Toen de onthullingen over de moord op de Luikse basissocialist André Cools met sneltreinvaart op ons werden losgelaten, stond de redactie van Knack voor een gewetensconflict. Zoiets is veeleer zeldzaam. De weinige voorgaande keren bevond de oplossing zich telkens in het Bosnisch restaurant om de hoek, en wel in de kist met flessen slivovits. Deze keer was het dilemma gewichtiger : moeten wij ja of nee excuses aanbieden aan Walter De Bock ? Het was onze chef-Wetstraat die zonder aarzelen het antwoord gaf : ?Bijlange niet.? Waarmee het gewetensprobleem van de baan was.
Alleen uw dienaar bleef met een onbevredigd gevoel achter. Walter De Bock, onderzoeksjournalist van De Morgen, had al de dag na de moord op Cools geschreven dat Alain Van der Biest de opdrachtgever was. Zo hij al niet zelf had geschoten. Richard Taxquet en Pino di Mauro hadden praktische assistentie verleend. Samen met nog een derde van wie De Bock de identiteit kende maar tegen wie hij voorlopig onvoldoende bewijsmateriaal had.
Ruim vijf jaar later zijn ze bij het gerecht eindelijk tot dezelfde conclusie gekomen. Ze hebben onlangs ook het moordwapen teruggevonden : op de bodem van de Ourthe, pal tegenover het huis van twee Tunesische huurmoordenaars ! Een gelukkige vondst. Je moet als huurmoordenaar wel een onvoorstelbare kluns zijn om een moordwapen vlak tegenover je appartement in een riviertje te gooien. Bovendien is er ondertussen zevenduizend miljard kubieke liter water door de Ourthe gestroomd, de rivier is tot woede van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Louis Tobback drie keer buiten haar oevers getreden, maar ondanks dat lag dat pistool er vijf jaar later nog. Haha. Het gerecht in Luik, dat hou je niet voor mogelijk.
Afgezien daarvan moesten ze in de voorbije nazomer allemaal toegeven dat De Bock het bij het rechte eind had gehad, en dat onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte van Neufchâteau van groot inzicht had getuigd door het spoor te volgen dat Walter hem had aangereikt : de zwendel met gestolen aandelen. Deze, naar nu is gebleken, correcte theorie werd in die dagen echter van tafel geveegd door drie invloedrijke personages : procureur-generaal Jacques Velu, onderzoeksrechter Véronique Ancia, en chef-Wetstraat Rik Van Cauwelaert. De band tussen deze drie is niet ver te zoeken : de verruimingsbeweging van Opus Dei ! En tussen twee van de drie was er sprake van meer.
Wij zullen hier niet in details treden. Maar herinner u hoe Ancia op een mooie dag socialist na socialist begon te arresteren, en dit op beschuldiging van corruptie bij de aankoop van Italiaanse helikopters. Niemand begreep wat dat met de moord op Cools vandoen had, en waarom de diva van de Luikse justitie zich zo vastbeet in deze futiliteit. Tot later uitkwam dat het om een promotiecampagne ging ter ondersteuning van een roman van onze chef-Wetstraat : ?De Agusta-crash?. Veertig weken nummer één in de boeken-toptien, ver voor ?Het klauwen van de leeuw? van Reynebeau.
DE THEORIE VAN Walter De Bock, dat de moordenaars bij Van der Biest en het motief in de aandelenzwendel moesten gezocht worden, werd in Knack als volstrekt belachelijk van de hand gewezen. En onze chef-Wetstraat voelde zich ook de voorbije weken allerminst bezwaard door de bewijzen die onomstotelijk de schuld van Van der Biest en het gelijk van De Bock aantoonden. Hij sprak van een juridische dwaling, en bevestigde zijn vertrouwen in Véronique Ancia en haar waanidee dat de Agusta-affaire de reden was voor het liquideren van André Cools.
Het bewijs hiervan putte hij uit geheime gerechtelijke documenten, waarover hij kennelijk in ruime mate beschikt. Lees in dat verband zeker de serie over de roze balletten. Zelfs daarin kan onze chef-Wetstraat het niet laten om tussendoor gauw een Saksen-Coburg in opspraak te brengen. In dit geval de koning. Maar wat vooral opvalt, zijn de verregaande details die Knack over die partouzes publiceert. Die kunnen slechts op twee manieren verkregen zijn. Eén : door inbraak bij het parket. Twee : door deelname aan de balletten zelf. Aangezien wij het tweede niet eens durven veronderstellen, houden wij het bij het eerste.
Zo blijkt onze chef-Wetstraat, zoals een heimelijke inspectie van zijn bureau ons leerde, ook te beschikken over alle processen-verbaal van de zaak- Willy Claes. Onder meer over de confrontatie met Agusta-directeur Rafaelo Teti eerder dit jaar. Die vormde het cruciale element voor het al dan niet schuldig bevinden van de ex-Navobaas. Claes was dus niet onvoorbereid naar Brussel gereden. Dagen aan een stuk had hij voor de spiegel staan oefenen in het niet herkennen van een bekende. Na een tijdje liep hij zijn eigen vrouw straal voorbij. Een beroepsacteur had het hem niet verbeterd.
Met een ijzersterk zelfvertrouwen beende Willy Claes de trappen van het justitiepaleis op en begaf zich naar het aangewezen lokaal. Toen hij daar binnenstapte, viel heel zijn maskerade onmiddellijk in gruizels. Rafaelo Teti wipte stralend uit zijn zetel overeind, kwam met brede gebaren op Claes toegestapt en sloot hem juichend in de armen, terwijl hij hem drie zoenen op het voorhoofd drukte : ?Willy ! Caro amico mio, come va ? E la famiglia ? Tutti bene ??
Bij zoveel hartelijkheid kon Claes zich niet onbetuigd laten. Zijn hart sprong op, hij vergat zijn rol, zijn voorbereiding, en de reden waarom hij naar Brussel was moeten komen, en porde de ander in de ribben : ?Rafaelo, jongen. Wat een verrassing u hier te zien ! Hoelang is dat geleden ? Dat moet van die zondag in januari ’89 zijn. Weet ge het nog ? Toen ik van de televisiestudio’s recht naar het kabinet kwam waar gij voor de deur stond te wachten met uw geld. Jongens, wat vliegt de tijd toch. Nog sneller dan een helikopter. Zeker dan één van die van u, haha. Hoe gaat het man ? Ik hoor dat ge met uw gezondheid sukkelt.?
Vooraleer Claes nog verdere confidenties kon uitwisselen, sprongen tweeBOB’ers in zijn nek en klikten hem in de boeien. Pas toen begreep hij dat hij zijn mond voorbij had gepraat. En hij had zelf in een Hasselts café nog zo gelachen om dat mopje. Aan de Maaskant was een vrouw aangerand. De politie had haar uitgenodigd om de mogelijke dader te komen herkennen. Zeven verdachten stonden tegen een muur geleund : zes Nederlanders en een Belg uit Maaseik. Toen de vrouw het lokaal binnenkwam, sprong de Belg vooruit en riep : ?Dat is ze !?
VERBAAST HET U dat onze chef-Wetstraat niet gelooft in de piste-Van der Biest ? De Bock heeft ze trouwens twee weken geleden zelf opgegeven. Jammer.
Koen Meulenaere
