uit tot niet minder dan een nieuwe ‘koningskwestie’.

Het voorstel van de liberale regeringspartners om een referendum te houden over de Europese grondwet countert Di Rupo met de stelling dat volksraadplegingen voor de PS kunnen zolang ze maar over duidelijke en eenduidige vragen gaan – bijvoorbeeld over ‘de eenheid van België’. Dat is natuurlijk een hoogst bizarre vorm van hogere politieke wiskunde. Maar wie van zijn voorbeeld onmiddellijk een voorstel maakt, ontkent al op even merkwaardige wijze het feit dat de PS er zelfs in de verste verte niet aan zou denken om een referendum te houden dat het federale België gegarandeerd op zijn grondvesten zou doen daveren.

Had Di Rupo nog ander opzienbarend nieuws voor de Vlaamse publieke opinie? Ja, volgens een aantal exegeten in de Wetstraat. De PS-voorzitter wil in deze federale regeerperiode niet de plaats van premier Guy Verhofstadt (VLD) innemen en hij denkt dat ‘door dialoog een oplossing gevonden kan worden voor Brussel-Halle-Vilvoorde’. Maar hij betreurt ook dat er zo veel energie en tijd in ‘de splitsing van een kieskring’ gestoken wordt, terwijl er dringend maatregelen nodig zijn voor de economie van Vlaanderen, Wallonië en Brussel.

Komt Di Rupo daarmee verrassend uit de hoek? Helemaal niet, want dat vertelde hij al aan iedereen die het horen wilde vóór Verhofstadt II halverwege 2003 in de steigers werd gezet. En dat herhaalt hij in elk interview dat hij sindsdien gegeven heeft.

Di Rupo zal intussen beseffen dat een mengeling van nietszeggend infotainment, een Nederlandse taalbeheersing die geen nuances in zijn redeneringen toelaat en een mediaduiding die vooral oog heeft voor het gehalte aan conflict en crisis in zijn uitspraken, de zaken helemaal niet vooruithelpen. Ook hij kan zijn tijd en energie dan beter benutten voor de politieke marathon die de regering in maart voor de boeg heeft. Met een moeilijke controle van de begroting voor 2005, een nieuwe ronde over de uitgavenbeheersing in de gezondheidszorg, het ‘dossier 177’, het beantwoorden van de Witte Woede en de alsmaar uitgestelde start van het debat over de eindeloopbaan zijn alle ingrediënten voor een langgerekte crisismaand ruimschoots voorhanden.

Patrick Martens

Alle ingrediënten voor een langgerekte crisismaand zijn ruimschoots voorhanden.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content