Wij krijgen gemiddeld één keer per jaar telefoon. Meestal medio december, en het is telkens Boutros Boutros-Ghali, de gewezen secretaris-generaal van de VN. Wiens schuld het is dat op deze bladzijde een jaar lang elke week de foto van een, zorgvuldig geselecteerde, wereldautoriteit prijkt. Ghali was ooit zelf de gelukkige, en verzet sindsdien hemel en aarde om een tweede keer van die eer te kunnen genieten. Maar hoewel het reglement het niet expliciet verbiedt, is het weinig gebruikelijk dat iemand twee jaar deze rubriek siert. Het principe is: één keer, maar dan ineens goed.

Sinds hij zich daarbij node heeft neergelegd, wordt Boutros-Ghali verlamd door één grote angst: dat hier op een dag de beeltenis zou prijken van Kofi Annan, de onderkruiper die hem zo laffelijk uit zijn ambt heeft verdreven. Vandaar dat hij, in samenspraak met wijlen onze directeur, eerst de keuze van het beruchte fotootje op zich heeft genomen, en nadien zelfs die van de erbij horende jaarleuze. Wij mogen hem graag wat op stang jagen.

– Dag mijnheer Ghali. Hoe gaat het?

– “Ça va, ça va. We mogen niet klagen. En met u? Nog altijd van overtuigd dat we die Ghanees het voordeel van de twijfel moeten gunnen?”

– Hij doet goede dingen. We moeten het zeggen zoals ’t is: toen hij in februari met een akkoord uit Bagdad terugkwam, is hij als een held ontvangen.

– “Geweldig akkoord. Sindsdien is het vredig geweest in Irak. Haha. ‘k Zal ik het u zeggen: er heeft nog nooit in de geschiedenis een secretaris-generaal van de Verenigde Naties zich zo belachelijk gemaakt. Dat is wat anders hé, beste vriend.”

– Maar iedereen op ’t kwartier stond te applaudisseren en te juichen.

– “Omdat ze een halve dag vrijaf hadden gekregen! Maar dat heeft niemand erbij gezegd.”

– Schone vrouw ook, madam Annan. Een Deense geloof ik.

– “Een Zweedse. Zijn tweede, dat zegt ook al iets. Nane Lagergren . Wilt ge geloven dat ik ze aan hem heb voorgesteld? Ik had ook kans, maar voor mij was ze te groot. Ze valt nogal op leiders van internationale instellingen. Alleen van Willy Claes moest ze niet hebben. En terecht. Voor ge het weet, zet hij al uw rekeninguittreksels in De Morgen . Over Claes gesproken, ge moet mij eens iets uitleggen. Gij kent de SP?”

– Van horen zeggen.

– “Bon. Die kerels vullen dus ongegeneerd hun zakken met geld van wapenfabrieken. Ze liegen dat ze zwarter zien dan het Vlaams Blok. En ze zijn zo corrupt als de hele Russische maffia samen. Tegelijkertijd breken ze met bulldozers de mensen hun huizen af. Het is toch ondenkbaar dat nog iemand op die gasten stemt, of zie ik dat verkeerd?”

– Mijnheer Ghali, in België kan alles. Maar ik wil terugkomen op mijnheer Kofi en zijn akkoord met Saddam.

– “Hou op. Dat akkoord heeft hij alleen gekregen omdat hij de opheffing van de sancties had beloofd. Ze zijn content, de Irakezen, ik kan het u zeggen. Komt het niet bij u op dat de Amerikanen, die een topdiplomaat als mezelf wandelen hebben gestuurd, wilden dat de Kofi ook een succesje kon voorleggen? Om te bewijzen dat ze zich niet vergist hadden? Ze waren in februari niet klaar om aan te vallen, zo eenvoudig is het.”

– In Libië heeft hij resultaat geboekt.

– “Vindt gij dat? Kadhafi wou eindelijk zijn twee Libiërs uitleveren, gaat den andere onderhandelen over waar ze moeten gevangen zitten. Ze zijn niet eens veroordeeld!”

– Volgens achterdochtige zielen is die Pan Am Boeing gewoon ontploft. Maar omdat dat te veel kost voor de verzekeringen, hebben de Amerikanen rondgestrooid dat het een aanslag door Libische terroristen was.

– “Ge moet u niet van den domme houden, achterdochtige zielen. Dat zegt professor Suy in uwe Kroonraad . Of denkt gij soms dat ik de Knack niet meer lees. Ze hebben mijn gratis abonnement wel geschrapt in Roeselare, maar ik heb een voordelig schooltarief langs mijn kleindochter. Ge moet mij trouwens het telefoonnummer van de barones eens geven. Smakelijk vrouwtje.”

– Weer tweedes, mijnheer Ghali. Maar kunnen we het nu over het jaarthema hebben, want ik moet fotootjes bestellen.

– “Krijgt ge nog veel brieven van mensen die de bedoeling niet snappen?”

– Massa’s. Zeker drie per jaar.

– “Mooi, dan zet ik ze even op een rijtje. Russische generaals: ode aan het Kwaad Bloed. Prins Charles: ode aan het onafhankelijke denken. Boutros-Ghali, votre serviteur: ode aan het nutteloze. Madonna: ode aan de onschuld. Dehaene: ode aan de ervaren gids. Claes: ode aan de eenvoudige man, een beetje Egyptisch van uitzicht, die zich door grote moed en zelfopoffering tot het hoogste wereldniveau heeft opgewerkt en daarvoor stank voor dank heeft gekregen. Voorwaar een visionaire leuze. En tot slot Van Hecke: ode aan het Afrikaanse leiderschap. Iets minder visionair.”

– Ja maar, momentje. Dat was uw idee. Gij wenste meneer Kofi de indruk te geven dat hij het zou zijn.

– “Geef ik toe. Ge hadt zijn gezicht moeten zien bij het eerste nummer. Enfin goed, hier de leuze voor Kwaad Bloed 1999, de laatste vóór ’t jaar 2000: ode aan een nuchter en krachtdadig beleid.”

– Oei. Dat zullen we in het buitenland moeten gaan zoeken. Daarvoor komt geen enkele Belgische politicus in aanmerking.

– “Ik zal me wel met de foto bezighouden, ‘k ben het nu gewoon. Maar wilt ge mij een wederdienst bewijzen?”

– Het hangt er sterk vanaf welke.

– “Kunt ge bij mijnheer Rik niet wat aandelen van Roularta voor mij los krijgen? ‘k Hoor dat ze de komende maand fameus gaan stijgen.”

Koen Meulenaere