De zoektocht naar de witwaspraktijken van Zillionbaas Frank Verstraeten heeft de speurders nu ook tot bij Think-Media van Maurice De Velder geleid. Het gerecht wil weten of Verstraeten zwart geld in Think-Media heeft gestoken.

Het hardnekkig gerucht wil nu dat Think-Media-topman Maurice De Velder zijn licentie heeft bemachtigd door middel van lobbywerk en politieke beïnvloeding. De Velder vormde begin jaren negentig met Koen Blijweert een berucht lobbyistenduo, dat discrete apartjes met politici en ambtenaren organiseerde. Ten slotte worden ook vragen gesteld bij de identiteit van sommige aandeelhouders van Think-Media.

In dat verband onderzoeken de speurders of er zakelijke banden bestaan tussen Zillionbaas Frank Verstraeten en Think-Media. Vermoed wordt dat Verstraeten een aanzienlijke hoeveelheid aandelen in het mediabedrijf heeft. Het parket onderzoekt ook of Verstraeten of anderen zich hebben bezondigd aan handel met voorkennis. Net voor de toekenning van de radiolicenties kende het aandeel van Think-Media namelijk een belangrijke koersstijging.

Verstraeten zelf zit sinds eind september achter de tralies, achtereenvolgens voor een vermeend moordcomplot en voor het ensceneren van zijn eigen homejacking. Er lopen momenteel acht gerechtelijke onderzoeken tegen de discotheekbaas, waaronder dus een groot financieel onderzoek naar witwasoperaties.

Think-Media-topman Maurice De Velder heeft altijd ontkend dat Verstraeten aandelen heeft in Think-Media. De speurders zien dat anders. Verstraeten geeft trouwens onomwonden toe dat hij Think-Media-aandelen in zijn bezit heeft. Aandelen die hij, uit loyauteit jegens oude vriend De Velder, slechts tegen een hoge prijs zou doorverkopen. Woensdag jongstleden werd De Velder alvast meegenomen voor ondervraging, na huiszoekingen bij Think-Media, De Vrije Pers en 4FM.

GEBASEERD OP WARE FEITEN

Voor Alain Grootaers, de vorig jaar ontslagen hoofdredacteur van P-Magazine, is het een uitgemaakte zaak dat Verstraeten in Think-Media zit. Nog volgens Grootaers woonde Verstraeten regelmatig vergaderingen bij van Think-Media. En zou Maurice De Velder Verstraeten naar voren hebben geschoven als een deel van de oplossing voor de financiële problemen waarin De Vrije Pers vorig jaar verkeerde. Grootaers legt op dit moment de laatste hand aan een thriller over gesjoemel met televisielicenties, ‘in hoofdzaak gebaseerd op ware feiten’.

Tijdens het onderzoek heeft Verstraeten zijn goede connecties met Maurice De Velder in elk geval herhaaldelijk ter sprake gebracht. De twee mannen kennen elkaar al jaren, waren dikke maatjes, gingen samen naar feestjes en onderhielden geregeld telefonisch contact. Sinds De Velder ook in de sector weekbladen actief was, vielen hun zakelijke belangen soms ook samen. Bekende Vlamingen die de Zillion frequenteerden, werden nadien in de weekbladen van De Velder opgevoerd. Kwestie van elkaar wederzijds in de publiciteit te brengen. Verstraeten koesterde ook televisieplannen en dacht aan een Zillion-magazine waaraan de redactie van P-Magazine zou meewerken. Waarop toenmalig hoofdredacteur Grootaers repliceerde dat hij nog liever van de Antwerpse Boerentoren sprong.

Mocht blijken dat Verstraeten inderdaad zwart geld in 4FM heeft geïnvesteerd, valt moeilijk in te zien hoe 4FM nog in de ether kan blijven. Dat is een op zijn minst vervelende zaak voor het VCM en de diensten van mediaminister Dirk Van Mechelen, die bevoegd zijn voor de eindbeslissing over de radiolicenties. Inmiddels is dit dossier zo in nevelen gehuld, en zijn de spelers, de mediaminister inbegrepen, dermate het voorwerp van insinuaties en verdachtmakingen, dat Van Mechelen naar aanleiding van een stuk in de krant De Morgen de journalisten heeft opgeroepen te stoppen met de ‘perverse’ stemmingmakerij in de berichtgeving over dit dossier.

Wat de Zillion betreft, dat komt waarschijnlijk nooit meer goed. De Antwerpse burgemeester Leona Detiège (SP.A) heeft de zaak voor onbepaalde tijd gesloten nadat er tijdens een huiszoeking dit najaar 20 kilogram illegaal opgeslagen vuurwerk werd gevonden. Twee jaar geleden moest de Zillon om dezelfde reden ook al een tijd dicht. De Antwerpse politie beschikt bovendien over een flink pak pv’s met betrekking tot bouw- en milieuovertredingen. Als minister van ruimtelijke ordening heeft Dirk Van Mechelen onlangs geweigerd Verstraetens bouwovertredingen te regulariseren. Voor Frank Verstraeten lijkt het feest nu echt afgelopen. Daarmee komt ook een einde aan een merkwaardig bondgenootschap tussen een megalomane discotheekuitbater en een kliekje would-be mediasterren, die hoopten dat iets van het succes van de Zillionkoning op hen zou afstralen.

DJ FOU

Frank Verstraeten, wiens ouders een ijssalon in Meise openhielden, is een ondernemend type. Op zijn achttiende startte hij al met een eigen computerbedrijfje Infobrix. De zaak draaide goed, Verstraeten verdiende geld met hopen. Na geruchten over een omvangrijk btw-carrousel ging Infobrix in 1995 echter failliet. Verstraeten besefte dat hij de dans niet zou ontspringen en gooide het op een akkoord met de fiscus.

Tijdens die jaren ging Verstraeten door voor een echte nachtbraker, die het geld graag en veel over de balk smeet. Toen hij wegens baldadig gedrag uit discotheek Carré werd gezet, besloot de diepgekrenkte man zijn eigen discotheek te beginnen. Zo wil de mythe het toch. In oktober 1997 opende Verstraeten in de Jan van Gentstraat in Antwerpen de Zillion: een danstempel voor 2000 mensen. De werken om het voormalige sportcomplex om te vormen tot een hypermoderne, hoogtechnologische megadancing namen een jaar in beslag. Het gerecht meent nu dat Verstraeten de Zillion destijds heeft gekocht met zwart en dus illegaal geld uit Infobrix.

De Zillion wás Frank Verstraeten. Voor het concept had Verstraeten inspiratie gevonden in Las Vegas. De eigenaar stond ook vaak zelf, als DJ Fou, achter de draaitafel. Verstraeten wóónde zelfs in zijn eigen discotheek. Hij had er een luxueus dakappartement, uitgerust met een terrarium plus wurgslang, een zwembad, een fortuin aan hifi- en computermateriaal en een viertal digitale videocamera’s waarmee hij elke seconde van zijn leven filmde. ‘Voor privégebruik.’ Een soortgelijke controledrift blijkt uit de manier waarop het verloop van de Zillionfeesten minutieus in een draaiboek werd vastgelegd. Zelf omschreef Verstraeten zijn Zillion als ‘a way of life’.

Die manier van leven nam de vergrotende trap als richtsnoer: negen danszalen, een zwembad, een VIP-ruimte, een cafetaria, een restaurant en een winkel met spin-off van de Zillion. Dat alles volgestouwd met uiterst gesofistikeerde elektronica en informatica. Lasermodules die uit het plafond werden getoverd, bewegende vloeren, podia, liftkooien en levensgrote videoschermen. Op vaste tijdstippen werden in recordtijd duizenden gadgets uitgedeeld, van lichtgevende hoofdbandjes tot condooms en speelgoedpistooltjes. Vijftig videocamera’s hielden publiek en personeel voortdurend in de gaten. Met Verstraeten als een excentrieke ceremoniemeester die van achter zijn intercom het gebeuren zo nodig bijstuurde. Op het VIP-eiland mochten Bekende Vlamingen onbeperkt gratis drank gebruiken.

Verstraeten, amper 1,63 m groot, kroonde zichzelf tot ‘keizer van het nachtleven’ en verplaatste zich voortaan bij voorkeur per helikopter. De Zillion werd al snel de plek waar het fauna en flora van het Vlaamse mediawereldje gezien wil worden. TMF, de Vlaamse muziekzender, hield er zijn televisieopnames. Nu evenwel blijkt dat de keizer geen kleren draagt, zwijgen degenen die zich destijds verdrongen om erbij te horen als vermoord.

Kort na de opening kwamen ook de eerste klachten over racisme bij de toegang tot de discotheek. De buurt protesteerde dan weer tegen overlast. Want die opzichtige paarse doos bleek niet de polyvalente zaal te zijn die Verstraeten de stad had voorgespiegeld, maar gewoon een megadancing met duizenden bezoekers per avond, uit heel Vlaanderen en ver daarbuiten.

SPEKTAKELKOT

De echte technoliefhebbers trokken hun neus op voor het al te protserige amusement van de Zillion. Ook de muziek, een loeiharde variant op housemuziek, klonk veel te commercieel. Strikt genomen was Verstraetens boîte dus allerminst hip. Maar de man had wel een formule gevonden waarmee hij een wat ouder en bemiddeld publiek het geld uit de zakken kon halen. Die succesformule bestond uit de combinatie van muziek en erotiek. Verstraeten had voor zichzelf uitgemaakt dat zijn zaak geen ‘veredeld baancafé’, maar wel een ‘exotisch spektakelkot’ moest worden.

Met dat doel voor ogen organiseerde hij op zondagavond grote seksfuiven waar bezoekers voor 500 frank entree pornografische standjes allerhande te zien kregen en werden uitgenodigd zelf ook mee te doen. Vrouwen zouden op zulke avonden de raad hebben gekregen hun slipje in de vestiaire achter te laten. Zakenpartner Dennis Black Magic (echte naam: Dennis Burkas), de zelfbenoemde pornokoning uit Limburg, mocht de vertoonde acts op band vastleggen voor zijn pornofilms. Die Zillionfilms werden later aangeprezen in Black Magics eigen publicaties.

Telefacts bracht de beruchte zondagavondfeesten, de zogeheten Zundays, met behulp van verborgen camera’s in beeld. Die reportage vormde eind februari 2001 het startschot voor een gerechtelijk onderzoek tegen Verstraeten en Burkas wegens openbare zedenschennis. Verstraeten moest zijn Zundays staken. Maar de opschudding legde de man geen windeieren. Verstraeten had het goed begrepen: controverse doet de kassa rinkelen.

Rond die tijd begonnen ook de geruchten over de louche vrienden en duistere zaakjes van Verstraeten te circuleren. Ex-werknemers van Verstraeten getuigden tegenover de pers over geweld, afpersing en zwarte kassen. Verstraeten zou binnenskamers ook breed opgeven van zijn mannetjes bij het Antwerpse stadspersoneel. Hij koketteerde met twijfelachtige verhalen over politici die hij had omgekocht. Er doken berichten op over chantage van BV’s – kandidaten uit Big Brother, aspirant missen, televisie- en radiovedetten – met compromitterende videobeelden van hun seksuele uitspattingen in Verstraetens privévertrekken.

Dat die beelden bestaan, staat vast. Maar of Verstraeten die beelden ook echt heeft gebruikt, valt moeilijk te bewijzen. Overigens is het best mogelijk dat Verstraeten, een opschepper van formaat, sommige geruchten zelf heeft verspreid. Maar het wordt nog leuker.

Begin december 2000 werden Verstraeten en Brigitta Callens, zijn ex-vriendin en ex-miss België, in het appartement van Callens het slachtoffer van een brutale homejacking. Het gerecht dacht aanvankelijk aan een afrekening in het milieu, aangezien het succes van Verstraeten de concurrenten danig de ogen begon uit de steken.

STROP OM DE HALS

In het najaar van 2001 wordt Verstraeten gearresteerd. Hij zou een zware jongen uit het portiersmilieu de opdracht hebben gegeven een ontslagen werknemer van kant te maken. Nadat Verstraeten voor die zaak is vrijgelaten, wordt hij onmiddellijk opnieuw aangehouden. Het gerecht gelooft namelijk dat Verstraeten zelf de opdrachtgever van de homejacking bij Brigitta Callens is geweest.

Met het onderzoek naar de homejacking is echter iets vreemds aan de hand. Callens wordt door de speurders ongemoeid gelaten, niettegenstaande het feit dat een aantal gegevens erop lijken te wijzen dat haar rol in de homejacking groter is dan eerst werd gedacht. Callens is misschien minder naïef dan ze laat uitschijnen (zie kader).

In dat licht is het niet verwonderlijk dat Verstraeten alleen zijn moeder echt vertrouwde. Annette Van den Troost wordt ervan verdacht te hebben meegewerkt aan de witwasoperaties van haar zoon. Mama schijnt ook de hand te hebben gehad in het versassen van geld en aandelen naar Monaco, waar Verstraeten een appartement heeft. Verstraeten had overigens een verblijfsvergunning in Monaco aangevraagd. Hij voelde blijkbaar dat de grond onder zijn voeten te heet werd.

Nu de strop om Verstraetens hals is gedaan en zijn rijk wankelt, is het nog afwachten of de speurders over harde bewijzen beschikken om hun vermoedens te staven. Voorlopig lijkt alleen het witwasdossier op een solide fundering te berusten. Indien de betrokkenheid van Think-Media-topman Maurice De Velder in het witwasdossier kan worden aangetoond, zal de toekenning van de felbegeerde radiolicenties pas echt onder vuur komen te liggen.

Zeker nu ook blijkt dat 4FM zich niet veel gelegen laat aan de voorwaarden die aan landelijke commerciële radiozenders worden opgelegd. Minister Van Mechelen laat in dat verband alvast een vervroegde evaluatie maken. Zo hoeft de minister zich tenminste niet op twee fronten tegelijk te verdedigen.

Han Renard

De Zillion werd al snel de plek waar het flora en fauna van het Vlaamse mediawereldje gezien wilde worden.