Viviane Nys, vrijwilligster in een dierenopvangcentrum
‘Al mijn honden zijn thuis in mijn armen ingeslapen, in het bijzijn van alle kinderen. Ik had gezworen dat ze hun laatste uren niet alleen zouden doorbrengen. Hun as bewaar ik thuis in een urne. Na mijn dood wil ik dat ze bij mij begraven worden. Ook Tuli, mijn huidige windhond.
‘Mijn honden zijn even belangrijk als familie. Als er met hen iets scheelt, ren ik de hele regio rond om ze te helpen. Mijn ouders en Rakkertje, hun jack russell, waren ook onafscheidelijk. Toen mijn moeder overleed en mijn vader met kanker werd opgenomen in het ziekenhuis, kwam Rakker hier logeren. Hij was zo treurig dat hij is gestorven van verdriet. Mijn vader was er kapot van. Nu had hij niets meer om voor te leven, zei hij terwijl wij rond zijn ziekbed stonden. Ik begrijp dat. Na zijn dood hebben we de begrafenisondernemer gevraagd om Rakkertjes urne met hen te begraven. Dat kon.
‘Schuin tegenover hun graf ligt een jong meisje begraven. Boven op de steen stond een zilveren, hartvormige urne van haar overleden buldog. Die urne is gestolen. Dat wil je toch niet meemaken?’
