De Vlaamse verenigingen schuiven schoorvoetend in de richting van de Turkse moskeeën.
De Unie van Turkse Verenigingen kreeg na de moord op de Nederlandse cineast en columnist Theo van Gogh vorig jaar een open doekje van alle democratische partijen, voor haar beslissing om de moskeedeuren open te gooien voor de autochtone bevolking. Maar anderhalve maand later zijn behalve enkele organisaties slechts drie individuele personen effectief ingegaan op de uitnodiging. ‘Ik had gehoopt meer reacties te krijgen van mensen die in de buurt van onze moskeeën wonen’, erkent coördinator Selamet Belkiran. Desondanks gaat hij de komende weken van start met de eerste samenwerkingsprojecten.
Het voorstel om tot de gebedshuizen en de Turkse socio-culturele verenigingen voortaan ook buitenstaanders toe te laten, was eerst gericht tegen de verdachtmakingen dat de moskeeën broedplaatsen zijn voor terroristisch gedachtegoed. ‘We willen iedereen tonen dat we niets te verbergen hebben. Maar daarbij houdt het niet op. Het wordt tijd dat de mensen die al jaren in dezelfde wijk wonen, elkaar ook eindelijk eens leren kennen.’ Belkiran meent dat de verschillende werkgroepen binnen de Turkse verenigingen een ideale manier zijn om andere mensen aan te trekken. ‘Net zoals in de Vlaamse organisaties, bestaan er ook bij ons jongeren- en ouderenafdelingen. Die kunnen bijdragen tot een eerste stap om de mentaliteit van de andere groep te doorgronden.’
Met de Antwerpse provinciale afdeling van het Willemsfonds, de vereniging van Vlaamse liberalen en vrijzinnigen, zijn er intussen afspraken gemaakt om elkaars afdelingen te bezoeken en ook de Antwerpse vleugel van de koepel van christelijke werknemersorganisaties ACW zocht de voorbije week toenadering. ‘Wij hebben in feite hetzelfde probleem als zij’, zegt ACW-secretaris Annemie Verhoeven. ‘Met onze dienstverlening bereiken wij wel allochtonen, maar in onze actieve organisatie zijn ze een grote uitzondering.’ ACW-verenigingen zoals de Christelijke Arbeidersvrouwen KAV en de Kristelijke Werknemersbeweging KWB hebben de laatste jaren wel al eens een moskee bezocht, maar daar blijft het vaak bij.
Net zoals de Turkse verenigingen graag zouden hebben dat er al eens een Vlaamse buurtbewoner spontaan bij hen binnenwipt om iets te drinken, wil het ACW zijn vrijwilligers inzetten om de andere gemeenschappen te leren kennen en zelf ook nieuwe mensen aan te trekken. ‘Natuurlijk kunnen we niet meteen mensen afvaardigen in hun raden van bestuur. Maar bij ons zijn er ook al leden die voldoende achtergrondkennis hebben om samen rond de tafel te zitten en activiteiten te organiseren. De bereidheid is er zeker. En een multiculturele stad als Antwerpen heeft trouwens geen andere keuze.’
H.C.
