Het zoveelste ontslag op rij maakt de Britse premier Blair bijzonder kwetsbaar.

Minister van Arbeid en Pensioenen David Blunkett nam vorige week, gedwongen, ontslag uit de regering-Blair, omdat hij inkomsten had verzwegen voor de commissie die erop toeziet dat ministers geen zakelijke belangen hebben die in conflict kunnen komen met hun beslissingen. In december 2004 was hij al eens moeten opstappen omdat hij een visum had versierd voor een kinderjuf van zijn maîtresse.

Blunkett is populair. Over hem zijn al een film, een toneelstuk en een musical gemaakt. Op het eerste gezicht terecht. Blunkett is blind, komt uit een doodarm gezin en enkel zijn intelligentie en werkkracht brachten hem aan de universiteit en maakten van hem een politiek zwaargewicht. Hij was parlementslid, minister van Onderwijs, minister van Binnenlandse Zaken en minister van Arbeid en Pen- sioenen. In al die functies blonk hij uit. Hij hervormde het Engelse onderwijs, hij duwde harde immigratiewetten door, daarbij geholpen door de terroristische aanslag in september 2001 in New York. Hij was bezig met de wellicht grootste hervorming van het Britse sociale systeem sinds de Tweede Wereldoorlog. Die hervorming komt neer op de activering van de werklozensteun en de nadruk op het recht, maar ook op de plicht om te werken. Tegelijk worden de Britten aangemaand om op de privé-markt een bijkomend pen-sioen te zoeken.

Hoewel premier Blair ook dit keer probeerde zijn oude vriend Blunkett te beschermen: het lukte niet. Dat Blair dat deed, was loyaliteit, maar ook berekening. Sinds Labour in 1997 aan de macht kwam, was Blunkett een van de sterke mannen van de regering. Door zijn dossierkennis, maar ook door het feit dat het – zeker binnen een politiek correcte samenleving – ontzettend moeilijk is om een blinde man even hard aan te pakken als een andere politieke tegenstander. Zijn biografie speelde ook mee in de laatste post die Blair hem gaf. Wie anders dan Blunkett kon de harde sociale besparingen verkopen zonder het verwijt te krijgen dat hij niet wist wat armoede was?

De hervormingen in de sociale zekerheid moeten nog in november voor het parlement komen. Veel kans maken die niet, want Labour zelf komt in opstand. De harde antiterrorismewetten zijn door de bevoegde Labourcommissie zelf afgeschoten, de verdere hervormingen van onderwijs stuitten op grote weerstand. Er komt steeds meer kritiek op de belastingen die de regering heft op de aandelen van de kleine spaarder, en het verwijt dat Blair een liberale en geen socialistische politiek voert, klinkt steeds luider.

Dat geen enkele topminister Blunkett wilde verdedigen, is nog een teken dat Blair steeds meer alleen staat. Dat is voor elke premier een bijzonder slecht signaal, zelfs al blijven de opiniepeilingen goed.

M.V.