Het CFO heeft zich de woede van heel Europa op de hals gehaald met de verkoop van de tickets.
Voor de supermatch Nederland – België in Parijs heeft de Belgische voetbalbond, en dan nog pas na lang zagen, 6320 tickets gekregen. Voor België – Mexico in Bordeaux 2944. En voor België – Zuid-Korea in het Prinsenpark 3177. Dat maakt 12.441 in totaal, voor op zijn minst 140.000 aanvragen.
Deze kruimels zijn niet eens toereikend om alle geïnteresseerde partners, bestuursleden en scheidsrechters van de Koninklijke Belgische Voetbalbond een plaatsje op de tribune te bezorgen. De gewone voetballiefhebber komt er niet in, tenzij hij bereid is om zich op de zwarte markt een duur oor te laten aannaaien, of van een sponsorende firma een kaartje krijgt toegeschoven. Als je de reclamespots van de jongste weken hoort en ziet, zou je eraan twijfelen of wel iemand niet gratis naar Nederland – België kan.
Nederlanders, Duitsers, Engelsen, Denen, Italianen, Spanjaarden… ze kennen allemaal hetzelfde probleem: La Coupe du Monde is er in de eerste plaats voor de Franse voetballiefhebbers, want het is met hun belastinggeld dat de WK-infrastructuur is uitgebouwd. Zo reageerde toernooidirecteur Michel Platini op de ziedende protesten uit het buitenland. En de Fransen hebben uiteraard gelijk dat ze liever veertigduizend min of meer beschaafde landgenoten op hun tribunes hebben zitten, dan veertigduizend laveloze Engelse of Hollandse hooligans.
VRAGEN OM EEN ZWARTE MARKT
De manier waarop de verdeling van de entreekaarten voor deze wereldbeker is gebeurd, heeft kwaad bloed gezet in heel Europa. Het tast de ziel van het voetbal aan, die inhoudt dat de twee teams worden aangevuurd door hun eigen aanhangers. Bovendien is het een uitnodiging aan de Franse ticketbezitters, en aan de Touroperators waarmee gewerkt wordt, om een zwarte markt met woekerprijzen te organiseren. Die worden trouwens sowieso aangerekend, in de buitenlandse agentschappen waarmee de Franse Touroperators werken. Vijf tot zes maal de officiële prijs.
De wet van vraag en aanbod, schokschoudert de verantwoordelijke van het Comité Français d’Organisation (CFO): Isabelle Delaye, bijgenaamd Madame Billeterie. De Engelse tabloid News of the World zette Delaye al op de voorpagina, met het hoofd onder de guillotine. Elke Engelse voetbalfan is bereid om aan het touwtje te trekken.
Europees commissaris voor Concurrentiebeleid Karel Van Miert (SP) kondigde aan dat het CFO een fikse boete riskeerde, mogelijk een half miljard Belgische frank, indien buitenlanders gediscrimineerd werden bij de toewijzing van de voor het grote publiek beschikbare kaarten. Maar die zware dreiging ging enkel nog om het laatste pakket van 160.000 tickets, dat op dat moment nog verdeeld moest worden. Het CFO dokterde vervolgens het plan uit om 50.000 van die 160.000 aan de 32 deelnemende bonden te geven, en de andere 110.000 via een telefonische verkoop aan te bieden aan de EU-burgers, dus ook aan Fransen die via deze formule opnieuw bevoordeeld werden.
Op woensdag 22 april liep op deze manier zowat het hele Europese telefoonverkeer in de war. France Telecom registreerde meer dan 38 miljoen (!) oproepen, naar in totaal negentig telefoonlijnen van het CFO. Belgacom telde uit België 650.000 telefoontjes, waarvan hooguit een twintigtal bellers het geluk had een kaartje te kunnen reserveren.
KLACHT VAN HET PARLEMENT
Om in te grijpen tegen de manier waarop het overgrote deel van de tickets was verdeeld, en die in strijd was met het Europees Verdrag, kwam Van Miert jaren te laat. In het Europees parlement gingen stemmen op om de hele ticketverkoop alsnog ongeldig te verklaren, en er werd zelfs een rechtszaak ingespannen voor het Tribunal de Grande Instance in Parijs, maar dat was een achterhoedegevecht.
Het CFO kan de verantwoordelijkheid trouwens doorschuiven naar de Fifa, die niet onder de jurisdictie van de Europese Commissie valt, vermits de wereldvoetbalbond zijn zetel heeft in Zürich, en Zwitserland geen lid is van de EU. Het is de Fifa, die de basisverdeling van de 2.543.000 kaarten heeft uitgedokterd, en die heeft toegestaan dat 65 procent zou worden verkocht op de Franse markt.
De Fifa zelf eiste 21 procent van de kaarten op. Het is uit die voorraad dat de nationale bonden moesten putten: tachtig procent voor landen die zich voor de eindronde gekwalificeerd hadden, twintig procent voor de andere 166 Fifaleden. Het hoeft geen betoog dat nadat officiëlen en sponsors hieruit bediend waren, er voor de gewone supporters zo goed als niets meer overbleef.
Het contingent van 2,5 miljoen kaarten is als volgt verdeeld:
VIJF WEDSTRIJDEN, TIEN PLOEGEN
Het CFO startte twee jaar geleden met de verkoop van de France ’98 Pas, een bundel van vijf tickets voor de vijf wedstrijden in één stadion. De koper wist op dat moment niet om welke wedstrijden het zou gaan. Hij was er wel van verzekerd dat hij tien verschillende ploegen aan het werk zou zien. Want anders dan in voorgaande jaren, wil het CFO geen landen aan één stad en stadion vastkluisteren. Iedereen reist het land door.
De meeste van die France ’98-passen waren weg vóór de loting van de eindronde. Waardoor duizenden, weliswaar geregistreerde, Fransen tickets hebben voor wedstrijden die hen nauwelijks interesseren, terwijl duizenden buitenlanders om diezelfde tickets smeken. We zullen zien hoe dat afloopt.
K.M.
