Pasen en de paus geven paars slechts een korte adempauze.
Bijna zes jaar paars(-groen) zijn Guy Verhofstadt (VLD) niet in de koude kleren gaan zitten. De premier is op een fysieke limiet gestoten en tegen een vernauwing van een kransslagader kon ook zijn legendarische voluntarisme niets beginnen. Hij zal zijn verschroeiende leef- en werkritme voortaan beter moeten doseren, om zijn hart te sparen.
Veel tijd om het rustiger aan te doen, krijgen Verhofstadt en zijn regering evenwel niet. Klachten van die kant zullen er niet zijn over het feit dat alle media nog enige tijd focussen op het overlijden van paus Johannes Paulus II en het kardinalenconclaaf om diens opvolger aan te wijzen. Maar eenmaal de paasvakantie voorbij, kan paars een aantal beslissingen hoe dan ook niet voor zich uit blijven schuiven.
De federale agenda is loodzwaar en levensbedreigend voor de coalitie van liberalen en socialisten. Hoewel ze het graag anders voorstellen, is en blijft dossier nummer één de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Op twee komt de begrotingscontrole voor dit jaar. En op drie staat de dringende noodzaak om de economie arbeidsintensiever te maken en knopen door te hakken over de kwestie van de eindeloopbaan.
Een sleutelrol is daarbij weggelegd voor vice-premier en minister van Begroting Johan Vande Lanotte (SP.A). In het dossier van de vergrijzing staan zijn twee partijgenoten Freya Van den Bossche en Bruno Tobback zowat onder curatele, want het is Vande Lanotte die de krijtlijnen uitzet voor de ministers van Werk en van Pensioenen.
Alle in- en uitgangen van de federale begroting kent Vande Lanotte eveneens het best. Niet alleen zijn er de minder rooskleurige groeiprognoses van het Planbureau. Vooral minister van Sociale Zaken Rudy Demotte (PS) zal goed bij de les moeten zijn. Het tekort van de ziekteverzekering in 2004 mag dan goed 100 miljoen euro minder zijn dan gevreesd, een rood cijfer van 513 miljoen is dramatisch. Bovendien moet de gezondheidswet van Demotte om de uitgaven in de gezondheidszorg onder controle te krijgen, nog altijd definitief worden goedgekeurd door het parlement.
Als ‘biechtvader’ moet Vande Lanotte ten slotte ook stilaan zijn kaarten op tafel leggen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Alle scenario’s – van een akkoord vol ‘Vlaamse kaakslagen’, tot geen akkoord – zijn al tot in den treuren opgeschreven. Ze zetten ook onvermijdelijk Vlaams minister-president Yves Leterme (CD&V) en zijn coalitie van vijf partijen onder druk. Parallel met het getouwtrek rond haar eigen afspraak om Brussel-Halle-Vilvoorde ‘onverwijld’ te regelen, begint die Vlaamse regering aan een al even lastige oefening om alle beleidsambities in een krappe meerjarenbegroting te passen. De politieke stilte van de paasvakantie is een stilte voor de storm.
Patrick Martens
