Ook voor hij chef communicatie van de premier werd, stond Noël Slangen ter discussie.
Noël Slangen begon zijn samenwerking met politici in 1988, minder dan een jaar nadat hij in de communicatiewereld was gestapt. Bij wat toen nog de SP heette, maakte hij de verkiezingscampagnes van Limburgse provinciegenoten als ex-boegbeeld Willy Claes en toenmalig coming man Steve Stevaert – door Slangen aanvankelijk als politiek onverkoopbaar bestempeld.
Claes was toen nog belangrijk en zorgde er als minister van Economische Zaken voor dat Slangen overheidsopdrachten kreeg. Hij zou de man voor minstens driekwart miljoen euro aan contracten hebben toegeschoven via beperkte, en dus geen openbare, offerteaanvragen.
Twee budgetten die Slangen te pakken kreeg, waren die voor het Verbruikerskrediet en de Volkstelling van 1991. De volkstelling wordt elke tien jaar georganiseerd, zodat het inroepen van hoogdringendheid om de beperkte offerteaanvraag te verantwoorden vergezocht kon worden genoemd.
Slangen vond echter dat hij te weinig werk kreeg van de SP-ministers en maakte in 1994 de overstap naar wat toen nog de CVP was, ook via een Limburgs paradepaard voor wie hij verkiezingscampagnes had gemaakt: Theo Kelchtermans. Slangen had zoveel op met zichzelf dat hij in 1996 de organisatoren van de Effie-Awards (een prijs voor reclamecampagnes) schoffeerde en met juridische stappen bedreigde, omdat zijn werk voor de CVP niet door de eerste ronde was geraakt, terwijl een succesvolle SP-campagne van concurrent VVL/BBDO brons kreeg.
De switch naar de CVP was lucratief, want in de loop der jaren zou Slangen niet alleen de CVP-campagnes maken, maar ook bijvoorbeeld voor bijna twee miljoen euro aan opdrachten van Kelchtermans krijgen – niet minder dan een kwart van de door Kelchtermans als minister gelanceerde acties.
Dat de regels voor toewijzing daarbij zeer ruim werden geïnterpreteerd, mag blijken uit het feit dat zowel het Hoog Comité van Toezicht (en zijn opvolger) als de parketten van Hasselt en Brussel zich over de contracten bogen. Slangen en Kelchtermans’ woordvoerder Jean Vrysen kregen zelfs een huiszoeking te verwerken. Er waren sterke aanwijzingen dat de campagnes voor de ‘Vlaamse Wegentelefoon’ en de ‘Netheidsactie’ al aan Slangen waren toegewezen voor er een – uiteraard beperkte – offerteaanvraag was uitgeschreven. Om een en ander vlot te laten verlopen, had een van zijn medewerkers, die het hele verhaal opbiechtte, op Slangens verzoek ook twee offertes van zogenaamde concurrenten gemaakt, met een prijs die iets hoger lag dan die van Slangen.
Voor een milieusensibilisering in scholen had Slangen tienduizend cassettes met liedjes van Ingeborg klaar vóór de campagne was toegewezen – helaas viel de regering en bleef hij met zijn stock zitten. De toewijzing van een campagne voor de Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij (Ovam) bleef maandenlang geblokkeerd omdat Kelchtermans per se met Slangen wou werken, maar de Ovam het bureau Koncept beter vond.
Ook het Rekenhof zag problemen, onder meer in het feit dat Kelchtermans de campagnes ‘Veilige Wegen in Vlaanderen’ en ‘Vlaanderen in Beweging’ aan Slangen had toegewezen, hoewel hij duurder was dan de concurrerende bureaus (respectievelijk McCann-Erikson en Geo-Graphics) die de administratie had uitverkoren.
Maar de omzetcijfers van Slangen & Partners begonnen te haperen ( zie grafiek). Eind ’97 besloot Slangen de CVP voor de VLD in te wisselen. Het vervolg leest u in het hoofdverhaal.
D.D.
